Alle inzendingen, jaar 2004, week 48

We kunnen luchtig praten En staren naar de lucht We kunnen luchtig eten Of ons uiten met een zucht Maar als je lucht te kort komt Omdat je longen niet willen Of als je dan niet genoeg lucht hebt Om gewoon eens even te gillen? Als de trap veel te hoog is Je longen kunnen dat niet aan Als zitten eigenlijk te benauwd is En je daarom beter…

Het mooitste van de kermis was niet het schelle geluid van botsende auto's het lonkende licht, de grijparm die het horloge miste of de zoete geur van de suikerspinwagen, maar de bleke vierkanten in het gras, de afdruk die de kermis op de grasmat van het park achterliet. En dat ik dan met mijn zusje aan de hand naar die plek terugkeerde…

Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand; moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land. Leer mij volgen zonder vragen; Vader, wat Gij doet is goed! Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed! Heer, ik wil Uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet. Zalig hij, die durft geloven, ook wanneer het oog…

ik stuur je stil wat kleine woordjes stop ze zachtjes in een envelop verzend het richting zand en strand daar vang jij ze misschien wel op waar schelpen ooit mijn voeten kusten de dag geluidloos overging in de nacht ik verdriet verloor en niet kon berusten in wat mij de duisternis ooit bracht zonsopgang bracht plots nieuw licht…

het leek geen beest een hapering in mijn gedachte ik lachte om de onbenulligheid maar steeds was ik het draadje kwijt, ik kon niet goed meer formuleren halverwege bleef ik steken door mijn twijfel moest ik het steeds weer opnieuw proberen ik was bezig zonder eten uitvinden hoe de dingen zijn niets kwam uit mijn handen…

Jij tilt mij op in golven straalt mijn ogen mooi Jij kijkt mij zacht in vochtige nachten Jij proeft liefde in nooit gesproken woorden Jij leest mijn denken ongezien het weten Ja, jij, maar jij kent mij niet…

Terwijl we ruim om Rotterdam heenreden Vanwege een vermeende handgranaat Werden we door de speakers bijgepraat: Prins Bernhard was zoëven overleden Terwijl vergeefs gezocht werd naar het wapen Was een der taaiste strijders ingeslapen…

Vader van een koningin Genieter van het leven Vanaf ’t begin Vrijbuiter pur sang Heeft Nederland veel gegeven Maar ging zijn eigen gang Trouw aan zijn vrienden Prins der Nederlanden Een militair in burgerpak Een zakenman Een echtgenoot Maar vaak alleen Een koning in zijn vak Ging van ons heen…

Breek, o mens, uw sluimer af, Dank aan ’t graf! Leer u-zelve recht beschouwen: ’t Leven weet geen stand te houen, Maar ’t ontsnelt ons in zijn draf. Haast genaakt u ’t ogenblik Dat u aller schepslen schrik, In een blinde hoek verscholen, Aangestapt op wollen zolen, Onzacht toeroept: Hier ben ik! Ach, wat is des werelds lust Ras geblust!…

Er is een engeltje neergedaald zij kroop voorzichtig uit een ster nog nooit zo lieflijk gestraald de liefste die ik zag tot dusver Zij komt mij melodieus bezoeken met verhalen over lust en verlangen zij doet liefde zodanig uit de doeken dat je daar eeuwig in blijft hangen Zij streelt zachtjes mijn gedachten en fluistert brutaal in het…

zij is de allerzwartste nacht die op jouw witte schoonheid wacht maar jou niet meer laat praten zij voert je zoetjes achter haar jij houdt je kiezen op elkaar en hebt niets in de gaten jij smult en zij smelt met je mee hoe vullend is een droptoffee…

Heeft God een fout gemaakt, heeft hij zich menselijkerwijs vergist door op de 6e dag de mens te schapen en gedacht:"Ik kap ermee, dit wordt niks?" Wij zijn misschien wel zijn gelijkenis, maar dan wel heel erg miserabel, want in alles gaat de mensheid mis. Het beste had hij zich kunnen verslapen. Dan waren wij er niet geweest, was zijn…

Hij was prachtig om te zien, die lange man met saxofoon, gezichtverbergend donk're bril, de lijfgebogen dramatiek. Mood Indigo. Hoe hij daar stond in eenzaamheid, te midden van het snobbig volk en zwetend, zwoegend overtuigd zijn niet geremde solo blies. Mood Indigo. Ik had hem lief, niet om zijn lijf dat parelzwart op glad parket zijn…

Het geluid droeg ver vanuit de school. Vooraan de straat klapte het met dubbele spoorslag langs de huizen omhoog wanneer wij juichend uitgingen. Het moet iets van vuurwerk zijn geweest. Ik weet er niet zoveel meer van. En achter ieders rug, over de sportvelden klonk het luid, kaatste de jeugd van aangrenzende scholen anders, protestanter…

Het lijkt zo lang geleden en voor iemand anders dat jij danste in je brandnetel jurkjes, oogverblindend, met ijzel schoentjes. O Liefde! Kijk naar mij! De oude zottin en boze teef die blijft (aan wat over is) maanbot knagen.…

Een zachte glimlach om je mond; in je ogen zoveel tederheid.…

Jouw lichaam een zee vol verrukking soms rustig vaak wild en onstuimig Onstuimigheid van de jeugd onverzadigbaar eerlijk, oprecht jouw liefde voor mij Onzekerheid angst verlies ik verdwaald in jouw hart Vragen vertwijfeling hoop wanhoop mijn liefde voor jou...…

de gids loodst mij langs dorre doodsbeenderen en frescobloemen hij laat uit een nis duif en olijftak vliegen hij leeft tussen alpha en omega gelooft wat hij ziet tersluiks raak ik de vaderen aan en schrik als ze uiteenvallen en de seminarist rustig zegt: zij zullen de ogen opslaan in het paradijs jaja mompel ik…

De overschreden grens De botte bijl die hakte dat hoorde bij Van Gogh als Een bijzonder mens Waar anderen stonden Liep hij door Waar anderen hielden Ging hij voor Onder aversie of bewondering Met minachting of roekeloos Al naar hij verkoos Waar anderen doorgaan Werd hij gestopt Waar anderen vervolgen Ging hij heen Onder aversie of…

In de vlindertuin van het dierenpark ontpopte zich een opvallend paringsfeit: Een manvrouwvlinder als bezienswaardigheid, de Drentse oppasser ontlokkend: “Knap wark!” Links een zwarte man, rechts een k(l)eurige vrouw, worstelend met de vraag: “Hoe doen we het nou?”…

knijp mij in mijn hand hoe werkelijk is liefde ik voel enkel pijn…

Als alles blijft zoals het was duurt het nog even... Dan speelt de sleur ons parten en ons leven Als ik toch kies voor hem duurt het nog even... Dan is de sleur doorbroken net als óns leven Moeilijke momenten wisselen zich af met heerlijke gedachten ik vraag me steeds weer af, Kies ik voor jou of kies ik voor hem Nog even..…

vroege vlinder zomaar op mijn hand gevlogen tovert warempel een jonge lente, ontluikt vanbinnen het prille besef van broos geluk in huppelpas en zonder jas ren ik naar buiten waar mijn vrije kind weer toeft in zomerse tijdloze dagen, speels nog onbevangen aan de einder wieken ganzen naar verre oorden, ruist langs nevelig avondrood…

de dokter bleek een vrouw ik dacht 'heb ik dat nou ' mijn oude arts ging dood nu moest ik met de billen bloot letterlijk wel te verstaan ik kon de pijn niet meer aan een hond had mij gebeten in de billen moet u weten en nu: de dokter is een vrouw 'Get, heb ik dat nou !' ik heb geen schaamte voor mijn billen maar ik denk dat…

Ik heb een paar rimpels geen wratjes en vlekken heb het soms koud maar hoef mijn lijf nog niet bedekken, geen grijze haren wel 'n blond bosje hooi ben ook niet oud <> van binnen heel mooi goed bij de tijd toch levert m'n hoofd vaak een grote strijd, maar word ik ouder ik blijf wie ik ben dat heb ik mezelf beloofd!…

Talloze gedachten kwamen weer langs beheersten weer al mijn denken toch wilde ik er eerst helemaal geen aandacht aan schenken. Maar ze stonden me weer zo mooi en zo helder voor de geest ik kon er geen weerstand aan bieden zo mooi waren ze lang niet geweest. Ik zag opeens weer dat knulletje als ventje van een jaar of vier pret in zijn blauwe…

de peuter huilde elke dag wanneer moeder uit het zicht verdween zijn ogen zochten gevuld met tranen om zich heen hij brulde en stampte op de vloer denkend dat mama hem achter liet de puber claimde uit angst ging zeuren dreigen en volgen pijnigde zich met de gedachte dat zijn geliefde hem verachtte de man…

Schoonheid komt van binnenuit, is aan de buitenkant ook vaak zichtbaar... Jammer dat veel mensen dat niet zien?!…

Ik dronk mijn ochtendthee en at mijn toast met boter. Een doodgewone morgen, dus. Toen is zij onverhoeds aan mij verschenen, niet in een stralenkrans en slechts gezien door kinderen, maar dicht omgeven door de zwartste berichten uit de krant, zeer zichtbaar voor al wat ogen had, zij, madonna van de honger. Bid voor haar, moeder in die…

De winter draagt wit, oud en koud, een nasleep van een uitgebloeid seizoen dat donker uitschaatst over witte vaarten. Wellicht is er gezaaid intussen, - want tussen jaargetijden trekt geen god een streep - en wordt er al verwacht: een warmer kind, een moederbuik, zoals vanouds. Seizoenen wisselen van mens en gaan een inruil aan zodat…