Alle inzendingen over zee van tijd

gevonden of bevroren in gemiste kansen of door littekens verbonden, dat tijd alle wonden heelt is slechts een hoop in onzin uitgevonden voor een andere wereld die ieder deelt, waar deze wetten minder gelden, we draaien de zandloper elk jaar om als een bloementapijt in een ‘zee van tijd’ , zover men ziet of worden we dan die tijdloze…

Maar tussen eeuwigheid en Slechts 10 weken zat, Naar ik hoopte, Nog een zee van tijd. Ik wist dat hij ooit eens zou komen, Een nieuwe ridder op zijn witte paard, De luchtkastelen die wij droomden, In duigen slaand met bijl en zwaard.…

Ik zie Zeeën van tijd De tijd die kabbelt En langzaamaan Wegdrijft, Naar een plek Waar de minuten Verstrijken. Ik verdrink, In zeeën van tijd En de wijzer Die mij leidt Lijkt ook zijn weg Te zijn verloren. Verdronken en verzonken In gedachten Komt de tijd Wanneer hij vergeten is…

ik leg het hoofd te rusten tegen lome golven dan komen dagdromen vanzelf boven op schervenkusten, op zeehoogte, langs de koorde van vervreemdbaar licht wanneer verdwijnt mijn schip achter het gordijn, het kraaiennest nog fier in zicht deze maten zijn zo onmeetbaar alleen zij kunnen tijd of genade doven tijdens de zondvloed blijft niets…

Mijn laatste woorden stamel ik binnen de kantlijnen van dit gedicht: vanuit de taaldomeinen waarin ik woon zing ik zacht mijn antifoon: Totdat de ziel van onze woorden wederkeert werp ik een baken in de zee van tijd dat uit de tal van tekens uit oneindigheid slechts jouw bewegen registreert.…

En wij blijven toekijken, hoe ze opgeheven worden, door de zee, de zee van de tijd.…

Zwemmen in zeeën van tijd, in water dat eeuwig vloeit. Waar geen te laat bestaat, daar is het nooit te vroeg. Oceanen zonder nieuw begin, kennen ook geen eindigheid. Waar water lijkt stil te staan, maar door de tijd verglijdt.…

De zee verandert eeuwig, zonder te veranderen. Golven rollen af en aan. Wolken drijven spontaan, gedreven door de wind. En wij mensen? Kunnen wij stromen zoals water stroomt? Ons bloed. Kunnen wij leven van de vrije wind? Onze adem. Is het mogelijk om ons verzet te staken? Is het mogelijk om eens niet ons best te doen?…

Je lijf een beetje ouder, je geest soms wat verward. Maar het zien blijft hetzelfde, want dat doe je met je hart.…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

alleen jij en ik een dierbaar moment met jou die mij kent gedachten razen aflandige windkracht elf wandelend met mezelf ik heb je lief je biedt perspectief stelt gerust alles mag ik achterlaten je spoelt het weg als ik je dankbaar gedag zeg is de wind gaan liggen…

de zee werd zo anders toen de stroming haar naar de Waddenzee had gevoerd haar ziel reisde naar de andere kant van de tijd voor altijd geborgen in elk liefhebbend hart de tijden van onwetendheid zijn voorbij nooit zal de zee dezelfde zijn…

Ik luister naar de Zee. Luistert de Zee naar mij? Glimlachend langs de zilvren ree Mijmert de Tijd voorbij.…

Mijn dochter in Enschede, houdt heel veel van de zee. Op elfhoog in haar torenflat, voelt ze zich tevree, als op de golven van de zee. Maar eens per jaar, dan gaat ze echt. “Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt. De haren in de harde wind, de voeten in het zand, lekker samen naar het strand.…

Allebei een zee van tijd lekker niks te hoeven "Zeg volgens mij ben'k nu wel schoon misschien kun je even proeven." Terwijl hij door zijn knieën gaat wordt het allengs later de stilte wordt alleen verstoord door't geluid van vallend water. Hij neemt haar traag en teder, daar liggend op de grond.…

'k Zit met mijn lamme benen in de asse van een stervend vuur. Ik bid; mijn vrienden wenen; en 't hangt mijn keel uit op den duur. Zal ik mij dan vervelen met langer Job te spelen? De schoonste lol, de liefste lol maakt op den einde dol. De schapen moet men scheren en de ezels moet men slaan, ja slaan. Zo wil 'k, in alle…

o Blik vol dood en sterren, o hart vol licht en leed. De dag is spijtig verre; de nacht is hel en wreed. Mijn mond vol wondre smaken die géne vrucht verzaadt. Niemand, o hunkrend waken, die langs mijn venster gaat... Wij zullen nimmer wezen dan Godes angst'ge wezen. - God, laat ons waan en schijn dat we Uwe wezen zijn.…

Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven zodat ik vrolijk mij erheen begaf maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf: Er lag een jonge vrouw vol overgave Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust? Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…

Belandt zij zonder Chicanes aan land Donderend en denderend Extravert Frenetiek de Gretige gulzige golven Hoorbaar hongerend Intimideert zij Jubelt zij haar Kolkende klaagzangen Lyrisch haar landschap Mooie maanzieke reuzin Neptunus maant haar tot kalmte Oeverloos opent ze haar Panorama’s deze non- Querulante sterre der zee…

Hoe wij onze namen schreven vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…

Dit is de tel waarin de tijd in haar geheel opnieuw verstrijken kan. Hij kreeg de tijd! Hij kreeg de eeuwigheid. Hij kreeg maar liefst de zee net niet verzwolgen door de zee. ------------------------------------------------------------- uit 'Op de Hoge' (2003)…

Vertaling van het Catalaanse origineel De zee en de tijd De zee is een ruimte van tijd de uren gaan voorbij maar tellen niet, de meeuwen spelen samen met de koppen van de golven hun spel.…

Zij hebben wèl alle tijd van de wereld: de zon en de zee…

De zee onafzienbaar waarin iemand verdwenen. Op de glanzende vlakte de eenzame roeier. Komt hij of gaat hij? Mengt zijn tijd met zijn woorden, ment dat voortdurende tweetal.…

Ik zie op Tegen zeeën van tijd. De tijd die kabbelt En langzaamaan Wegdrijft, Naar een plek waar al heel wat minuten verstreken zijn. Ik verdrink, In zeeën van tijd En de wijzer Die mij leidt Lijkt ook zijn weg Te zijn verloren.…

Het is nog ver voor zevenen vanmorgen Vanmiddag vanavond vannacht verschijnen vanzelf, zodoende voel, ervaar ik zeeën van tijd! -------------------------------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan alle vroege vogels!…

Zo zal de zee na zes uur opnieuw zijn kalmte bewaren om zich op zijn tijd bij het land te melden met een fris idee. Dood bij de zee; een zee vol gevaren. Elke dag brokkelt er iets af van de oude tijd. Een mens zoekt oneindig zijn horizon na te staren. Op zoek naar de regen- boog ondergaat zijn ziel de levens- cyclus van de zee.…

hoor de dansende vertes, de zee ze schudt en schommelt haar huid natuurlijk, zonder nadenken kijk terug over het land de planten ze knippen zichzelf en vervallen weer tot wassen zonder wachten zonder versnellen tijd maakt natuurlijk niet uit tijd is een geloof wat een geluk te zijn als het land en de zee en de tijd er niet…

De zee is de zee, een geweldig vat waarin dood en verderf regeren. Ik neem op zijn tijd een verfrissend bad, maar leer toch de dood niet waarderen. De zee is als zee ook een levensbron, dat kun je bij iedereen lezen. En toch zit ik liever terzij in de zon een beetje mijzelf te wezen.…