Alle inzendingen, jaar 2005, week 32

de zon gaat onder tussen paarse en roze wolkenstrepen het laatste oranje kleurt even onze wereld om plaats te maken voor de donkerpaarse nacht waar sluierende nevels wijzen naar de eeuwigflonkerende oneindigheid van het heelal waarin de strepen van vallende sterren een wens toestaan ik wil alleen maar een nieuwe dag met jou eindigend…

kennelijk ben je er niet hoe goed ik ook zoek het lijkt verdomme wel een heel slecht boek je ontloopt mij zorgt dat je er niet bent en dat voor iemand die mij zo goed kent nee ik ben niet boos ik ben heel kwaad en zeg je gewoon waar het op staat soms denk ik wel eens bekijk het maar maar zelfs die gedachte valt me nu te zwaar…

jouw stem te horen in Berlijn kwam als een schok verdween, was slechts de radio die sprak met een Keuls accent zo lijkend op dat van jou voelde jouw vinger op mijn wang verglijden, vallen op de grond als een druppel regen dichtbij de Kurfürstendamm tussen de tegels verdwijnen…

Een helder blad, nog onbeschreven, de lucht vol grauwe wolkendans, een verre zon die niet kan stralen en regen die als tranen valt, maar toch is er de veelgeliefde, de vriend, het kind, de goede buur... en in de traagheid van dit uur het weten dat het licht zal winnen; de kleine glimlach naar de rozen, het diep besef dat alles gloeit en…

Ik ben een maker van punten en Komma's. Mijn woorden staan daartussen. Ik stamel poëzie naar het einde van Mijn zinnen, wanneer ik smachtend zing Aan de waanzin van dit bestaan. Ik rijg prachtig dit alles vol zin aan Mekaar, nagelaten als een slangevel Voor de gelukkige vinders van zeldzaam Wrakhout. Of een handgranaat. Ik denk ook wel…

ik raak je handen maar ze blijven droog en glad alsof contact je niet echt pakt vingers buigen niet maar spreiden zich in openheid bereid te ondergaan zonder verstaan geen knuisten en voor vuisten niet geschikt omdat je geen agressie kent, een zeldzaam menselijk talent…

Ligt het aan Verdonk en Balkenende, dat al die mensen kiezen voor een vlucht? Of zijn belastingdruk en vuile lucht De redenen voor vlucht in ‘t onbekende? Vijftien mensen hebben het bekeken en zijn naar Belgarije uitgeweken.…

zijn stervende moeder legde hem als eitje tussen de omspoelde kiezelstenen zijn stervende vader wolkte leven in hem in een ultieme stoot hij had geluk, als eerste voelde hij zich als een vis in het sneller stromende water daarna ging het stroomafwaarts bergafwaarts, velen volgden hem naar de haaien hij had geluk, keerde als eerste…

De weg hierheen was mooi -ik zie je nu nog lopen- getekend op mijn oogvlies voel die warme stroom langs je heen kom bij me liggen en hou me vast, stevig vast…

ook ik had in mijn jeugd nog mooie dromen want zeg nu zelf die heb je toch als kind toch zijn ze merendeels niet uitgekomen ik heb gehuild, gelachen en bemind en kijk ik terug in mijn herinneringen dan was de poëzie een goede vrind die in mijn hoofd een lied kon laten zingen als ik door leed of pijn werd overmand wist dat me op het goede…

Scrub de negatieve laag die de open geest met lagen vuil bedekt de positieve grondlaag gevangen houdt in angst voor toekomst vrees voor realiteit lichtpunten saboterend tot schemerduisternis zonder helder perspectief Laat me weer in de spots met open ogen blaren dansen rond de liefde haren verschroeien rond m’n hart…

Jij bent de open zee in mijn hart waarop ik grenzeloos mag verdwalen het mooiste bloemenveld in mijn leven waar ik steeds mijn hart kan ophalen Jij bent de fantasie die echt bestaat waarin ik graag de hoofdrol speel de rustgevende oase in mijn ziel die ik onzichtbaar dagelijks streel Jij bent de sterrenhemel overdag waaraan ik mij urenlang…

Toon mij een klank licht in mijn hoofd. Zing zacht nasaal. Laat mij verdoofd achter na- dat je gaat.…

bossen klotsen een riviertje over rotsen ontvouwen houten lommer boven waar echo's op stilten botsen in kruinen schuilende schaduwen fluisteren schrikverhalen van wezens die klaarte schuwen alsof bij het tijdloos verblijven onder een hemel van blaren wolven sluipend thrillers schrijven in een mantel van fruitig kruid loop ik de boomtunnels…

Vader was een boeman, zo van mijn wil is wet en als je niet wilde luisteren, dan zónder eten naar je bed. Vader was een man, van heel erg weinig woorden, wanneer je hem dan niet begreep was 't suizen van z'n handen zo ongeveer 't énige wat je hoorde... Vader was een liefdeloze bruut die niets van kinderen wilde weten, maar ja, voorbehoedsmiddelen…

ik voel mij in de rust van je schoot droom daar tijdloos genieten uitdijend als kringen in de sloot waar ik over schrijf zijn de koesterende blikken en strelende vingers, over mijn vragend lijf ik spreid mijn letters over stille gedachten waan mij even in jouw paradijs wat mag ik meer verwachten op deze herscheppende reis…

Het strand was stil en bleek ik zat doodstil en keek naar de blauwe rimpeling - er was ook windgezing. Ik wist wie naast me zat witrokkig en ze had roosrood het glad gezicht - er was ook veel zonlicht.…

beukenstammen zijn zuilen die elkaar boven ons ontmoeten de zon daarboven strooit door ruisende teergroene bladeren zilver op ons pad een gotische kathedraal wortelend in de bodem waarop we geboren werden en eens in zullen rusten waar we een leven lang dankbaar mogen zijn voor zoveel eenvoudige pracht…

nog broze schuchtere woorden zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

ik heb je stilte gezien de weggeduwde zorgen er is voor jou geen morgen je bent bang voor flitsen in je ogen zag schimmen die bewogen je glimlacht raadsels en je stem is toonloos door langdurig zwijgen ik fluister je een rode roos je luistert naar mijn dromen een vogel die voor vliegen koos als handen langs je lichaam gaan…

Een wolkje aan de verder heldere hemel ontneemt de hemel de status van helder. Het wolkje gedraagt zich als een eigenwijze achterblijver die niet van opgeven weet. Het is een dissident, die hoog in de lucht protesteert tegen de gang van zaken: de kaalslag van de helderheid, de koude van de blauwe leegte, de hoge eenzaamheid van niets…

Aan de piazza lag een stip die de stroom brak Een ader van traag staal kromt zich er rond In dat lillend hart, die pomp van Rome Rees de tempel uit zijn rechte hoeken Gewijd aan Mars en Venus Genesteld in hun glazige greep De koepel is een log puiloog Gestut door wanden van beton Hun draagkracht fijn berekend Een lichtkegel valt binnen…

je weet met je lippen mijn contouren te beroeren met zachte stem probeer jij mij naar het paradijs te vervoeren jouw woorden in mijn oren kunnen niet anders dan mij ontroeren graag wil ik mij door jou laten vloeren kom……

Zijn neefje is van oudsher onheilsbode als hij je pad kruist. Maar dit grote kwaad is zwartfluwelen pech in het kwadraat: waar hij passeert, valt altijd wel een dode. Lui ligt hij op een tak, een jachtmethode waarbij hij zich alleen maar vallen laat. De dolken in hun schedes, maar paraat te doden om den vleesbeladen brode. Hij heeft zijn…

ik vier de vreugde van de druiven het zoete feest langs jouw ranken streel bladeren met vingertoppen terwijl een zomerwind getuigt van zuchtende klanken mijn fluwelen deerne plukt de gerijpte vruchten met kwetsbare élégance laat ze mijn mond raken op mijn lippen dansen…

driftig dirigeert hij het orkest en weet in korte snelle slagen het staccato naar het hoogste punt te jagen dan neemt hij armzwaaien terug dwingt het vlagen van violen in hun vragen naar een warme melodie er staan geen noten in zijn boek hij ziet de ogen van de componist las zijn muziek en wist in sluitende akkoorden…

ik krijt mijzelve aan mijn hart verplicht ik kwijt gevoelens, vis achter net, gedicht is net niet wat het moest zijn maar blijf vooral hangen, aan de lijn misschien buigt de schaal onder mijn gewicht…

Je hebt mij laten sterven, In een donker hoekje, van verdriet. Daar waar niemand het horen kan, Daar waar niemand het ooit ziet. Je wist wel wat je deed, Maar het deerde jou toch niet?…

Ik zou je willen verchromen En slijtvast plaatsen in mijn hart Doch ik verdrink, verzink in smart Aanschouw je gestalte in brons Verguld verzilver ik een flard Van mijn wens naar ons Mocht ik je ooit tegen komen Tot die tijd, tot mijn spijt Vernikkel ik in dromen…

Voor stadse meid en Greetje uit de polder Voor breezerboy en 65+ Voor druktemakers, voor de scepticus Voor elk terreurmoment draagt u de folder En maakt u onverhoopt een aanslag mee Dan vernietigt deze folder zich gedwee…