Netgedichten

netgedicht (nr. 7.555):

rode rozen in woestijnen

ze strijkt
met pen
teer teder
zwijgend
precies concies
op perkament

fragiele streepjes
trillen
van zonder
woestijnen eeuwige
stilte
verlaten verlangens

zanden verstuiven
bloem en palm
zij tooit zich
in roos in jurk
eeuwig haar zand

nomaden
zwerven
zwijgend
langs haar
haar rode rozen

ogen geloken
versluiering
zware gewaden
verzanden ogen