Alle inzendingen, jaar 2004, week 19

Jaren waren we onafgescheiden Bij elkaar en met elkaar Een lange weg is het geweest Maar nu is niets voor ons gevaar Mijn verdriet is jou verdriet En de jouwe die van mij Mijn geluk is jou geluk Daarom zijn we nog steeds wij Ik beloof, zal snel de oude worden Maar nu ben je er voor honderd procent En wil ik je op deze manier laten lezen…

Als ik eerder had geweten Dat je had bestaan Had het me meer gespeten Dat je was gegaan Als ik het had geweten En je was blijven bestaan Hoe had je dan geheten Wat had je met je leven gedaan Maar je bent er niet En nu zit ik met de pijn Nu zit ik met het verdriet Van wat had kunnen zijn Ik weet niet wat ik mis Zoveel had kunnen zijn…

Ik zag je komen in mijn leven. Van ver kwam je aangedenderd over het pad van jouw leven. Je kwam over een kruising met mijn levenspad en we gingen naast elkaar verder. Je sleepte me mee naar de horizon Vol vreugde rende ik met je mee Maar bij de horizon zagen we een einde Het einde van jouw levenspad. Stoppen was niet mogelijk Doordenderen…

Je onbeschofte eerlijkheid verliest de laatste schaamte. Wat je nu overgeeft is vals, antiperistaltiek van de grond. Jij, jij pruilt als vette gans je protserige veren op en je doopt de hemel een onuitputtelijke inktpot. Al dertig jaren sterf ik de dood van duizend mannen in jouw gulzig vliegen, je poten veilig om me heen. Vastklampend…

Niets is nog hetzelfde Niets is nog wat het lijkt Niets in een iets geworden Waar ik mijn vinger niet op krijg gelegd Alles is veranderd Alles is vreemd en onbekend Alles moet opnieuw worden ontdekt De wereld is weer onbekend en gevaarlijk Iedereen doet zich anders voor Iedereen vindt zichzelf belangrijker iedereen vind anderen maar vreemd…

Zijn volwassenen niet vreemd? Zij die zo graag vrede willen, Maar daarvoor een oorlog starten? Zij die elkaar liefdevol omarmen, Terwijl ze elkaar willen verwonden? Ja, volwassenen zijn vreemd, En ik, ik ben daarom bang, Bang om ook zo te worden, Ja, bang om volwassen te worden.…

Ga jij mee het geluk uit de hemel plukken ik heb even genoeg van deze nare aardkloot gewoon al jouw zorgen naar beneden drukken en zwevend van daglicht naar avondrood Reik jouw handen maar rustig naar mij uit ik neem jou mee naar het blauwe rijk van geluk ogen dicht en wegdommelen zonder enig geluid vredig ontwaken in een dromerig meesterstuk…

M'n hond blafte de wereld aan elkaar, ging zo tekeer, gelukkig waren 't maar twee potten, stomdronken bij mij op de stoep, warempel wel wat anders, dan een berg hondenpoep. Gelukkig is mijn reu, zo heerlijk waaks, de potten schrokken zich lam en verhuisden van plaats. De rust was vrij snel weergekeerd, maar één ding heb ik wel geleerd…

Ik loop door het zand, Op mijn blote voeten, Een fles water in mijn hand, Op weg naar het oosten Naar het mooie turkije Met mijn kameel aan mijn zij Nog maar twee weken lopen Dus dan ben in er in het begin van Mei Maar dan ben ik er wel Helemaal alleen gekomen Zonder luxe, geen mobiel Ik heb nu emmersvol met zelfvertrouwen En een blaar…

toen zij in stilte uitbrak schreeuwde zonder woorden sloten zijn vingers om haar nek drukten haar strijd weg haar ogen rolden angst en alsof bevrijd een wereld zonder gevoel een nacht voor blinden toen lag zij stil zoëven streed zij nog sloeg heel haar lichaam bruut zocht hij zijn weg geen hartstocht, geen liefde een idioot gevoel…

verkleven ingewreven beven verheven gedreven niet terug geschreven verscheven weg gegeven weg geweven weg streven verder leven voor heel even…

een zucht verraadt mijn intens verlangen droom al je woorden met m’n ogen dicht het is jouw ster die de hemel verlicht de schittering heeft mijn hart gevangen het firmament met glinsters behangen jouw stralen glundert nu in mijn gezicht toont de schoonheid waarvoor ik zwicht nooit gedacht dat ik dit mocht ontvangen het donker en licht…

Vrouw van de nacht bij het rode licht men kijkt op je neer en deuren gaan dicht. Je verkoopt je lichaam om mannen te behagen waarom je dit doet durft niemand te vragen. Boven liggen je kinderen slapend op jou te wachten jij verdient voor hen de kost in eenzame nachten. Vrouw van de nacht je moet je lichaam verkopen op een beter leven…

Het nestje schuilt op 't dak En 't wiegje schuilt er onder; En beide door Gods oog bewaakt, Is dit geen liefdrijk wonder!…

Op een bankje in het park, de zon al laag met honger die het denken verslapt: een blik, opgeschrikt maar traag zich opwaarts richtend van het gras tot boven de bomen, ziet het hart van de stad - zonder huizen, met amper wegen - niet van mensen zijn, maar overvliegend, in tientallen, als honderdtal – wat brieft daar over, 100 procent…

Oud zijn er de golvende heidevelden gekaderd in ontembaar kreupelhout geen ridders meer, geen schurken, geen helden boerenvolk en werklui, nog degelijk getrouwd waar de dennen en sparren zich mengen in het loof geen kathedralen maar kerken met simpel geloof De wegen waggelen de dorpspleinen over en een melkbus markeert de rand van het pad…

leeggezogen en opgedroogd voel ik mij als verlaten niets speelt meer voor mij alles is uit handen gegeven ik probeer een lach maar het worden tranen waarom moet ik uitleggen wat mij heeft bezwaard pijnlijk zijn die stille momenten waarvan je wilt dat ze overgaan dat er muziek klinkt in je oren en niet langer tegen zal staan zie nu…

mijn liefde glijdt als water door je handen de lading van je huid sluit het intieme raken uit ik lees gevoelens in je ogen, maar kan mijn eigen woorden slechts geloven omdat ik terugkaats in je geest ben ik gevangen in persoonlijke beelden bemin en streel ik jou alleen maar met mijn eigen lust ik heb je vaak gekust voelde hoe…

Eens was ik jong, mijn leven werd bepaald door overmoed, mijn lef had geen limiet. Nu ben ik oud, lankmoedig, erudiet. Ik weet waar Abraham de mosterd haalt. Er is een kalmte in mij neergedaald die men bij jonge lieden zelden ziet en wijsheid is het thans, die mij gebiedt. Ik weet waar Abraham de mosterd haalt. Terwijl mijn blik door…

Wanneer ik ga slapen heeft het licht mijn huis langs de ramen verlaten. Zonder afscheid schuifelen mijn vermoeide voeten naar de lege achterkamer. Ik sta stil en twijfel of ik samen met de duisternis wil verhuizen. Met langzame ogen staar ik in het schemerdonker en hoor enkel verre, vergeten geluiden. Herinneringen overspoelen…

Wie Hussein heet van achter of van voren Wie Adolf wordt genoemd of Van der G Die sleept de gruwels van een ander mee Om zich daaraan een leven lang te storen Het duurt niet lang meer dan ben je verdoemd Als pa en ma je George hebben genoemd…

'T goudgeel lokt de wind die de korenaren streelt zij schenken voedsel.…

Soms verscheur ik nog jouw lachende gezicht Blaas ik de snippers nog richting het vuur Verlost mijn lichaam zich van haar gewicht Om zwevend een weg te vinden tussen zoet en zuur Soms smelten mijn tranen nog naar het vriespunt Verafschuwen mijn zenuwen het woord 'gevoel' Om pijn en emoties los te koppelen van wat je kunt Om weer objectief…

Met mijn haren in de geur van het vroege ochtendlicht En mijn gedachten in de armen van de ochtendwind Fietste ik door dromen, die niet wakker wilden worden Met ogen vervuld van al de sterren in die nacht. Ik gooide mijn haar los en mijn wilde krullen, Die de vrijheid vonden in de eindeloze lucht, Krulden en kleurden de hemel lichtoranje…

Graven in de grijze hersencellen, hoeft bij menigeen toch niet. Boekdelen heb ik al geschreven, over wel en niet te weten. Verhalen uit m'n mouw geschud, waar gebeurd of helemaal niet, lieve dingen voor een ander geschreven, of als opsteker voor die ene met een groot of stil verdriet... Als er ergens maar papier ligt, ben 'k al helemaal…

Ik lig en het is nacht Hij praat Maar doet t zacht Er klinkt muziek Uit de andere kamer Hij is ziek Maar heeft geen hamer Ik slaap en wordt wakker 'K wil iets horen Waar is die rakker Voel me verloren. Ik doe ze uit En voel me vrij Ik roep..en besluit: Weg met die oordoppen van mij!!…

Gelukkig heb ik op tijd opgehangen, (hoewel: die nummerherkenning?) Ik merk dat ik jullie regelmatig bel, En hoor creatieve voicemail-verhalen Ik kan mijn muziek die bij dit gevoel hoort, makkelijk vinden Maar vind zo moeilijk jullie, de vrienden en vriendinnen Zijn die muziekjes zo oud of het gevoel zo te vertrouwd? Hoor nu zo bij het leger…

Dromen van een nacht zonder einde, altijddurend zwart.... Onbeantwoord verlangen in een stil en eenzaam hart..... Laat me liggen in het diepe duister, rustig en koud..... Nooit kom ik naar boven, zolang jij niet van mij houdt!!…

Janneke mijn manneke, Mijn hart- en hemeldief, kander, wel een ander, neen geen ander! - zijn zo lief?…

Ik denk wel eens zoals vandaag hoe het zou zijn als je zou leven waren wij dan de beste maatjes kreeg ik ‘n doos vol chocolaatjes of zou je mij ‘n bloemetje geven? Het gaat me echt niet om ‘t krijgen maar omdat jij dan zou bestaan en ik trots naar m’n kind kon kijken je zorgzaam over je haren strijken bemoederen voor je weer zou gaan…