Alle inzendingen, jaar 2005, week 35

Rustiek beekje kiezelsteentjes gooien paardenbloem in je haar mijn liefde zo puur daar ben ik zeker van je bent zo mooi in de nacht dicht tegen je aan kruipen met een arm om je heen…

De behoefte aan trouw nam ze niet zo nauw, ging aan de zwier en belandde op die manier bij wie haar ook wilde in elk vreemd bed. Er is echter geen wet, die het slapen in andermans bed verbiedt. Maar de belofte van trouw eens aan elkaar gedaan, wordt nu alleen gelaten, zonder lach, maar met een traan.…

mensen zijn gevlucht naar rust tussen de bomen mos om op te dromen in zonnestralen zie je vlinders dwalen, dansen muggen boven kroos kronen vangen zon onttrekken met hun groen het zicht op vogels in het licht daarboven is het open speelt de wind met wolken die zij vindt ik zie gezichten op de boom vermoed beweging onder donkere…

(over Jeanne d'Arc) 1 Een gespleten boerendochter kreunt onder het juk van de bezetter in een rijk zonder koning Haar verbeelding is de bondgenoot Hoor de galm van de aartsengel De opvolger sleept zich naar de troon te loom voor het slagveld Deze gewijde grond moet bevrijd Ze jaagt hem in het vrome harnas Achter het schild verbergt…

Gevangen in het daglicht kijkt zij om zich heen Zij voelt zich niet geborgen haar hart lijkt van steen Bekeken worden met argusogen maar toch niet echt worden gezien Zij voelt zich hier niet veilig is zij een vreemde eend in de bijt misschien? Zij wil alle liefde die zij bezit geven maar wie wil er ontvangen? Haar liefde blijft stromen…

Zij heft haar tengere armen met strakke blik vooruit lange haren wapperen in zilte wind geen kou kan haar deren door lang dun gewaad als de zon ten onder gaat zij is één met de zee en de zee met haar rollende golven spoelen aan de kracht van het universum oude woorden in haar hoofd broze vingers reiken…

ik zag in een plotse flits jouw silhouet schrok wist me geen raad zo lang geleden niet kunnen vergeten zo veel verdriet geen ontkomen je stapte zonder aarzelen op me toe en kuste me me in verwarring achterlatend tranen in mijn ogen mijn hart weer open als voorheen…

in strak blauw klaren gedachten verdwijnen schimmen langs heldere lijnen scherp tekent de horizon hemel contrasteert vandaag filosofeert over morgen toekomst is kristallijn in haar kleuren in het bouquet van haar geuren proef je hoe eeuwig moet zijn…

kerelings wend ik des dichters droom wentel ik mijzelve de zomer loom in een vermetel gebaar klaar ik verneveld geheel najaar deels, ijskoud versplinterd heb ik de pegels overwinterd vervolgens, neem ik met rente terugkerend, mijn eigen lente…

ik mag hier graag zijn bewust verkozen termijn straf voor tweede lijn nog eens mag hier niet al zing ik schamel mijn lied men wijst af, mijn pijn…

je was een scheetje mijn kleine cacteetje als was het gister zie je nog liggen in het schap supermarkt aangeboden, de prijs was knap verpakt in blister zo prikkelend jong nog jouw wereld werd mijn vensterbank zon van oost naar zuid, geweldig toch bolronder dan ooit stak jij mij in de flank je bent groot gegroeid heb je, zelfs breekbaar…

Bijzondere momenten ieder mens heeft er wel een paar zo raken bloemen in de Lente telkens weer die gevoelige snaar. Genieten...heerlijk frisse geuren buiten in de voorjaarszon staan ze open alle deuren iets wat 's winters moeilijk kon. Prachtige bloesem aan bomen en struiken waar genot als ik dit aanschouw hyacinten die ontluiken mezen…

Nu brengt de VARA-gids een T-shirt uit Dat oproept om die baby te bevrijden Uit dat Big Brother-huis. Een vrijheidsstrijden Dat stiekem op een strijd met Talpa duidt Zo blijkt dus hoe het woord 'moraliseren' Een synoniem wordt voor 'beconcurreren'…

België is een abdijenland echt Bourgondisch, woorden als allee bier is eenzaam heilig en plezant de bewoners winnen het dictee Nederlandse orde spreekt tevree eigen woorden helpen uit de brand zeiken doen ze zelden op de plee Lage landen, anders maar verwant Schaarse zonnestralen uit de krant worden breed ontvangen op het strand heel veel…

dat alles louter lucht is, slechts het najagen van wind, lees ik in ruisende woorden van een wijsgeer die bevlogen waarheid spreekt sla de bijbel nederig dicht, sluit de oude Prediker in mijn rusteloze ziel…

In mijn schamel sloepje zal ik oeverloze tijden varen over wateren die niemand ziet het stille roeien over de rivieren in mijn hoofd verre, eenzame plaatsen in mijn diepste ik kabbelende fantasie vol zacht ruisende melodie die leidt naar een warme open zee waarin ik opnieuw mezelf mag zijn…

ik ben een heel klein blaadje tuimel langs tranen naar de grond blijf hangen bij de lente in de stilte van de velden aan de haren van een kind ik ben een krokus vlinder dwarrel met de wind op broos geloof in een zomer vol frambozen waarin ik stop met zwerven op de wangen van een kind ik ben een rozenknopje geur…

ik heb je woorden uitgeblazen en zacht je ogen dichtgeplooid nu kleed ik uit jouw tere huid terwijl mijn oog er licht op gooit mijn oor heeft zoet geruis gevoeld de vleugels van mijn neus zijn stil ik zie jouw handen geurig woelen en wat jij denkt is wat ik wil…

ik stapel soms dorre bloemen op mijn veld van gevoel was er eerst blinde hoop naar glanzende verwachting zoals bijen zoekend zoemen onbezonnen ruikend aan een honingzoete struikenknoop in de waarheid echter kwam allengs het starre beeld van de zure aanwezige verdroging in een verstilde waterloop woorden tellen al lang niet meer terwijl…

je hebt alles verbrand en verdaan schoenen versleten hielen gekust klieren gesust je trapte teveel op eer en geweten je snoof inhaleerde de tijd spoog op de toekomst het verleden heeft je bevrijd omdat alleen oud je vertrouwd is nu kom je bij ons je handen zijn leeg je kop is vol weten je maag zonder eten geen huis en haard…

De juiste waarheid heb ik gevonden, ik laat haar nooit meer gaan Een oud proces heb ik ontbonden, hoe wezenlijk anders is nu mijn bestaan Mijn hart klopt door, zoals altijd, mijn adem beroert het leven Ik voel me vrij, niets dat ik vermijd, het voelt goed om mezelf te vergeven Hoe kan dit verdriet toch zo bijzonder zijn, soms maakt pijn…

Het kraken van treden in spanning van nacht donker zijn schaduw lugubere lach strekken van vingers klauwen vol kracht stinkende adem de haat alweer volbracht Arm wezen vreest nimmer in werelden vol pracht…

laten we wel wezen liefde is het geven van je hart voor heel diep bij ‘n ander daar van binnen je dient de mens die smart naar hart voor lief en leven doneren van lever nier of been is zeker ook heel goede zaak misschien minder of zelfs niet met in het verschiet van lief in de maak bij een hart van steen Toelichting…

Jouw liefde vol van onvermogen En als ik val, jouw hand te zwak Te bang, ik zie het in je ogen Je voelt je niet op je gemak Steeds op zoek naar ware binding Eenzaamheid als zwak excuus Vluchten lijkt de ware redding Vluchten in verward confuus Je wilt graag dansen, rennen, leven Durft niet alleen en wacht op mij Laat me los,…

Nergens wind. Toch hield een man een vrouw stevig beet, een vrouw een kind. De beentjes bewogen zelf. Daarboven aan touw een ballon als een vis. Daarboven de zon, laaiend. Het kind hield de vis niet meer. Keek hoe hij steeg, zwaaide hem na. Wat is er? Wat is er? De man liet de vrouw los, holde de lucht in, haalde die helemaal leeg. -----…

Het regent, mijn huid ondergaat de vochtige geseling onder stil protest; Het regent, goten worden tot rivieren waar doorheen papieren scheepjes een veilig heen komen zoeken; Het regent, de zomer huilt uitbundig om de haar onthouden zonnegloed; Het regent, ik knipper het prikkend vocht ongeduldig uit mijn klamme ogen; Het regent, soms ook…

De lach verbeten tot een grimas grijnst naar stekels en grijze krullen gebeten door de jaren snijden tanden de tijd in wat ooit een wasbord was ooit was ik hem nu ben ik mij het kind speelt verstoppertje de oude boom buigt…

Als ik je niet met voeten stamp en plet tot in de perskuip barst je gladde huid en 't sappig vlees uit buiken opentuit dan word je nooit in wijnsap omgezet. Als ik je korrels in de molentred niet ongenadig maal tot meel waaruit de bakker brood en koeken bakt dan sluit je leven uit en sterf je onverlet. Je moet geperst, m'n kind, gestampt…

Wanneer stilte geen laatste woorden meer brengt en gordijnen sluit voetstappen op de donkere traptreden het duister inhalen dan vouwen handen zich samen onbereikbaar voor een nieuwe morgen…

we lentten in een nieuw begin ontplooiden in ontdooien bevruchtten tot een eeuwig samenzijn de ballast die er was gaf ons steeds minder last ik pluk je niet maar laat je bloeien groeien in mijn liefdeslied je wiegt op ongekende tonen in een onbekend gebied op nieuwe klanken van de wind die zon weer als haar partner vindt in samen…