Alle inzendingen over zwijgend

zijn als de zee: razend te keer gaan of zwijgend het licht uiteen zien vallen in schitterende visjes…

die scherpe observerende stil zwijgende blik in jouw ogen verwoordt alles wat jouw mond niet zeggen kan…

ze strijkt met pen teer teder zwijgend precies concies op perkament fragiele streepjes trillen van zonder woestijnen eeuwige stilte verlaten verlangens zanden verstuiven bloem en palm zij tooit zich in roos in jurk eeuwig haar zand nomaden zwerven zwijgend langs haar haar rode rozen ogen geloken versluiering zware gewaden…

zwijgende kraaien in broze stilte winters land in roerloze beelden dag en leven schijnbaar bevroren…

Zwijgend maak ik je bang en steel je gedachten met de moed die ik alleen fluister als je naar me kijkt en de foto op iemand anders lijkt…

loop even mee een rondje om door zwijgende straten ik ben dan stil als ik met jou bij mezelf kom jij kan praten…

Ik zag uw ogen branden, En zwijgend vroeg ik u wat zwijgend gij verstond. Wat kan ik meer nog geven Dan wat ik lang reeds gaf? Zoen weg ons koortsig leven, Dat saam wij dalen in de koelte van het graf. Ik zag uw ogen branden. Mij docht, gij waart de Dood. Ik hield u met bei mijn handen En kuste de eeuwigheid die mij de liefde bood.…

zeg me hoe ik het doel werd van je wrok leer me onzichtbaar worden transparant ik weet dat ik zwijgend moet ondergaan laat me verdwijnen in de nevel van de schijn…

De zwijgende lippen van je dompelen mijn zuchten in rouw.... november,22.…

bezing de stilte in een klinkend lied dat dromend naar de einder ziet met klinkers uit een zwart heelal waarmee ik zwijgend zingen zal…

In de luchthaven heb ik haar zwijgend uitgewuifd. Afscheid van wat nooit geweest is en nooit meer komen zal.…

zwijgend en genietend genietend van dit intense moment…

wuivend gras bewegend bos zwijgend loop ik verder als een slechte herder schapen zijn gedachten geen hond houdt ze bijeen…

Geert Wilders zit zwijgend te turen. Dan toch die excuusbrief maar sturen? Wat had hij al staan: ‘Mein Kampf en Koran, dat spijt me oprecht, oosterburen…’…

in ingetogen evenwicht verweven we de verhalen van toen en nu met elkaar zwijgend nemen we alles het liefste voor lief ware meesters in de beperking…

Blijf zwijgend bij mij zitten, Stil zonder woord of vraag. Ik ben niet ongelukkig, Ik heb maar wat hoofdpijn vandaag. Ik wilde zo gaarne slapen, Maar heb het vergeefs beproefd. Leg zwijgend Uw hand op mijn voorhoofd, Ik ben maar alleen wat bedroefd.…

Zwijgend zweten Beter weten Beter beeld Niet gedeeld Zwijgend zweten En vergeten Is je lot Te zot De geest komt los Wil verlichten Pijn door gedichten Los die tros Zweven over water Van de zoete geest Weg die kater Letterfeest Van woorden en zinnen Liefkozend beminnen Het werk van je hart Taal getart Streling der zinnen…

Blijf zwijgend bij mij zitten, Stil zonder woord of vraag. Ik ben niet ongelukkig, Ik heb maar wat hoofdpijn vandaag. Ik wilde zo gaarne slapen, Maar heb het vergeefs beproefd. Leg zwijgend Uw hand op mijn voorhoofd, Ik ben maar alleen wat bedroefd.…

Zwijgende herinneringen aan weleer, van blauwe luchten en stil geluk, vervagen snel en vallen stuk. Op je graf leg ik een roos neer.…

ik rijg de klanken van je naam aan elkaar ik koester woorden die elkaar vinden ik absorbeer zinderende onderhuidse zinnen ik bemin je als je zwijgend alles zegt…

een man en een vrouw samen oud geworden zaten samen zwijgend op een bank in een zomerend park en hij zag hoe herfst in hun bomen sloop…

In deze stille fonkelende nacht trekken hoog boven mij onzichtbaar en toch voelbaar, symfonieorkesten van zwijgende vogels aan mij voorbij. Het is alsof de hemel zich heel langzaam verplaatst en in die stilte ineens vol weemoed en herinnering. Bereid ik mij zwijgend op de klanken van mijn eigen nachtmis voor.…

Helende wind draagt mildheid verstrengeld tussen de takken van haar beleven Stilte fluistert zwijgend, kussend, sussend, strelend....!…

Wachten in de twijfel die niets zegt als de zwijgende avond niets vraagt en ik nog steeds wacht op een begin en alleen mijn herinneringen nog warmte geven in de leegte die mij zorgeloos bekijkt…

Soms weet ik de weg niet zo goed en ga op de tast raak zwijgend letters met vingertoppen die soms ongeduldig spreken wat menigeen nooit zal verstaan…

Zwijgende stemmen delen de vergevende stilte met gebaren die een vriendschap beloven in het wakende moment van afscheid en de dood die alleen in woorden en graven op hun wacht…

alles wat hij zei wilde zij niet horen alles wat hij hoorde had zij nooit gezegd zo ging elke boodschap telkens weer verloren en strandde hun relatie in een zwijgend woordgevecht…

ik hou van jou denk ik ik denk dat je van me houdt zwijgend wacht ik tot je spreekt maar je zegt niets omdat ik zwijg wij leven eenzaam verder evenwijdig aan elkaar…

Als de doden niet meer zwijgend berusten Beëindigt de strijd.…

Holle kassen blikken levenloos over ‘n blootgelegd schouderblad slechts bedekt door zwarte flarden geschroeid aan ’t helse hellevuur De zeis die zwijgend rust op bot druipt van bloedgestolde kreten geslaakt terwijl ‘t werktuig suisde in de handen van het creatuur Zijn stappen naderen slepend hunkerend strekt hij de armen kiest mij zwijgend…