Netgedichten

netgedicht (nr. 32.585):

Lot

zo licht het is
de muren te breken
van een stad in verval
zo zwaar
de stenen te kantelen
waarachter de uitgeputte verte
gemiste kansen kuilt

ik strek mijn hand,
grijp de stengel
van een netel, hij prikkelt
juist genoeg
ik schep de grond over de rand
zie mijn geweten, bloot en schraal
spelt het verjaarde beloftes
letter voor letter uit mijn verbogen schaal
die heeft gewikt en gewogen
maar nooit beschikt

Schrijver: Hanny, 15 mei 2010

hanny.vanalphen

quicknet.nl

Geplaatst in de categorie: psychologie

Lot

lot

gemiste kansen

3.0 met 13 stemmen

364

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:: Quicksilver
Datum:: 17 mei 2010
Email:: dvdvthhotmail.com; Prachtig herkenbaar geschreven!

Naam:: Hilly
Datum:: 16 mei 2010
Email:: voorjaarsvlinderhotmail.com; Terug zien naar wat was, is het goed geweest.
Zo las ik het.

Naam:: kerima ellouise
Datum:: 16 mei 2010
Email:: kerima.ellouisegmail.com; prachtig gedicht!
ons netelbestaan schept het geweten omhoog, hoog genoeg om het wikken en wegen te kuilen in aanvaardbaarheid, door het lot ondertekend!

Naam:: pama
Datum:: 15 mei 2010
Email:: pebmartenskpnmail.nl; Een deel van ons lot wordt vaak bepaald door eigen handeling ( of niet ), het andere deel kennen we niet, misschien maar goed ook. Mooi geschreven.

Geef je reactie op deze inzending: