Netgedichten

netgedicht (nr. 12.722):

Vie romancée

Hoor hoe

u spreekt in clichés,
beeldloos gebrabbel brakend
in een stoffige, levenloze ruimte
waarin elke essentie ontbreekt.

Schaduwen, huizen, parken en gebouwen
wreed ontdaan van hun contouren
- even amorf als uw verzet -
vormen uw zelf bedachte vrolijkheid,
klinken als een doodskreet
in een echoloos bestaan.

Maar in de bolronde spiegel
van uw eigen werkelijkheid
schittert de zielloze fictie
in de suizende tijd,
en zingt u luidkeels:

‘en we leven nog lang en gelukkig’.