Alle inzendingen

Ik luister naar de wind die fluistert tussen de bomen. Hoor de stemmen van geliefden die een stuk met mij zijn meegelopen. Sluit voorzichtig de oogleden voor de ogen, Zie hen terug, zoals ook vaker in mijn dromen. Een regendruppel valt, die mij laat voelen. Hoe vol ik nog zit met verdriet, Hetgeen tranen in stilte laat groeien, Zoals dat ook…

misschien kan dit ‘n kerk zijn in ‘t midden van de gemeende woorden die ‘t vereeuwigen zal of ‘n vestingwal tegen de tanks van de tijd die te vroeg of later de rust doorzeven met hun vooruitgesnelde nijd dit durft ook voor de troepen uit (‘t zijn de eerste klappen niet) de waarheid te verbeelden want ‘t tegendeel verspeelt de stem van de…

In de studio, onder koud licht, zit een stem die niet mag dwalen. Zinnen liggen klaar, gepolijst door handen die nooit in beeld komen. Hij leest wat moet, niet wat wringt. Zijn blik blijft strak als een vlag in windstil weer. In landen die zichzelf vrij noemen wordt het woord gesnoeid tot veilige vormen, alsof waarheid te wild zou…

Verloren dwaal ik rond, m’n geest gegijzeld en gewond, op zoek naar gulden morgenstond, waar vreugde en deugden in hetzelfde vuur worden geboren. Hier aan de rand van zelfgenoegzaamheid, zonder inzicht in de vergankelijkheid, in de arena van schuld en spijt — strijdend als gladiatoren. Mijn ogen zijn het canvas, mijn gezicht als marmer en…

Kijk, dacht ik hoewel ik niks laat zien want ik hoef mij zeker niet in kinky outfits te hijsen om iets te bewijzen wat nooit maar dan ook nooit never nooit niet zal zijn omdat iemand mijn vrijheid gaat beknotten een zotte vlotte haarstijl verlangt mij bang maakt en laat kwijlen wat jullie, ijdele taalfrutselaars opschrikt van de vertrouwde…

Jouw hart stond te boek als verkoopbaar voor een onbekende liefde met rijkdom in het verschiet je vond mij ongenaakbaar want mijn armoede wilde je niet nu baad jij in weelde een zwembad in de tuin en ik die slechts verdeelde maak geen deel uit van jouw fortuin een onbekende wilde jou lieven met huid en haar en hart en ziel en ik huil…

De dode ruste in vrede zeggen we, de rust van een droomloze slaap in het hiernamaals van het voorgeborchte tijdens het saaie wachten op het daarnamaals van de hemel Misschien is dat het vagevuur: ledigheid tot in eeuwigheid, amen De dode ruste in vrede zeggen we, de onrust van onze nagedachtenis die weet dat het te laat is om gedane…

Liefde verloren Vergaan in het leven, vergaan in dit bestaan, maar vergeten in mijn hart zal nooit overgaan. Elke keer weer voel ik je liefde door me gaan maar hij voor mij zal altijd bestaan. Zoveel liefde en kracht heeft hij mij gegeven en verlies die hij achterliet. Ik zal dit nooit kunnen verwerken en nooit meer zonder jouw kunnen bolwerken…

Het lijkt geluid dat nooit afwezig was: de beurtval van de peren in het gras. De wind haalt nog maar adem, maar die zucht voorspelt de gang van kan niet op naar sober. 's Ochtends nog september, 's avonds diep oktober trekt in augustus al het najaar door de lucht. Of 't blad nu is verzameld aan de voet of zich als dichte kroon verheft,…

Trijn biechtte onder meest haar zonden, dat z’ in ’t hooi Geraakt was, with a fine English boy. En wat gebeurde daar? zei Heeroom; biecht terdege. Gij zijt een oude gek, zei Trijn, zo g’ ernstig vraagt, Alsof gij ’t niet en wist, wat dat een jonge maagd Met een mooi knechtje doen, tezaam in ’t hooi gelegen. uit: Gedichten (1671)…

Ik verlang nog immer naar, Een streling, een kus van haar, Degeen ik nog daaglijks mis, Nimmer uit mijn gedachten is. Als ik nu beî mijn ogen sluit, Verschijnt haar beeld, Komt d'r lach me tegemoet. Zij verhit nog steeds m’n bloed, En na zoveel tijd, Nog mijn hart en liefde steelt.…

We willen lichter lopen, minder dragen dan de richtlijn ons voorschrijft. In de spreekkamer tikt de tijd anders dan in een lichaam dat verlangt naar vrijheid. Onderzoekers verzamelen verhalen, cijfers, jaren - Wunderink die hoop vond na zeven winters, Chen die waarschuwde dat te vroeg loslaten kan breken wat nog niet geheeld is.…

Jij bent mijn leven Ze zeggen geluk duurt maar even Dat is slechts schijn Geluk is pas over Als ik zeg trek de deur achter je dicht en verdwijn Jij bent mijn leven Geniet er samen van Het duurt helaas maar even…

De sterrenhemel vertoonde zich naakt aan hem Elke avond weer De nachten waren zoel of stervenskoud Het deerde hem niet Zo leefde de gesjeesde architect In een lege regenton Hij at het water dat neerdaalde als het regende En dronk het eekhoorntjesbrood dat aankoekte Aan de zijkanten van zijn ton Zo was zijn leven fel en grof gekarteld Iets…

Hoor mij aan in het licht van ochtendgloren, waar ik uitkijk over onbevlekte velden. Uit gratie geraakt, voor altijd verloren, als in obscuriteit gevallen helden. Daag mij uit, als een ode aan het bestaan, vervliegend als damp in sluimerende mist. Waar gemoedsrust mij heelt, onbezonnen doch begaan, in vlagen van wanhoop, voor altijd betwist…

kon ik alleen bestaan in jouw gedachten moest ik ooit ergens onderdak vinden omdat ik geen plek vond bij hen die mij nooit echt beminden of ‘t nest waar om mij slechts werd gelachen kon ik alleen bestaan in jouw gedachten als vooral mijn woorden de eenzaamheid de leegte, angst en pijn deden verzachten van binnen, zo leven werd bewaarheid…

Soms is een schimmering harder dan de werkelijkheid, wanneer elke gedachte aan jou mij verblijdt. Het stille weten, wat niet is, wordt dan ook nooit een gemis. Wanneer je weet wat altijd zal zijn, is jouw leegte nooit meer mijn pijn. Het zal volstaan in jouw wereld van bedrog, de liefde waarin jij je uitweg zocht. Het einde van een nieuw…

dit is een gedachte als ruimtelijke sluimering (niet van tijd) waarin alles draait om het denkbare -hoewel meetbaar is niets tastbaar geen wiskundige functie maar bedekte termen van vrijheid in gebonden toestand tot op zeker punt…

Ochtend in de winter. Het dak van de school wit van de sneeuw. Maar op de speelplaats valt geen sneeuwbal meer te maken. Maandag de dooi zet langzaam in. Enkele ramen zijn verlicht aan de overkant. Ik zie de juf ze is er al. De kinderen nog thuis ontbijten in pyjama. Het schoolbord leeg stoeltjes in een kring. De rondvraag kan…

============== =================== onder een betonnen vloer ligt het kind dat ik had moeten zijn. ik tekende mezelf in twee helften: één die lacht, één, die de nacht uitgumt met lipbijten, bedplassen etc. ergens daartussen ademt sporadische herinnering ik leerde dat mijn lichaam een huis was zonder sloten, dat de vader, de toekomst…

Mijn geboorte heb ik onthouden maar zonder bijsluiter want woorden kende ik niet alleen ervaringen en associaties van ervaringen met ervaringen en als tiener droomde ik vaak omhoog te kruipen uit een hol in de grond: licht aan het eind van de tunnel die nauwer wordt mij omklemt en bang maakt flauw te vallen en te stikken Ik kan niet…

Ik doe het kort maar krachtig uit de doeken klimaattafels die geen vooruitgang boeken noch in de ozonlaag noch stikstofhoeken daar is de eensgezindheid ver te zoeken Het liefst zou ik ze collectief vervloeken Red moeder Aarde! Dát zou ik verzoeken!…

D’avondbries waait z’n hoofd leeg, ’t Ochtendbriesje weer vol, D’ganse dag waaien gedachten heen, ’s Nachts betaalt hij de tol. De faun en de nimf wachten stil, D’elfen vieren hun jaarlijks feest Van de zonnewende die’s op til, De zomermaand bijna geweest. In droomland verhaalt de fee, Wat is geschied en komt, Neemt hem in haar sprookje…

Herfstblad dwarrelt neer fluistert zacht over de tijd stilte omarmt land Avond daalt neer over de laatste glans van het bos, wind schuift langs verweerde takken, en elk dwarrelend blad fluistert over het zacht verglijden dat november met zich meebrengt. Licht vervaagt sluipend op natte paden, broos en onherroepelijk, en ik blijf staan…

Je had iets aan de heg staan te verschikken; ik haalde de herfstdraden uit je haar, en wist: dit is één van die ogenblikken die ik in mijn herinnering bewaar, tegen de tijd. Maar straks, als wij al weg zijn en geen weet meer van ons tweeën hebben, straks rukt wellicht in deze zelfde heg de wind nog aan dezelfde spinnenwebben. ----------…

Bij het denken aan de liefde Heb ik liefde lief, En ‘t is de liefde tot u, Geliefde, Die mij tot die liefde hief. ----------------------- uit: Pan (1912)…

Zo de klimaattop hebben we gehad Een snelweg door het tropisch regenwoud Is wat Belém er straks aan over houdt En Wopke kreeg niet wat was ingeschat Drie keer meer geld naar klimaatadaptatie En minder poen naar klimaatmitigatie…

“Al zoveel gaatjes gedicht, gezichten op- en afgetuigd, maar de ruimte overtuigt niet meer” Aldus dobberend als Perseus, onwetend in de zee der eindeloze mogelijkheden; “gezegend zij de ideeënstrijd!” Dan maar buitelen over Slift, of soortgelijke, een allesbehalve giftige cocktail eigenlijk, maar de op hol geslagen pronkstaart van…

Leef je leven Denk niet aan morgen Leef vandaag Een leven zonder zorgen Ooit komt er een dag Dat het leven naar je lacht Vechten voor geluk En niemand maakt dat stuk Leef vandaag…

Dochter Giulia op de fysiomat bij Matthias in Doorn Vader Jan Jacob bijkomen in de fijnste Gasterij van Doorn 'De Kluis' Gasterij Doorn voelt als een thuis met heel vriendelijke vooral mooie open mannen niets gesloten juist die sfeer voelt als heel erg open met een mooi groot terras met fijne banken en stoelen het ontbijt alsof je er geslapen…