Alle inzendingen, jaar 2007, week 25

In verte waar meeuwen hun schreeuw krijsen in noorderwind dwalen gedachten samen heel even dacht ik jou hier te treffen te horen en te voelen maar het blijkt een illusie van de nacht het donker verbergt mijn getergde gelaat ik proef het zilte zout raap zilveren tranen in zand wis de sporen in dit verlaten land…

Tranen over mijn wangen tranen van verdriet Durf ze te laten stromen niemand die ze ziet Tranen over mijn wangen om een hele lieve meid Haar ben ik nu echt verloren hoop dat het gevoel snel slijt Tranen uit mijn hart dat nog monotoon zacht klopt De bonzende opgewonden slag is sinds haar vertrek gestopt…

dat tijd voortschrijdt ondanks sporen ik geloof niet in voorwaardelijk bekijkt het absolute doorheen helder glas zichtbaar het zand of de korrels zinloos vallen en loos rollen zonder zin tot aan de voet van bij zijn ervaart een seconde meer glas ooit komt die tel als het wonder mijner tijd geeft het zicht op waarom dat…

Topless staat zij daar Haar borsten lelieblank Lippen nat en gekruld Taille breekbaar rank Lange benen gebruind Tepels als rozenknopjes Ze rommelt in haar lade Tussen de talloze topjes Haar billen trillen zacht Glad glinsterende huid Met elegantie en allure Trekt ze haar string uit Gevonden wat zij zocht Trekt ze aan haar sigaret…

weer zie ik mezelf schommelen een plankje spande bogen tussen wringende touwen achtjarige beentjes hoger, hoger schopten in de leegte tegen hemelsblauw ik zweefde met de vogels zag de aarde buigen het kind van de wind ravotte in mijn haar ik zie mezelf nu schommelen onder een ongrijpbare hemel in verdachte kleuren het…

regen kleurt gras weer groener dan het was geeft geur en glans aan blad en bloem als een milde zegen van boven over gras zo mals zo groen…

twee planken, twee meter lang, op rughoogte en verticaal twee doorgebogen, op konthoogte, horizontaal gehecht zonder notie aan twee stukken beton dragen mij in de passerende zon ik was maar even gaan zitten kan wel op haar gaan zitten vitten het leidt deze keer toch niet tot zomerse hitte ze komt wanneer het wordt voorspeld en dat is deze…

De vuilstort in Hoedekenskerke als John, om ze even te sterken, met Geer en Goor belt. Hij heeft net verteld ‘blijf daar dus voorlopig maar werken’.…

Dieper dan mijn lage schreeuw stort ik me in jouw smalle kloof. De afgrond in, gedragen door een wind die de lucht niet vindt. De vergetelheid van mijn zwijmel valt te pletter op de waarheid. Ik bevind me in jouw vrije val.…

Altijd valt het voorgeschreven blad in altijd weer andere warreling op het altijd weer meer of minder natte meer of minder tanige gras. Het is nadoen maar anders. Het is voordoen. ------------------------ uit: 'Dichter', 1995.…

Als woorden zwijgend stromen en het bloed kolkend klopt waar ongeschreven coupletten het lichaam doordringen Dan kan je zweven op de kust van houden van waar serene twijfels grondig door het hoofd zingen Als woorden dwingend dreunen met akkoorden van verdriet en mistige dubbelzinnigheid je vuisten heeft…

zo windstil kan het op de vijver niet zijn dat er geen rimpel aan het oppervlak opkijkt als de loopplank onder mijn voetstap meent te moeten kraken…

moeder koolmees komt aanfladderen het is haar tijd om te badderen even zitten drogen in de zon dat is goed voor haar vederjapon dan vliegt ze recht haar hokje in zij heeft het bij ons naar haar zin samen met haar knappe vent bouwen ze weer aan hun nest weldra is dat kunstig nestje klaar behoedzaam legt zij haar eieren daar eerst een poos…

speel muziek in het klankbord van je ogen verwonderd zing je van verdriet voor het applaus heb ik te lang gebogen hoog zet ik de tonen aan in ijlte van verlangen met grote koren laat ik mijn emoties gaan je blikken blijven aan me hangen bassen dreunen hun refrein in ritme van de paring genot is stil doet pijn passie wint we delen…

alles op z'n tijd zo ook de dood jonger dan dat kan men niet sterven…

De vrouw is aan de man gelijk, altijd. Maar zíj droeg het symbool van onderdrukking: een hoofddoek, waar het juist over het juk ging waaronder vrouwen zuchten wereldwijd. Zo’n hoofddoek, nee, da’s echt geen vrouw gegund. Een stofdoek, dat had dan weer wél gekund.…

Achter glas verscholen, het zeurende geluid. Het raam staat niet open, maar maakt in dit geval niets uit. Ramen zijn geen hinder, en muren even min. Ik zit achter mijn boeken, maar heb nu echt geen zin. Ik kom niet verder dan regel 1, en denk ook niet dat ik het halen ga. Door dat ontzettende rotgeluid van die vreselijke WVK.…

In Ree en Runstraat liep hij uitgelaten nu nog bij gelegenheid alle cafés zwijgend voorbij soms ging blijkbaar voor bekenden gezeten op terras of achter glas beschroomd zijn hand kort omhoog Ook fietsers passanten weinigen die hem nog herkenden vrolijk zwaaiden naar ooit de tijger zonder sluitingstijd Een vrouw gerimpeld grijs haar…

ik heb schizofreen gedroomd dat ik als koning van Monaco werd gekroond dat ik tot koning van Casa Nostra werd gemaakt toen heb ik het dromen maar gauw gestaakt.…

In een van zonde en vis doortrokken leven Maakte het diepe indruk; Jona’s lot Strandde een potvis, werd hij tot op’t bot Ontleed en opgemeten en beschreven Getekend en veelvuldig gegraveerd In zilver en in allerhande mokken De kudde van de Heer bezag geschrokken Hoe‘t beest door glazeniers zelfs werd vereerd De kooplieden kregen toen visioenen…

De Nederlandse man had helemaal versteld gestaan Dat zijn Chinese vrouw hem beschuldigde van vreemdgaan Ondanks dat hij met haar Chinese vriendin naar bed was gegaan Was hij de stellige mening aangedaan Niets verkeerd te hebben gedaan In het donker had hij als altijd dat gedaan Waarvoor hij elke weekend tweemaal klaar moest staan Pas toen zijn…

Je was gewoon een gezicht in de grote menigte op het volle Basilique St. Victor Maar je was als een lampje dat opvallend oplichte wandelend tussen de mensen door Ik zag je lopen vanaf de toren aan de overkant met je prachtige vrouwelijke passen Ineens liep je die zijweg in en ging je richting strand je verdween achter de struikgewassen…

Uw blij gelaat, noch uw lach is mij tot last, noch uw vermogen tot dank aan uw god, maar uw regels staan daarin zo vast dat ik moet vrezen voor mijn eigen lot. De koetsier spoort de paarden aan onder de dreiging van een hagelstorm; de geesten verschijnen bij volle maan en stellen vermetel hun boek als norm. Daar had ik u werkelijk bij de…

We zijn als dag en nacht, en toch als twee magneten. We zijn als koffie en melk, maar door elkaar bezeten. We zijn als een rok en een broek, en toch als een stel samen. We zijn als water en vuur, maar onafscheidelijk, kan ik beamen. We zijn als een pen en een potlood, en toch als een schoenenpaar. We zijn zo verdomde anders, maar…

Naakt ligt ze op bed Beelden van zo doen ze 'het' Wild jaagt de adem door haar heen Ze heeft gevoel van kop tot teen Haar film houdt gelijke tred Begeleid door het kraken van het bed Plots ontsnapt als aan een ballon de lucht Ze eindigt met een diepe zucht…

de schoolpoort spuwt zijn vloed in joelzang door de straten vakantie tegemoet uitbundig, uitgelaten een meisje dat verteerd nog slentert door de gangen hoopt nog een laatste keer van hem een blik te vangen zijn lege taalleerklas een wagen sluit en start zij drukt zich tegen ’t glas met tranen in het hart ... Adieu mijnheer !…

In een wereld vol gedachten zag ik geen schaduwen meer, gingen ondoorziene krachten als wilde beesten tekeer; geduld werd schandelijke schuld. De beelden schrompelden ineen, stille gaten werden gevuld met jammerklachten steen en been. Waar bleef nu de schimmenjager met zijn zekere pijl en boog, die trots de vangst toonde, mager, maar…

Zoeken naar onbekende liefde het schip ligt nog vast aan de wal zwaaiend haar hond nog even aaien lijkt haar geest op een rode toverbal die met de zoete wind wil waaien. Zoeken naar ongekende liefde roze brillenfantasie slaat op hol stuwt bloed in haar naar ver omhoog in volle vaart staan gouden zeilen bol dromend van luchtkasteel en regenboog…

Zalig het leger dat nog nooit dood en verderf de wereld in bracht…

Dit is mijn klaagmuur hier zijn dichtgemetselde gebeden, dichtgeroeste brieven vol waterdichte woorden en handen, bloeiend richting hemel maar het zijn doornen die schrijven en wie weet wat nog komt uit een dichtgeslagen voorhoofd.…