Alle inzendingen, jaar 2003, week 39

Gevat in groen en rozerood, sta je daar, oogverblindend boeiend, in een moment van stilte, beschermd door wat schaduw van de bomen, nog even te genieten.…

De zon die nam mijn schaduw mee tot achter donkere wolken waar uitgeblonken sterren treuren over vaal verbleekte kleuren van een gestorven regenboog Waar de maan probeert haar schone schijn nog vol te houden en hoog verheven blauw plaats maakt voor diepgrijzend grauw dat zich droef vol tranen zoog Waar wolken zich verweven tot dichte deken…

Zwoegend en worstelend kruipend door de liefdespoel De ene keer lichtvoetig dan weer met een angstig voorgevoel Pieken en dalen opgaand, en weer neer Soms met wat mee-wind soms met beestenweer Een kabbelend beekje een woeststromende rivier, de ene keer drijven, dan weer als een vechtende stier Een huilbui met tranen een klinkende…

Je leven is vol eenzaamheid een solo strijd niet te winnen Je wilt wel anders maar het lukt je niet, verdriet. Je ziet de mensen lopen, blijft hopen op aanspraak. Maar ze zien je niet, willen niet kunnen niet. Je blijft alleen in je strijd tegen de eenzaamheid.…

Het verdriet is niet vergeten Het doet nog altijd pijn Maar alleen door vrienden Kan dat ooit verdwenen zijn Vrienden maken me sterker Sterker dan voorheen Hoe kon ik ooit zo dom zijn Dit kan ik nooit alleen..…

het water staat stil daardoor de hemel zichtbaar in totale rust…

De vijver ligt doodstil over het water trekt een laatste rimpeling De bomen staan roerloos door de toppen gaat een zachte fluistering Een bleke zon klimt traag de nevel in en wordt zo herinnering…

Als het eerste zonlicht Mijn dromen verjaagt Haar zachte stralen dageraad maakt Weet ik mijn dagen Overspoeld door geluk te beleven als roes liefde in vervoering jouw glimlach breekt zonlicht als spiegelend kristal brengt dromen tot leven droefheid in verval vult kleurloze dagen droogt weemoedige tranen laat mijn hart zingen…

gelaten volg ik aan een korte lijn ik ben een oude hond onder de mensen een surrogaat voor nooit vervulde wensen van een bazin die ruikt naar terpentijn ze heeft haar vreemde nukken, ik herken ze aan de blikken als we 's avonds samen zijn de opgekropte woede, het chagrijn normale stilte wordt een heel intense ik slik haar buien al zo lang…

een droom waarin het licht in het midden is je rent vol hoop om te krijgen wat je zoekt het lijkt alsof je niet verder komt dan dit alles is groter, hoger dan jij je kijkt omhoog dan weer naar het licht in het midden van de ronde vol vuur ren je door, de hoop van alles is daar…

Op het pad der liefde is geen berg te hoog is geen diepte diep genoeg Want liefde rijkt zelfs hemelhoog... Tot in 't diepste van de zee, gaat liefde voor en met je mee Op het pad der liefde Is geen berg te hoog...…

'k Zit verschrikkelijk te gapen, 't is ook allang bedtijd, waarom toch je tijd verslapen, voor je 't weet, ben je vandaag ook weer kwijt, er valt nog zóveel te vertellen, hoe 'k zonder pen moet stellen, hoe vandaag verlopen is, waarom 't nu weer donker is. Ja 'k weet, de nacht is om te slapen, doe 'k ook best, geef me nog even. Opnieuw…

Ergens diep van binnen een snik een waterval van tranen die zich voordoet als een lach Ergens in je hoofd een stilte een oorverdovend geluid dat zich voordoet als een lach Ergens in je hart een gevoel overvol met leegte dat zich voordoet als een lach Een lach geïnspireerd door de leugen...…

Zit je net te eten, gaat de telefoon. Alles willen ze van je weten, want dat vinden ze gewoon. Willen weten welke krant je leest, Nou dan is het bij ons geheid al "feest" Het eten wordt koud en alles loopt fout. Steeds maar weer die telefoon er tussendoor. Sorry mevrouw, dat ik u even stoor, u zat zeker net te eten, nou als ze dat wel weten…

Beekjes, bladeren herfstwandeling in het bos genietend kijken…

Je staat tegen over mij je kijkt, je staart je raakt in paniek ik wacht langzaam tot je bedaart Verschrikt vol van angst je ziet mij, mijn web waarin mijn leven mij vangt Genageld aan de grond kijk ik terug, in je ogen ik zie je ziel je bent bedrogen je hebt dezelfde littekens als ik...…

Ik zit hier opgesloten in mijn kamer Gordijnen dicht, niemand die me ziet Zacht huil ik mijn warme tranen Een dag overladen met verdriet Mijn maag bepaalt de verkregen gedachten Mijn brein heeft zich te ruste gelegd De wereld door betraande glazen Ik besta er niet, hoezeer ik ook vecht Door eigen achterdocht werd ´k afgestompt De wereld…

mijn doodstille vriend ik hoor de zielen scheuren het hart tot bloedens moe mijn zinnen braken treuren en woorden klappen toe ik heb dan maar de muren afgemaakt de deuren afgesloten de venstergaten afgedicht nog alleen mijn droge stem en mijn eigen echo die ik ken 't geroezemoes is uitgesloten weggekropen in de barsten van de wanden…

na regen komt zonneschijn voor velen is dat heel fijn maar als je jeuk krijgt van de zon zou je willen dat het iets vaker regenen kon een kind van drie hoort toch te spelen lekker naar buiten zoals zovelen maar je hebt een zonne-allergie dus je kunt dit allemaal niet je moet een pet en handschoenen dragen als jij je buiten wilt wagen stonden…

Pokdalig erf. De pomp, de dissel en de molm. Om de vlier de muggentros, van energie het nabeeld in de roestende coulissen. Oud is de zomer. Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ----------------------- Uit: Tirade 362, 1996…

Ik wil afscheid nemen, dicht bij jou, ver van jou, zonder jou We wandelen samen, zij aan zij, maar we komen elkaar nergens meer tegen Daarom is er maar één weg die ik nog kan bewandelen en dat is de weg naar de horizon Ik wil wegvluchten naar een droom, de enigste plaats die ik nog ken Een plek om nooit meer wakker te worden…

In je ogen zie ik de zee en stil neemt een droom me mee. Ik voel je armen om me heen tot je door de wind verdween. Ik neem je hand in de mijne en hoop stil dat ze daar voor eeuwig mag zijn. Ik sluit mijn ogen, sla m'n armen om je heen, en ik huil, stil, schreeuwend van verdriet, hopend dat je me, niet ziet...…

Mama Lieve mama waarom ben jij toen gegaan Ik laat na al die jaren nog steeds een traan Ik heb je nooit meer iets kunnen vertellen Zelfs niet even meer kunnen bellen... Je hebt niet kunnen zien dat ik ben getrouwd Met een heel lieve man waar ik veel van houd Al 17 jaar delen wij lief en leed Het deed me pijn dat je er niet was toen ik in…

Freaks houden het meest van onbegrijpelijke poëzie gaat hun niet om de inhoud maar om 't cryptisch woordenspel wat een normaal mens niet leest. Geneuzel...volgens de freaks, overbrengen van een boodschap is niet, wat wij belangrijk vinden ónze poëzie heeft iets mystieks. Zulke critici moest je verbannen naar een iglo op de Noordpool…

kom naar huis duik maar in mijn armen ik kus je zachtjes thuis eerst de dag uittrekken even niets meer zeggen weg de sleur van is geweest geen woorden die vertellen over uren die steeds langer duren omdat jij niet bij me bent geen zuchten over kansen die nu rusten omdat jij de mogelijkheden nog niet kent ik streel je wangen kus…

Toen Berend Botje van die oproep hoorde, zich reeds door Deense meisjes zag omgeven (hij telde ze, twee... drie... vier, vijf, zes, zeven !), toen wendde hij zijn steven naar het noorden. “Zelfs professoren zijn er oliedom. Mij wacht een taak daar, nooit kom ik weerom”.…

No woman can expect te be to her husband all that he fancied her when her was a lover.* GEOFFR. CRAION.1 Het zij! geen Vrouw kan ooit verwachten, haar Gemaal Dat geen te zijn, wat hij als Minnaar in de weelde Dier minnedronkenschap zich zwijmelziek verbeeldde: De kalmte neemt eens plaats na ’t…

Je ziet een voorland in je hoofd, een filmzilveren denkblad in lichtringen, sierstof in stormzicht, vlamflarden, fluwelen denkwee wat je handen niet kunnen vatten, dundoek over je ogen om je nog blinder te stemmen, woorden, die, uitgesproken, bruisend als natrium opgaan in het verlangen naar de heimwee die je nog nooit gevoeld hebt, naar de chromatiek…

dromen in waarheid als mooiste illusie verdrijft de omklemming van verkilde harten schreeuw van bevrijding doorbreek die kilte laat liefde verglijden in eeuwig dansen dansend hart bezing dit lied mijn waarheid in dromen werd droom werd jij…

Mijn hand is er voor jou Je leerde er aan lopen De deuren van mijn hart Staan altijd voor je open En als tranen komen Door zorgen groot of klein Dan zal mijn uitgestoken hand Er altijd voor je zijn…