Alle inzendingen, jaar 2006, week 27

de knijpers hangen er nog steeds voor de was die is geweest…

Lachend pakt zij de scherven van haar zelfgeblazen huisje waar sterren geen barsten meer kunnen snijden in reeds blauw geronnen bloed aders volgen puur en ademloos gesneden lijnen langs links waar onregelmatig bonken geen kamers meer sluit doch hartnekkig tegen beter weten in volhoudt de laatste scheuren in de muren blijven wijken en…

ik zag het loven en bieden maar de prijs bleef ongelijk hun ogen dollarden jouw tekens uiteindelijk was daar het bod dat eerst werd afgeslagen jouw tweede deal kon wel behagen zij zijn kopers voor niet duur alleen het afscheid nemen geeft emoties want daar rijdt je vrijheid van het eerste uur…

steeds ben ik gezwicht voor wankel evenwicht loop op het slappe koord niet meegaan of akkoord een vangnet is voorhanden de rek is wel uit alle banden dan komt de val ik kan niet falen het is mijn enige salto mortale…

ik ben vanochtend opgestaan wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mijn vleugels nog behangen met de kleur van onverwacht ik wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren…

onbereikbaar edoch aanwezig in mij ongrijpbaar maar vastgehouden door mijn verlangen dat het eens nog toen worden kan en vraag de tijd om een minuut stil te staan bij mijn smeekbede maar zelfs daar blijkt deze niet voor te vangen en loopt door…

Niets nieuws onder de zon, ofschoon dat schijnt. Door loom en indolent te mediteren bevrijdt je geest zich, stijgt naar hoger sferen terwijl de wereld om je heen verdwijnt. De les verglijdt, en jij bent fijn je stress kwijt. Het doet me denken aan míjn HBS-tijd. ... Niewsfeit: Lelystad krijgt een nieuwe middelbare school waar het vak transcendente…

Het schaduwspel van mijn schrijvende vingers bij avondlicht laat mijn gedachten wéér oostwaarts drijven. Het ijle goud van de tempelbel dwarrelt op uit wierookstokjes en de eenzame bidsprinkhaan in mijn tuin murmelt het gebed van vele schedelblanke monniken. Hoe kan mijn hart zoveel schoonheid en verdriet bevatten en niet breken…

Het is uit met de gouden glans; De leeuw is geen koningsleeuw meer; de vlag is ontdaan van zijn krans en hangt slap bij de stok teneer. Niet langer langs vlakten en zee klinkt luidkeels het `Hup Holland hup' men pakte nog een nul-nul mee, toen was 't over en uit met de club. Roem voorbij, de glorie verging; het elftal was een lichtgewicht…

mag ik jouw tuin lenen om de stilte te horen en de wind traag en met geblazen wolken terwijl de witte rozen langzaam slingeren rond de groeven op de grond voordat de winter met verschraalde vlagen de maannacht laat betranen op woorden van steen en de wilde wingerd likt aan het slapend rood mag ik jouw tuin lenen zodat ik…

zonder verbeelding raak je de winter een handbreedte van mij af er rust geen tuin meer onder je woorden of de enkele bloem die ik van je lippen pluk wendt zich af van het geluid wanneer ik het veld meet, dat doodstil de vlokken telt in onrustige dagen van verweer ik vind nog slechts het zwijgen, rouw tot bloedens…

er was geen rode wijn om zomerzacht in weg te dromen buiten roffelde de regen zijn schoonmakende zegen kilte kroop langzaam omhoog maar in de verte streelde zonlicht vaag een lange lage regenboog ik heb je stem gehoord voelde toen je warme sferen het slechte weer en het gebrek aan wijn kan mij van heden af echt niet meer…

Zacht hoor ik de adem van de vrouw die ik liefheb. Zo ze hier naast me ligt En haar borstkast op en neer beweegt. Daar alle pijn uit mijn wereld veegt, Als ze haar ogen op de mijne richt. Eb wordt vloed en vloed wordt eb bij het horen van haar stem.…

jij spreekt me aan weet niet eens dat ik het koud heb wanneer je me omlijst met versleten kledingstukken en met het stof op je uitgestalde barmhartigheid veraf van je borsten en de oude schommelstoel die naast het bed van ijzer nooit verhalen te vertellen hadden ik geef je gelijk, mijn stem wordt schor meer in het donker dan…

Grauw grijnst de bui ons toe De grommende donder nadert pijlsnel Een uur al is de zon gezonken Het duister wordt blauwflitsend licht Weer een print denk ik gelaten Ontwakend uit mijn schemerdroom halfwakker nu besef ik het onweer De hemel laat fel blauw verlichting toe Spookachtig maanlandschap rondom Hoezo geen leven op de maan Rondom…

De tranen zullen zouter smaken en bitterder nog dan gal woorden zullen nog niet raken omdat het nog niet doordringen zal. Je blijft misschien vragen naar het waarom terwijl je weet dat er geen antwoord is alleen dat groot en diep verdriet en het onbeschrijfelijk gemis. Het wiegje blijft altijd onbeslapen en oogjes voor altijd gesloten…

Een warme avond en weer wordt alles stil: de stemmen en de drukte, het wachten en het heimwee, de jacht en heel veel dwaas vertoon. De sterren gaan verschijnen en plots het weten ook hoe alles heel vergankelijk is, hoe eigenlijk heel weinig er echt toe doet; alleen de liefde, het vergeven, want heel gauw komt ook hier en nu het afscheid dat…

gloeiend hete zon op gekrijte kassen diefjes af te rukken tomaten hangend in gekleurde trossen aan ijzerdraden met touwtjes opgebonden planten langs de paden nu vader nog met vele jaren in vaal groen uitgeslagen alpino op het hoofd die kwam de tuin niet meer uit flessen thee aan touwtjes in de koele sloot schilderijen in vele…

Verdwalen in woorden met het hoofd betreden, met lede ogen naar uitgangen speuren, deuren zijn er teveel en te vaak aanwezig. Toch is het woordenloze gehijg het enige wat ik hoor wanneer ik mij de zoveelste verdieping op jaag om ergens op een onbekende afdeling te stranden, belanden met handen in het haar want waar ben ik dan? Niet…

De NS laat weer eens van zich horen Omdat vanwege de hitte de rails zijn uitgezet Is er nu 6000 kilometer waterpret Men lijkt op alle fronten weer te ontsporen U hoeft niet meer naar de Efteling of Walibi te gaan Doch slechts langs route Amsterdam-Amstel te staan (Spoorwegbeheerder ProRail voert op meer dan vijftig trajecten controles uit…

hoe jij nu praat, over ons beiden en een samen-zijn zonder doel hoe ik dan zwijg en in het stil zijn de toekomst vervaagt en gevoel dat was het dan de koffer in de gang een laatste groet, het gaat je goed kusje op je wang wat weegt verdriet? is het zwaarder dan geluk? ik heb geen idee soms geef je echt om iemand en sjouw je de koffer…

Stier Heinrich heeft het al dagen bloedje heet gehad Hij kon zich gewoon ook niet meer bedwingen En stond van de hitte niet stil maar te springen En daarom dook hij al springend in het grote bad De buurman had Heinrich natuurlijk niet verwacht Maar voor die salto en dubbele schroef kreeg hij een acht (In het Noord-Duitse Toppenstedt…

Wat zij ook doet of laat lompen draagt blijft haar schoonheid puur de zuivere allermooiste bijna niet te beschrijven maar liefde vraagt haar netjes ‘alsjeblieft, wil je mij bedrijven?’…

zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door duizenden mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschonden regels die vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

vingers die nog leven voelden lippen openden en ogen sloten voor de laatste keer na pijn die het leven maakten en ook achteloos vermorsten voor de gein mijn vingers hadden een geweten het geweten van de eerste keer breekbaar vatten zij elkaar maar worden nu gekneusd met botte slagen murw gehakt ik krijg geen contact meer met…

we struikelden weer samen maar wie het eerst ik nam en zag je hand in begeleiden maar wist ons evenwicht voor even niet jij zag de steen die aanstoot gaf in voelen en dacht wat die bedoelde ik stapte mis althans in jouw gezicht mag ik je hulp om overeind te komen dit is geen eind aan onze dromen want wegen zijn soms stroef…

Tussen twee zinnen die bijeenhoren Een geheel zijn vormt wissel van regel de overgang schakel naar een verder verhaal onbezorgde jeugd verhardt zich in de puberteit tot roekeloos verkennende verbinding met het volgende station der kennis het derde station stapt volwassenheid op de trein des levens nu in volle vaart de trein ploetert voort…

ongeschreven wereld – ze ze raast over mij heen boeken leeg van letters het valt als een giftige droom op kleine plekken – werden ze gestold -- gegroeid in drang van zinnen neergestreken -- waarheen gelukkig niet ver weg maar doodmoe ……….…

van bloem en blad blaast de winter een lange zucht naar een stuk van gisteren ‘k zie de afdruk van je voeten als de doorsnee van iedere halte waar je naam als jaarring stond in een achteraf vertraagde groei van lucht en maan veeg ik wat aarde naar het grijze vergezicht naar de voorbijganger en het splijten…

De man met de zeis komt gewis Hij treuzelt plaagt en lonkt Stelt de ontmoeting dreigend Nog even treiterend uit maar dan haalt hij uit en maait slaat ferm toe heel gewis want zeker is dat van uitstel geen ontwijken komen zal hem opzoeken gaat beslist soms beheerst onder gevoel van gemis maar een ding dat zeker is als je werkelijk…