Alle inzendingen, jaar 2004, week 31

Het koude staal streelt langs mijn rug, en verdwijnt in een rozenbloesem. Er ontstaat een zachte druk in mijn borst. Ik ben gestoken, door de wijzers van de klok. Het heeft zich gewroken, en mijn tijd is op. Voor mij zal het niet meer tikken, voor mij zal het niet meer slaan. Een mes steekt uit mijn rug, omhuld met een krans van bloed.…

De stilte. Wat is ze? Een bestraffing, Voor diegenen, Die te luid praten? Een weldaad, Voor diegenen, Die het zoeken? Of de taal, Die ons vertelt, Wat we missen?…

Nog zoveel zeeën niet bezwommen reizend door een tijd van eigen wil haar verstand houdt zich van de domme haar hart houdt het verlangen stil De onleesbare liefde wacht op haar het kan iedere dag worden ingestraald in de jungle van hartstocht ligt het klaar tot het zichzelf langzaam vertaalt Hier dartelt een spring in 't veld een beetje…

Wij zaten neer in 't heidekruid; daar vloog Een wolk voor 't zonlicht en een zwarte stip Streek langs het bos, als waar 't een floers van krip,* De schaduw van een ziel, die henentoog;* Verschrikt schoot ginds een vogel wild omhoog Van uit de lage kant, een schuwe snip, Terwijl de donkre schim, als met een tip Het heiveld scherend, snel zich…

Voor H.C. ten Berge Dat de veerboot langs de kustlijn kruipt, tussen zeeen door wij het einde van de dag betreuren. Zwak gestommel, middernacht reeds lang voorbij, ruw het oppervlak - en niemand het merkt. We zijn al weg, denken ons een haven in. Het past zo nauw: de auto in het ruim. Valleien van water, oneindig glijdend, en wij daarboven…

De zomer (zon schijnt onophoudelijk door dagen warmte heeft een hoge prioriteit ’s nachts is slaap nog slechts te vatten in volkomen naakte overgave doch vakantiegangers dompelen zich in vreugde evenals de vele gewassen) is in volle gang.…

ze branden in mijn lijf vingers zonder handen ze graaien en ze woelen bepalen wat ik schrijf tasten naar gedachten die ik liever nog laat wachten raken aan emoties die ik liever niet ontbloot zie halen alles overhoop wat reeds geordend is waarmee de dagen zijn gevuld in het stille leven van geduld jij hebt de hand in de chaos die…

De maan en daaronder wij. Ik voel ze bewegen wanneer ze ons draagt. Langs het hemelse raam tref ik de stilte aan, slapend in mijn armen. Ik kijk naar een bloem in de nacht ontvouwd, broos en teder neergedaald. Verzadigd in het licht zijn sterren hees gezongen, spelend met de woorden - ik hou van jou – Een knipoog naar de maan…

langzaam kom ik daar op de berg van geluk en op de top daar plant ik mijn ziel lijkt al lang geleden dat ik naar beneden viel maar naar boven ben ik geklommen langs die hele lange weg in mijn eentje zonder kaart en boven kan ik zeggen het was de val meer dan waard…

Twee weken later op datzelfde land lag jij daar weer. Die boer had reeds het vlas gewiekt - zag ik - en naakter dan die droge stoppels kon niemand zijn toen ik daarlangs mijn dagelijkse wandel maakte. Jij zag me niet, ik zag je wel: ik zag jou in je zomervel.…

Als de kern van je hart mij nu zou vragen of ik weet wat liefde is dan zeg ik nu al dat jouw hart mij lezen kan Warm en zo lief, teder de werkelijkheid lijkt even weg wegen die mij nu zullen leiden totdat ik weer in je armen rust al ben je nu maar voor even weg Ik voel veel meer dan ik kan verwoorden woorden schieten ook tekort het gaat…

Terwijl ik andere lippen kus en donkere haren streel en de zon zijn best doet om jou uit mijn hoofd te branden. en jij ver weg bent je lichaam geheel zomers en zachtheid dat verwend wordt door gebruinde handen. We komen elkaar weer tegen, veroordeeld tot jou zo lijkt het wel, als mijn vrolijkste paraplu in najaarsregen…

Ik zeg: “Tant pis, bien sûr, oh, c’est pas grave“ en lees Le Soir, draag een alpino-pet, ik rook Gaulloises, eet Brie op mijn baguette en drink nog enkel Vin Rouge de la Cave. Mijn jeu-de-boules is echter zeer gênant, dus ’s avonds val ik steeds weer door de mand. (Oorspronkelijk, maar gewijzigd wegens “niet netjes”): Maar ’s avonds, bij…

's Avonds bij het licht van de maan en de sterren zie je geen bliksem…

Haar gezicht deed elke schaduw vragen naar haar ogen. Ze zag alleen de de leegte die haar volgde zonder de naakte droom waarin ze ontwaakte en als een kind weer naar de zon keek die haar met zijn blinde liefde een nieuw leven zou willen geven.…

Ik voel me zo ontheemd op deze mooie zomerdag De zon schijnt maar een schaduw trekt door me heen De keerzijde van het geluk trekt zich aan mij voorbij Ik voel me van binnen zo teleurgesteld zo alleen Het verdriet zo intens en niet in tranen te vertellen Het geeft mijn ogen een turkoois blauwe tint De liefde die ik voelde zit zo diep geworteld…

Rozen waken in de nacht en vouwen hun handen stil en zacht om ’t daglicht te bedanken. Rozen flirten in de nacht met maanlicht en sterrenblauw. Ze snakken met vuurrode vacht naar zon en morgendauw. Rozen geuren in de nacht. Ze tuiten hun fluwelen lippen en houden eeuwig de wacht met één wens: zonnelicht nippen.…

wat is dat vraagt het meisje mijn ellebogen monsterend o dat slechte verf bladdert af…

In de hete middagzon Kijk ik naar je van het balkon Je blote lijf glanst zo mooi Daar krijg ik dan weer kriebels door Mijmerend kijk ik voor me uit Mijn fantasie die leeft zicht uit Je scheurt de kleren van m'n lijf We vrijen passioneel ik kus je onderlijf Geniet daar erg op mijn balkon En hoop dat het in het echt eens kon Je kijkt om…

Machtige woorden, zo leek het uitgesproken met daadkracht van weleer gevormd en opnieuw gewogen, nog een keer weggezonden, blank en schijnbaar onbesmet Weerkaatsend langs het pas gestolde bloed over een nieuw geslagen wond als bevroren echo’s in de morgenstond hangt aan de wand genageld mijn overmoed Verscheurd als spottende knapen trillen…

Ik verlang naar je al altijd denk ieder dag aan je al een eeuwigheid Wil het je vertellen Maar ben in strijd Want zo lang ik weet En jij van niets blijft mijn hoop mijn droom een kans op werkelijkheid…

Je ogen Je lippen Je handen Je lach Je geluidjes Hoe je smaakte... Ik berg alles op in mijn hart om straks zonder smart te herbeleven hoeveel ik om jou heb gegeven Je was open en eerlijk Alles aan jou even heerlijk. Je leerde me Leven Vrouw zijn...Gewild De verslavende kick van verlangen verstild vervangen door mijn verdriet…

De gedachte nooit compleet te zijn om onafgemaakt te moeten sterven, te groot voor losbandig zwerven voor een oplossing te klein, spint cirkels in mijn hoofd. Als een boom die wel de bloesems draagt maar zijn vruchten ziet bederven aan de takken reeds verwerven zij de verrotting die het eind aandraagt. Maar iedere dag voel ik mijn geschraagd…

De Dikke Van Dale heeft gesproken aangaande zwemmen en de moslimvrouw. Hoe blijft ze de wet, taal en Koran trouw? Er mag in kledij worden gedoken! Dit daar de taal het zo verklaren laat: voltooide tijd van waden is gewaad. ------------------------------------------------------------------ PIACENZA - In een openbaar zwembad in de Italiaanse…

Verbaasde kleuren, uitrekken, krimpen, weglaten, toevoegen wat er al bijhoort vanaf het begin. Verbuigen, vervoegen, contaminatie: taal maakt beelden tot rake sculpturen van vege tekens. En het publiek in trage gang beleeft ootmoedig, telkens opnieuw, haar eerste bezoek.…

(magni consilii angelus) onderduiker hier is het wak in het kroos hier de grote staande snoek en aan de overkant de roomsen maar nu staat daar in lichte nevel naast de melkbus met de teems een vreemd en donker kind een juten zak bedekt zijn schouders daarachter rijzen takken van de vlier verstrengeld en verwrongen buurman haalt…

gisteren nog stalen bewoners van het hoge podium zes levensgrote schapebeesten en begonnen ogenblikkelijk in een hoek te demonteren de voorganger liet hen begaan om de lieve vrede al schudde hij zo nu en dan intens verdrietig het hoofd vandaag ontfermde hij zich over de resterende schapen en borg ze onvindbaar weg -------------…

Mijn hart is zich aan het sluiten ik hou het niet meer tegen Ik hoopte zo op zonneschijn maar voel alleen maar regen Mooie momenten vallen in het niet bij alle bijkomende stress Ik kom in jouw tijdsindeling niet verder dan 1 op 6 Je vrienden zijn zo belangrijk waarom woon je niet met hen Misschien leer je op een dag dat ik belangrijker…

Ik ben vrij en spreid mijn armen laat de nacht mijn wil verwarmen droom me blij en streel het woord heel de wereld wonder oord.…

Ik kan het niet verdelen Liefde is niet zomaar iets Overdonderd door je blonde verschijning En aanwezigheid zomaar uit het niets Verbijsterd door je zoete lippen Ondeugend in je ogen Ik waan me in de wolken Op bergen, 10.000 meter hoge Ik mag dit niet voelen Alle realiteit verbiedt Maar wat is deze wereld Als je fantasie niet ziet…