Alle inzendingen, jaar 2002, week 32

In Bangkok sprak een oude krokodil: “De kok in dit hotel heeft weinig stijl, zijn kookkunst is beneden alle peil. ’t Is bar, hoe of ik soms mijn honger stil. De Thaise keuken is al niet zo fraai, maar deze Thaise was wel héél erg Thai."…

De kraan gaat dicht en de wereld gaat open vertwijfelde benen dragen hun lot De wereld waarin dat lot werd begrepen die zit weer voor enige uren op slot…

De bal ligt nog op straat, de sok naast eten dat niet lekker was. En op de kast vindt ze het glas dat op de uitgebeten kring en voor de liters opgedronken cola staat. Het scherpe zand veegt ze nog lijdzaam van de tafel en de bank. Een afgebroken rozenrank prikt ingehouden woede in haar ogen en zijn valse doornen in haar hand. Ze haalt…

De Spoorwegen verbazen andermaal De laatste en de eerste dag van ´t jaar Ligt er een procentenplanner klaar En gaan ze met de bonus aan de haal Van ´t grootste nieuwtje ben ik net getipt: De treinen rijden die twee dagen stipt…

Verwacht werd in Salzburg het Zwanenmeer, maar de show is verschoven naar later, want zo wilde het wassende water het toch veel liever een andere keer. De ramptoeristen, zo is het maar net, reizen nu af naar Praags waterballet.…

VVD bracht het recht terug op straat rijdende rechters trokken ten strijde iedereen weet waar dat toen toe leidde: Rijpstra veroordeeld en VVD kwaad. Maar het hooggerechtshof sprak toch gedwee: "VoetbalVanDalen is toch VVD?!" --- DEN HAAG (ANP) - Voetbalsupporters die zich tijdens wedstrijden misdragen moeten liefst ter plekke…

Wind door takken, bladeren bewegen in een onophoudend ritme. Onzichtbare handen, lichte aanrakingen betasten met gevoel. Zachte zonnestralen, betoverende glimlach, jij, het Windekind.…

Ook ik heb deugdzaam van mijn loon gespaard, Maar eensklaps wordt mijn spaarloon opgeheven En dwingt men mij mijn centjes uit te geven In strijd met onze vaderlandse aard. Ooit ruimde men hier ieder varkenskot En nu gaan ook de spaarvarkens kapot.…

Ik begraaf me in haar armen ze slokt me op als in een droom Ik verken haar wereld sluimerend en geef me over in haar stroom Ze neemt me op in tussenpozen ademt mij vluchtig door haar heen Ze is mooi als duizend rozen mijn hartje klopt voor haar alleen Als een sluierende nevel zweven we door ons droompaleis Een winterse stilte omhult ons…

Het ingetogen plaatje steekt af tegen het schrille contrast van de weidsheid Hoog boven de wolken vliegt een vogel nog net gespot tegen de rand gezien De bergen, de rivieren en watervallen ontbreken maar het grote beeld van alles tegelijk maakt het geheel en het gevoel van vrijheid compleet Het natuurlijke blauw is overal aanwezig maakt…

het laatste flonkerende vlammetje wekt geen opmerken meer te laat gezien maar in ruste gekeerd blaast hij in vrede zijn kaarsje uit…

Levensweg doorlopen momenten van weleer tranen stromen, ogen- blikken voor eeuwig in het hart gesloten Vredig daalt een rust over een gloedvol gelaat stil verschijnt een glimlach als de schaduw verdwijnt in het licht…

de weerklank van mijn geweten voedt zich met de vragen die onbeantwoord en eindeloos bleven zagen door bergen en door dalen door kronkelende gangen waar niemand ze kon horen door eigen leugens gevangen de waarheden bleven uit zodat niemand ze ooit zag de woorden zonder geluid schreven in neerslag als opgedroogde tranen diepe scheuren…

Dat racen, meende Jason, dat kan sneller En dus accelereerde zijn machien Van negentig naar tweehonderd en tien En hoger op de kilometerteller En inderdaad brak hij toen vliegensvlug Het baanrecord. En trouwens ook zijn rug...…

Ons nationaal affiche-fenomeen wil dolgraag eigen plekken om te plakken. Gemeenten moeten borden, prullenbakken beschikbaar stellen, en dat wel meteen! Ik heb hier mijn eigen prullenbak waar ik nu dit speedsonnet op plak.…

Koude december middag een stille tocht naar Schattenberg vooraf wordt duidelijk gemaakt waarom ik daar sta. Gelaten gaan wij die richting op onderweg waait de herinnering mij tegemoet. De hoge bomen voor de huizen de wasplaats, kerk en school de bus vanuit de steden de warmte van het mannenkoor. De smaak van ritja ritja de liefde…

Ik zie ze al weer zitten de koppen naar omlaag vervreemd van lief en aanverwanten met roos rondom hun kraag Ze drinken snel hun bieren alsof de tijd hen dat gebiedt en lachen met hun tandeloze monden en niemand die het ziet En als ze dan de kroeg uitlopen de koude nacht weer tegemoet zou ik ze graag mijn jas meegeven maar niemand die…

Numquid nosti semitas nubium?* Weet gij waar de wind geboren, waar de dauw geboren is? Weet gij kunstig op te sporen wat hierbij, hierboven is? Weet gij wat de sterren zijn, en wat de zon, de mane? Wat in de bergen, in de mijnen ligt, en in de zee bevat? Weet gij iets klaar uit te leggen van al ‘t geen men u vragen kan? Antwoordt dan en…

Dit eenzame huis, omringd door hoge eiken, aangetast door de tand des tijds, ...ik sta nu al een uur te kijken... Vervallen en leeg, het verwilderde gras, de gaten in het dak, ...het kapotte glas... Met ogen dicht zie ik mijn ouders, meen ze zelfs te horen, dit emotioneel beladen huis, ...waar ik zo lang geleden,..ben geboren...…

Stil in de kamer bij de koude haard langzaam donkert het om mij heen De avond die lange schaduwen baart Moeizaam priem ik er nog doorheen Ik wil de dag nog niet verlaten De warme zon de vrolijke vreugd De drukte het gepraat op de straten Het lawaai van de uitbundige jeugd Toch wint het donker van het licht Het komt op zijn vastgestelde…

Prachtig rode luchten Langzaam gaat de dag Zinkend zonder zuchten Over in de koele nacht Vier ogen vol ontzag gericht Wachtend op wat komen gaat De zon verliest haar felle licht Slechts nog een dunne draad Een dag als alle andere dagen Miljoenen mensen keken reeds met evenveel wensen als vragen Niet beantwoord zoals steeds Een dag…

Gij zijt een bloem, een lichte rode bloem in donkre kamer 's nachts, een bloem, een bloem - vèr òm der stede opschokkend gedoem, dicht òm der stilte suiskokend gezoem - een lichte rode bloem, een witte bloem. Gij zijt mijn hart, mijn eenzaam levend hart, de daden van mijn lijf slaan rondom hard, wreed klaterende stem veinst vreugd en…

Nu is de heide blij getint Met paarse bloemenkleur, Nu is de zoete heidewind Vol zoele honinggeur, Nu gonst de aarde van 't gebrom Der bijen wijd en zijd, Nu is de hoge lucht alom Eén blauwe zaligheid... Maar, als de heide 't schoonste wordt, Dan komt de winter aan, Want bloemenschoonheid duurt maar kort, En vreugd is gauw gedaan.…

Smartelijke pijn van ’t zijn Niet bij machte te veranderen Het onlosmakelijke festijn Wat “leven” heet voor anderen Verwrongen verwachtingen Verdwenen levensidealen Keer op keer overpeinzingen Doorlopen of verdwalen Verloren geraakt in de tijd Moe gestreden geest Lichaam verliest de strijd Verlaat te vroeg het feest Tijd glijdt…

schrijf je gedichten op de blinde muren van mijn bebloede hart zie de gezichten uit verloren uren van mijn verdrongen smart hoor de verwijten in stiekem gefluister achter vele handen voel het verslijten van mijn ziel in 't duister dicht de dunne wanden…

haar hart en haar mond hebben altijd gezwegen haar ogen daarentegen spraken de waarheid keer op keer verward en gewond durfde zij zich niet te geven bleef in liefde onbeschreven eenzaam in haar strijd telkens weer…

met mijn voeten in de aarde en mijn armen wijd gespreid voel ik mij een boom van waarde een monument in eeuwigheid met de vogels op mijn handen en hun jongen op mijn kruin groeit er mos tussen mijn tanden ben ik het middelpunt van jouw tuin met mijn vingers kromgetrokken trotseer ik regen, wind en storm blijf ik sterk en onverschrokken…

In mijn koperen geheugen rent de archivaris rond, zoekt naar waarheid, desnoods leugen, labels liggen op de grond. Kasten worden omgestoten, grijze schimmel vreet het woord dozen zijn voorgoed gesloten niets is meer zoals het hoort. Schuldig zijn drie stramme heren, grotesk in hun driedelig pak, vernielend al het moeizaam leren, systematisch…

De weg die ik bewandel is lang en zo krom, de horizon lijkt maar niet dichtbij te komen. Ik loop door, ik zie oorlogen, de misstanden, ik tel de kruizen op godverlaten kerkhoven. Ik kijk vooruit, ik kijk maar niet achterom, dan zie ik weer al die doden in mijn dromen. Kindsoldaten die vielen in vreemde landen, die we geen toekomst meer kunnen…

De nacht strijkt door mijn lange haren, Mijn ziel bedekt mijn tere huid. Het zet mij aan tot stil bedaren, Na dat eenzame geluid. De sterren doen mijn ogen glanzen. Van geluk? of van verdriet? 'k denk aan alle verspeelde kansen. Want zoveel kansen had ik niet. Ik staar, zonder uitdrukkingen. Naar mijn trouwe onderdaan.... De zoete rust…