Alle inzendingen over zee OR lot

In mij is er een kracht die met mij mee leeft elke dag de pijn verzacht dat is het geloof in God eens zal ik zeker sterven niemand die het overleefd daarom berust ik in mijn lot.…

Een echtpaar uit Heusden was niet echt blij Met de Kanjerprijs uit de Postcodeloterij Terwijl heel de straat feest stond te vieren Deed het lotloze stel niets anders dan tieren Godnondeju mijn Heer, dit is toch al te zot Die klote loterij maakt ons leven kapot De angst dat Gaston je voorbij zal lopen Ze dwingen je haast om een lot te kopen…

Tussen de zoutpilaren op het veld van ooit staat star en stom de tweede vrouw van Lot…

Vandaag zei jij Heel zachtjes In mijn oor Dat het leven Zo nu en dan Iedereen ontglipt Dat het lot bestaat Alleen vertikken mensen Om te wachten Ik begreep het Doch desondanks Kuste ik je teder vaarwel…

en dan plots verstild bestaan vlinder zonder vleugels leven als op een foto bevroren beweging een stilleven…

‘n Langharige dame te Laren Ging ooit met haar dochters uit varen Doch zij zijn gestrand Ik las in de krant Over ’t lot van die vrouw en de haren…

Dat jij mijn Lot bent, kan ik aan je zien: je lach is haast te lief. Ik heb gehoopt, omdat je met een glimlach brood verkoopt, gewanhoopt omdat ik je niet verdien. Zoals je mij mijn wisselmuntjes geeft, en mij een prettig weekend wenst. Wat nou, een prettig weekend zonder jou? Zoals je 's avonds vroeg de vloer aanveegt.…

'te' ervoor is nooit goed met 'te' erachter is het kwaad al geschied!…

zo licht het is de muren te breken van een stad in verval zo zwaar de stenen te kantelen waarachter de uitgeputte verte gemiste kansen kuilt ik strek mijn hand, grijp de stengel van een netel, hij prikkelt juist genoeg ik schep de grond over de rand zie mijn geweten, bloot en schraal spelt het verjaarde beloftes letter voor letter…

wegen zoeken hun bestemming slingerend door het landschap ontspoorden zij even gelee stuitend op een molshoop die nooit te berde was gebracht viel de gebaande weg uiteen in ontelbare puzzelstukjes de maan fronst en verdwijnt schijnheilig achter de wolken…

Ik heb u geplukt, als bij blaadjes van bloemen, de haren uit uw hoofd gerukt. Ik heb u bemind, u liefgehad met het naïeve hart van een ongeduldig kind. Ik heb u gehaat, met de hartstocht van een lama, spoog ik u in het gelaat. Ik heb u verdoemd, terwijl ik met passie uw geliefde lichaam heb geroemd. Wat ben ik een dwaas, want telkens weer vertel…

Als je weggeeft wat je het liefste lief hebt ben je, mijns inziens, dichtbij God dat is ons mensen Lot om los te laten wat dichtbij is ook al mis je het liefde is geven en laten leven.…

ze kerft namen in haar ziel die niets is wat 't lijkt ergens sijpelt bloed uit 'n hart dat onomkeerbaar schijnt de stenen weg omhoog ligt er verlaten bij evenals zij wiens lot bezegeld lijkt ontrafelt ze raadselen uit de hemel onontgonnen gedachten spreken zeker tot de verbeelding die 'n sinister spoor achterlaat gelijk de kruistochten…

Een boodschap van hoop een boodschap van liefde, van vertrouwen contra wantrouwen een boodschap van geloof een liefde tegen haat... is, Al, wat in mijn leven geschreven staat. Is, Al, wat ik te bieden heb wat ik geven wil... altijd: heel stil.…

Ik wou maar weer eens Staatsloten proberen 'Veel geluk', zei de sigarenboer erbij Helaas verdwenen ze uit de loterij Omdat men digitaal kan malverseren Mijn nummers door een ander ingepikt Ik ben dus niet van lotje, wel getikt.…

Het leven heeft rare wegen vele kansen en mogelijkheden door het lot aan ons gegeven Het leven heeft rare wegen Het is aan ons zelf welke weg of mogelijkheid we zullen nemen Het leven heeft rare wegen Maar er worden genoeg kansen aan ons gegeven Het leven heeft rare wegen Maar het is aan ons welk pad wij zullen nemen…

Hij kiest niet zijn weg. Volgt hem slechts tot aan de kim. Niet meer dan een schim.…

Waarom tevreden zijn met je eigen lot als de loterij ook andere kansen biedt…

Door haar verbeelding wordt haar wereldje steeds groter terwijl ik dat allemaal bemerk kijk ik naar die kleine koter rijk aan fantasie is zij onze kleine lieveling haar kennis is gelukkig nog beperkt…

Onwetend of de tak nog levend, dood, dan bultje op plek die niet verwacht zwelt zomaar in de nacht door bast eerst als kast gesloten, opgeruimd, dicht, kiert plots, wil uiten laat, laat me naar buiten ik ben een nieuwe loot, wij wisten niets van je komst wilt nu ontspruiten zo heel langzaamaan tot leven daar kijk ik tegenaan.…

het lot eist z'n tol onnavolgbare kronkels mondjesmaat geluk…

Scheidende waters worden wegen die ons leiden naar het overschot van de oorsprong zo verafgelegen, maar ieders onvermijdelijke lot.…

Der komt geen einde aan Althans niet in mijn zicht Geen grond waar je kunt staan Geen balans, geen evenwicht Geen reddingslijn, geen baken Zelfs geen teken aan de wand Ik verslap niet, ik moet waken Al heb het zelf niet in de hand Het valt altijd zo tegen Nooit eens een keertje mee Mijn lot is rond te dobberen Alleen op volle zee…

Was het niet meer dan van het lot een gril? Er was niet eens Parijs, laat staan april. Het legt zich bij de boeken neer. Ze zei het zo dat ze het en dus niet het wil. De zee is weg, het woord is leeg getij.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Waar twee ter wereld, van elkaar gescheiden, Hun zuchten zenden over land en zee, Daar zet de god van 't Lot zich tussen beiden En vangt de vooglen van hun ach en wee.…

de smaak van Ingmar Bergman grimassen verstoren de gang van de wind de eenzaamheid slechts rotsen en dromen scheppen de beelden van de schilder tastbaar het lot vrouwen ontvangen tussen kleffe dijen de webben het gruis van eeuwen de melkende zee de tempel als kasteel stemmen achter de branding verstoren het gaan…

'k Zit met mijn lamme benen in de asse van een stervend vuur. Ik bid; mijn vrienden wenen; en 't hangt mijn keel uit op den duur. Zal ik mij dan vervelen met langer Job te spelen? De schoonste lol, de liefste lol maakt op den einde dol. De schapen moet men scheren en de ezels moet men slaan, ja slaan. Zo wil 'k, in alle…