Alle inzendingen, jaar 2005, week 48

ik zag je gezicht in begrijpen je voelde mijn reiken naar steun je handen zijn open met een arm om me heen zijn we langs stralen gelopen daar waar de zon voor ons scheen we hadden geen doel maar woorden stoepten als tegels en vormden het pad we hebben alles gehad in zinnen zijn we vergeten wat we hoorden te weten en zijn…

ze was nog zo jong, een late twenniemeis, die mijn hart beroerde toen zij mijn hart bezong wat was het dat mij diep ontroerde ik zelf was al vergrijsd al lang gearriveerd in het leven de wereld bereisd met weelde omgeven zij keek me uitnodigend aan, grote verlichtende kijkers zogen me naar haar stralende bloesem elke beweging die…

je leerde kijken ogen mond gezicht je leerde spelen doosje open dicht je leerde lopen lampje knopje licht je leerde lezen letter woord gedicht…

Wat Biesbosch-bevers blijkbaar niet beseffen: door al ‘t geknauw, geknabbel en geknaag stort elke boomstam steevast steil omlaag om hen, tenzij ze ’t treffen, hard te treffen. Wat opvalt bij wat neervalt is de zwaarte en daardoor hebben bevers platte staarten.…

oranje laait over de kaaien in ocht’lijk duister, dag en dauw en aait de messen van de maaier die scherend ’t bermengras verkauwt tegen de nagloed van het tuig beweegt eenzaam een silhouet die ingetogen wacht en buigt, geknield een verse bloem neerzet het kruisje met het rouwgedicht herinnert hoe een meisje viel in vluchtmisdrijvend achterlicht…

Laat mij je tranen kussen je bijstaan in de nacht Laat mij je angsten sussen je beschermen overdag Laat mij je lippen vormen tot een zorgeloze lach Laat mij je lichaam voelen teder, warm en zacht…

Gezeten in een treincoupe stroomde het landschap voorbij het voelde als een afscheid was dit de laatste reis voor mij Stemmen die mijn oor niet bereikten omhulden mij met stilte schimmen trachtten mij aan te raken doch ik voelde alleen hun kilte Onmerkbaar voor de anderen met het wegsterven van de cadans komen lichaam en geest weer samen…

Draaiend stilstaand onvermogen Tikken beelden in mijn brein Blikken stringent gewogen Draaiend stilstaand onvermogen…

we zaten 's avonds aan de Javazee en aten krab, de warmte daalde neer de dag had geen ontstoken ogen meer en luchten geurden kleurrijk, macramé de rijstdamp van dat openlucht diner besloeg ons venster op de maan, die keer bedekte zij de sikkels van het zeer dat om mijn hals hing als een scarabee dit land, het was van mij, ik was getrouwd…

Hij plukt nog wat onzeker aan z'n haar en schikt zorgvuldig zelfgekozen kleren. Hij is nu klaar om echt te gaan presteren, al is die volle schooltas toch wel zwaar. ‘Ik ben al twaalf, ik kan me heel goed weren’, zo luidt na elk advies z’n commentaar. Een laatste groet, een haastig handgebaar, z’n twijfels weet hij goed te camoufleren. Ik…

de vrouw als drinker echt gênant zij loenst met bubbel haar tong is dubbel links om gekant de vrouw als medeklinker zelfs bij hevig lonken blijft onverklonken voor er is geloken zijn de zinnen reeds gebroken echter de vrouw als klinker breekt grieks gepassioneerd de glazen van gepensioneerd zij zegt 'de eros van de veteraan ik lig…

zijn woord was wet wie niet geloofde kreeg een wonder werd zo rechtgezet het water waar hij op gelopen had veranderde in wijn om zo nog dichterbij bij hem te kunnen zijn de zieken die hij tegen kwam genazen en verbaasden de familie en bekenden die hem niet meer ontkenden hij vergaf de mensen die hem lieten sterven hij bad voor ze…

Koud kil stil zit het meisje, starend naar de sneeuw. En wat er onder ligt. Haar vlechten op het venster zeggen dat ze rustig is. En zwijgend tuurt ze voort dieper dan de sneeuw en verder dan de horizon die niet bestaat. Voor haar is de winter een zicht op de wereld in haar fantasie.…

Mijn gedachten gaan vrijuit terug waar het begonnen is een schilderij aan de muur dat nooit is afgemaakt Vier muren, een ziel en twee ogen die niet langer zien dat jij mij verlaten hebt om elders door te gaan met leven Een stad zonder stem de wereld slaapt zijn roes uit waar ik alleen wakker ben met sigaretten en mijzelf De wereld…

Aan de andere kant van het raam staat een man in gedachten verdronken zonder woorden in sereniteit met zichzelf Kijkend naar de regen die voor het venster langs valt in het licht van de eenzame straatlantaarn tijdens het vallen van de avond Beelden van herinneringen vervagen langzaam in de tijd slechts het verlangen naar de liefde…

Mijn kleinkind met haar appelwangen oranje jack en kleurstrings in het haar komt mij vanmorgen door het raam verrassen toevallig keek ik om en zij stond daar haar blauwe fiets bracht haar ook deze morgen van huis naar school, hier bij mij om de hoek niet eerder kwam zij zelf om me te groeten dit is haar eerste zelfbedacht bezoek ik kus haar…

ik eenzaam dat ben ik iedereen is druk niet voor mij niemand om mee te delen de vreugde het verdriet niemand die het merkt niemand die het ziet alleen op de wereld zoveel mensen om me heen ik eenzaam dat ben ik…

Beste Sint dit jaar hoef ik niets in mijn schoen ik wil u vragen dat bij anderen te doen er zijn zoveel kinderen met helemaal niets ik heb een computer, gameboy en een fiets ik weet natuurlijk wel wat te vragen maar als ik dan die beelden op zie dagen op de tv van kinderen met oude kleren en zonder school om iets te leren armoe, honger…

laat mijn zuchten je stille handen verdichten daar waar mijn hartslag je verlangen bereikt je geeft mij rust kalmeert mijn zinnen teder wiegend door bevrijding gesust laat mij begrijpen jouw onrustig denken je weerloos beroeren het vloeien van mijn zijn je zegt zo weinig lippen woorden je schijnt zo veel in bekorende ogen je…

Een zijden tabberd en een witte baard. De levenswijsheid op het witte paard rijdt weer zwaaiend langs de volle wegen. Eeuwen wijsheid komt verlangen tegen. * uit: Jan de Bas, 'Sinterklaas bestaat (als u dat wilt)' (Sliedrecht 1999)…

neergezet bij het grofvuil gedumt op het autokerkhof vastgeroest JIJ koud warme adem van dieren voor mij…

de voorlaatste bladzij, papier met gebruinde vlekken kleeft ook nu aan mijn hand ik las het duizendmaal op een rij noch mijn gemoed noch mijn vinger willen verder trekken ik bezweer het einde ontken een mogelijk afscheid berust liever in het onvolledig zijnde wil mijn verbeelde geliefde bewaren eer zij mogelijk naar de stilte…

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat je me na al die jaren toch weer zo boos kunt krijgen, of heb ik het op zitten sparen?..... Oude littekens gaan weer open en irritaties komen weer terug. Ik wil dat je uit mijn leven verdwijnt! Misschien niet morgen maar wel heel vlug! In gedachten scheld ik je verrot en hem ook net zo goed. Op dit…

In verfijnde woorden kies ik liefde uit een vorm die je staat een vorm die bij je past. Soms vang ik wat tranen op en kijk je dan maar aan je weet inmiddels wel dat ik je niet meer laat gaan. Je hart heeft zoveel te geven en gevoellig als de neten ik hou zo van je lach maar zal je tranen niet vergeten.…

we zagen ze staan in onbegaanbaar trokken ze hun sporen na stilstaand in de sneeuw te zijn geboren de koplamp licht het leven op het lijf gerold en met de hand plaatst men de kop we jachten langs hun leven heen ze smelten nu van kop tot teen gedenken zacht de winternacht die filevormend sneeuw in poppen weer tot…

pijn in elke gekraakte vezel splinters persoonlijkheid gedrenkt in liefdesdrab als in een poel van drijfzand dwalend tref ik vanzelfsprekendheid op de belt en schamele restanten van een verheerlijkt liefdesbeeld ach ik laat ze maar denken dat het verbloemt…

heeft tegenwoordig een andere lading religies gedreven op de spits van kerkentoren of minaret schreeuwen het hardst ontploffen het bloedigst zo is het maar net de bede is er bij ingeschoten…

meer dan eens zit ik op tabblad hartenkreet verhaal van al dan niet ondervonden leed krijg vervolgens een redactionele klap in 't gezicht ik ben volgens onbekende normen niet geslaagd als gedicht vandaar dat ik nu mijn hart uitstort op tabblad netgedicht misschien dat men nu wel voor mijn kreetje zwicht…

mijn kinderen je hebt ze gezien maar nooit ontmoet nooit leren kennen je was er niet meer maar wat zou je van hen hebben gehouden wat zou je ze meegenomen hebben naar alles wat jij leuk voor ze vond ze geleerd hebben wat jij belangrijk voor ze vond ze gezegd hebben dat je van ze houdt je hebt me verteld hoe erg je het vond dat ik zo…

Het bagatelliseren nimmer moe Noemt men ons land 'ons kouwe kikkerlandje' En zie: conform het nieuwste tussenstandje Neemt onze kikkerpopulatie toe 't Is wachten op de kikkersoort wiens rol is Te kwaken dat nu elke poel te vol is…