Alle inzendingen, jaar 2006, week 40

Ik heb je nodig om wakker te worden, om dat te blijven, de dag door te komen. Ik heb je nodig om te overleven, te zijn, leuke dingen te beleven naar huis te rijden. Ik heb je nodig om tegen aan te kletsen soms over helemaal niets. Om een woordenwisseling te hebben het vervolgens weer goed te maken met een zoen of met een bloem…

aan jouw borst wil ik weer even liggen je bent in mijn gedachte als ik een appel schil het mes snijdt, glijdt langzaam in het vruchtvlees het leven heeft zijn loop genomen de wereld eet niet uit mijn hand ik ben uit koers geraakt hoe jij alleen mij zogen zal voeden met elan…

de dag was zondag zonder zon af en toe was er regen en hagel en voor de oprechte schooier een nagel voor zijn krabbig werk bovenal zag ik mensen in alle formaten, geuren en kleuren ze zweetten muziek, net als ik en deinden dezelfde zee onder meer dan één teevee het was de eerste keer dat oktober weer revolteerde en op weg naar huis toe…

ei kik kervisje zij droeg je voor je geboorte je eerste woordjes zonder vervorming in voortreffelijk nederlands nu ben je een verbaal wonder je hebt zo lang op school gezeten dat je opgebouwde kennis leraren doet verbleken hoe speel je dat toch klaar met al die loze dwaze streken ik herken je moeder en mijzelf in jou vergeef mij aberraties…

Wind regen en het is kil in huis De deur blijft gesloten ik ben thuis Wachtend op dat bekende op de trap Dat belletje die herkenbare voetstap Doch het blijft stil en mijn eenzaamheid duurt Toen weigerde ik dom trots en was verbolgen Die paar simpele woorden sorry ik heb spijt Niet beseffend de verschrikkelijke gevolgen En als ik mij spiegel…

Bij depressie wil je niet meer, niets heeft meer zin, wat men je ook vertelt, je gaat er tegenin. Je neemt niets meer aan, je trekt je eigen plan, je geliefden begrijpen niet, hoe dit nou toch kan. Bij kanker moet je vechten, vechten om te mogen leven, bestralingen en chemo's, hoop wordt je gegeven. Met tegenzin begin je er…

steeds nieuw bloed druppelt ongezien maar kleurvast op asfalt bloedverf geschilderd op open zwart je ruikt het nog als zij remmen…

een forel springt hoog druppels water in mijn oog ik vis op zilver…

Je prikte je aan mijn pen en sliep in, en droomde verbitterd de honderd jaren tussen de werkelijkheid en de prins. Ik trachtte een gat te maken, maar de haag bleek onmenselijk dik, een schuld die groeide en groeide omdat ze geschreven stond op mijn gezicht. Wat ik had weg te snoeien was ik, dit koude, dienstdoende masker dat liefde bewijst…

Ik ben niet aan jou besteed niet mooi genoeg voor jou de liefde is zo wreed maakt niet uit dat ik van je hou Uiterlijk is alles wat jij ziet je bent blind voor wie ik ben wetend dat jij mij niet verdient is het verdriet waaraan ik wen…

op zijn best in de stress van vlugger dan vlug ja jij met je vrolijke ogen die zomaar van alles beloven je lach die betovert harten verovert je schitterende haar gestreeld door de zon voeten die lopen en springen alsof ze mij vragen een dansje te wagen handen die wijzen cirkels beschrijven met gebaren die…

ik droom van je naar behoren in streel je zonder woorden niets kan mij verder nog bekoren dan jouw verborgen slotaccoorden jij bent de droom van vele mensen die zich rondom schoonheid wensen maar voor de effecten zijn bedacht je weet het nooit wie nu weer lacht maar ik alleen raak je van binnen ik hoef mij daar niet op te bezinnen je bent…

rozenblaadjes strooit ze almaar in het rond kijk ze sierlijk dwarrelen zich neervleiend op de grond dan gaat ze rustig zitten er voorzichtig tussenin 'n glimlach rond haar lippen waant ze zich koningin zwart gelakte schoentjes glimmen in de zon haar gelaat gelijk 'n roosje zijdezacht haar roze japon…

Wie lange vingers heeft, die jat aldoor (dat is nochtans wat mij altijd geleerd is) en blijft mits ze hem daarna snel gesmeerd is de lange arm der wet voortvarend vóór. Hier valt dus het verband niet te ontkennen: wie jatten wil, moet ook hard kunnen rennen.…

Het loof bloost diep in de nerven zwerft argeloos dromend omlaag naar aarde waar roemloos vergaan de glorie van dood zal verwerven bomen strekken zich kreunend uit bedreigen met naakthouten staken de storm die hun botten deed kraken en het wortelgestel pijnlijk trekken nevel versluiert als illusionist de realiteit van het zicht waar niemand…

De laatste appels vallen van de oude boom haar knoesten takken moe van de vruchten die ze droeg zuchten voldaan alvast wat bladeren weg vermoeid van deze lange hete zomer voelt ze lomer en lomer haar krachten in de aarde gaan en sluit zich alvast af voor blaad'ren die ze nu laat gaan het gras wordt nog voor `t laatst gemaaid…

Half slapend hoor ik dat de wind aanwakkert... Heerlijk want nu zijn mijn woorden van liefde die jouw lippen goede nacht kussen veel eerder daar waar ze horen... En daar bij de stem die het ritme van mijn hart aangeeft. Slaap lekker…

Een kunstschilderes uit Midlaren die wilde Van Gogh evenaren toen sneed ze voor straf haar eigen oor af maar heeft geen roem kunnen vergaren.…

haren vangen stof en roet voor het de longtak bezoedelt doorbloede botplaten plooien mijn adem roeren de lucht, zenden het aroma naar het slijmvlies een tussenschot van kraakbeen, bekleed met haarvaten scheidt de gangen waarrond zich een vleugel welft in de nok van de holte, tussen oogkassen onder de bodem van mijn schedel snuif ik het…

het is tijd dat ik mezelf ga bekijken begrijpen wat er over is problemen zijn geschikt verstrikt in knopen tijd rij na rij de kluwen te ontknopen de hete brei er niet voor weg te lopen leven met losse draden zet sporen in de tijd liefde pijn mijn ervaring geef ik als herinneringen in bewaring nu is het tijd om einden aan…

Bacteriën gieren door de lucht Iedereen piept, iedereen zucht In alle hoekjes en in alle kiertjes Zwerven natte snotpapiertjes Uit neuzen lopen hele stromen Het lijkt nooit meer goed te komen Collega’s ogen moe en dorstig Men roept kuchend: ‘k ben zo borstig Doktoren staan hier machteloos Wc-papier gaat niet per rol, maar doos Het is voorwaar…

De abeel zijn loten delen mij mee dat ze nu gaan hangen De berk heeft het begeven toch niet zo alleen Zijn familie is echt totaal in tact gebleven De laatste poging van de herfst tot kleuren Verzand in rottend vies schimmelrijk bestaan Hoewel ook schimmels vrolijk leven geven Is het met het meeste leven dan gedaan En na het afscheid van hun…

Wat begon met bodylotion knobbelt voort je hebt er toch twee en leeft nog pruiken zet je op geen haar op het hoofd die niet denkt doch chemocalisch riekt elk merk bodylotion naar het kruitvat..…

In peace, Love tunes the shepherd’s reed; In war, he mounts the warrior’s steed: In halls, in gay attire is seen; In hamlets, dances on te green. Love rules the court, the camp, the grove, And man below, and saints above; For love is heaven, and heaven is love. WALTER SCOTT. Liefde lokt een zoet geluid Uit de dwarse herdersfluit, Lacht…

de wind aarzelt wanneer ik woorden schrijf in de kille schaduw van de winter ik haast me door het gebladerte schraap zinnen van stugge takken voor deze zich overgeven aan het troosteloze gerucht van gewillige, grijze wolken vanuit de aarde verkondigen ze het sterven terwijl de nacht wordt meegesleept in de herberg van mijn angsten…

Hoor hoe u spreekt in clichés, beeldloos gebrabbel brakend in een stoffige, levenloze ruimte waarin elke essentie ontbreekt. Schaduwen, huizen, parken en gebouwen wreed ontdaan van hun contouren - even amorf als uw verzet - vormen uw zelf bedachte vrolijkheid, klinken als een doodskreet in een echoloos bestaan. Maar in de bolronde…

Prins Hendrikkade 2 oktober Amsterdam sloeg ik je gade zittend in de tram grote groene ogen sproeten op je neus hakken, hele hoge kapsel modieus truitje van Chanel kort en net te strak make-up naturel roze nagellak kruisje om je nek veel te blote knieën horloge high tech even over drieën zonnebril van Prada Voskuil in je hand…

De wijfjesmus streelde de tong. 't Was een mannetjesvis uit Hongkong en ze heeft 'm gedreven een muskus gegeven. Hij gaf 'r een tongzoen en sprong toen terug in de zee. Nee, het zat 'm niet mee, want een kieuw functioneert niet als long. Ze ging varen en sprong overboord en ze heeft 'm d'r liefde verwoord in de zee, toen ze dook en daar…

Streep zijn naam niet door al is hij bij ons weggegaan Streep zijn naam niet door alsof hij nooit heeft bestaan Het liefste wat ik heb bezeten het voorbeeld van mijn bestaan Vraag me niet om dat te vergeten en gewoon weer door te gaan Want ik wil wel verder leven maar weet niet hoe dat moet Ik hoor bij hen die achter bleven en overleven…

bloemen slierten tussen geurig groen trillen kleur in spiegels water bloei verlopend in groei omhoog hang naar licht gebogen loof verdwaasd pluk ik in rood en blauw mijn bloemenzee rood golft bloot in blauw de koele ondertoon voor jou je kijkt me aan met het verwelken van de dag zie ik je gaan…