Alle inzendingen, jaar 2006, week 32

Zijn telefoon steeds in gesprek en op de werkplek is hij niet aangekomen. Een vriend had nog gebeld, gisteren, maar hij: Nu niet, het gaat niet goed met mij. Politie kwam aan onze deur, twee mannen, angstiger dan wij. Wij wisten. Rij voorzichtig, zeiden ze, ‘t is ver en u emotioneel. Het weer was mooi, hij lag al klaar…

nacht ontkleedt de dag schoont legt af voor eeuwig donkerschap valer schraler kom ik duister in zijn macht alleen wat licht weerkaatst nog leven stil of snel bewegend knipoogt weg van mij de bocht om en voorbij donker laat gedachten stelen vertaalt herinnering in beelden flitsen pijn en zwart gekrijs ogenwit stil schreeuwend meer dan…

Een bronstige reu uit Goeree stond, toen-ie 'n stoot van een straatpekinees vond, op springen en bleef maar niet af van de teef, die verrukt riep: 'Wat ben je een keeshond!'…

als er grind wordt gevoeld wanneer edelstenen zijn bedoeld tijdens mijn gesprek met jou, mag ik mij dan beklagen over het stille onbehagen over wat schitteren en klinken zou als geslepen bergkristallen die nu stukslaan op de wallen opgeworpen tegen het woord niet gezegd, door jou gehoord?…

De wolf wijst zich de stilte na, proeft van rauwe woorden, slikt de nacht met ruwe brokken. Afvallige twijgen kruisen hun degens willen zich met de onstuimige wind bewijzen. Het uitzicht vindt zich aan de zee waar de ene meeuw de andere het fluisteren beneemt.…

De oude boerderij staat zwijgend in het schemerend land de mist zijgt laag na laag op huis en heem mijn voeten tasten de aarde hier was het dat mijn vader stond wij vonden hem na uren die nog lijken te duren een koude hand lag op zijn borst een glimlach rond zijn mond…

gisteren lag het nog verloren op de grond het iets te vroege blad nu sluimert het in de roman die ik aan het lezen ben en dwarrelt ruisloos mee van boek naar boek…

wraakzuchtig ingestelde ex-partners zijn gelocaliseerd Afdeling Webbeheer heeft ze electronisch in de peiling lichtjes branden alsnog bij blind stemmen zonder lezing deze reacties zijn als van webrobots gediskwalificeerd vreemd die ex-'en met reacties als door wespen gestoken voor de Redactie is nu een nieuw tijdperk aangebroken er is geen…

voor een keer opende ik mijn ogen en liet mijn graf begroeien met een teder lijf lippen drukten zich op mijn open mond en enkel jouw stem deelde de stervende vogels in mij uren zochten alleen nog maar jou en alles dat ik in mezelf had verlaten ik wachtte op je woord maar iets werd terug niets; ik werd weer zoals voorheen…

Na zoveel duisternis en dood, na traagheid van de uren toch weer een glimlach. Niets kan hier blijven duren, ook niet het zwarte, de vragen, het onbestemd verlangen. Alles heeft zijn tijd zei Prediker en hij kon het weten. Nu kan ik dus weer gelukkig heten en dromen met de ogen van een kind.…

De bel gaat. Potig staat ze daar, de buurvrouw. De barbecue, daar gaat het om. ‘De rook waait zonder meer mijn tuin in. Gore smook besmeurt mijn wasgoed. Walg’lijk!’ schreeuwt de kenau. ‘Mijn witwas dampt van kotelet,’ beweert ze. Ik haal mijn schouders op; geen boodschap aan. ‘Mijn feest gaat dóór,’ geef ik haar te…

de zon schudde van het lachen op de berg nieuwe wijn traant nu zachtmoedig in het glas druiven aan de ranken hangen eindeloos te verlangen naar de eerste vorst ijswijn snikt dan overmorgen uit de most.…

nog even te mogen springen in het veld, aan moeders hand weten hoe gewenst je bent en kleine bloemen in je haar naar waar de wind komt zoeken om dan de man te ontmoeten die je leven komt te stelen je jonge hart doet verstommen tot een gebarsten klok zonder klepel niet zeker meer van de toekomst je wordt herinnerd en herdacht te jong om…

Van dit landschap ben ik de krenterige schatbewaarder die met haviksogen alle bomen telt en de konijnen, hazen en fazanten raad aan hun geritsel. Met koude blik weeg ik de schaarse wandelaars, want iemands stap verraadt zijn plannen. Een streepjespak, een hand die schrijft, alles maakt me achterdochtig. Ik noteer het kleinste teken van…

mag ik je nu eindelijk mijn bloem gaan geven je kent de kleur en geur het komend groen uit vroeger leven neem maar mijn lente in een nieuw begin en groei naar voorjaarsbloei samen wiegen in de warme zomerzon, er komt geen winter meer die is al om we gaan nu herfsten ons volgend leven zal de rijpe vrucht weer vreugdevol…

nog even het balkon op zitten in de nacht onvoorstelbaar de stoel staat klaar ik wil de schichten over buurmans dak het lichten begeleid door krakend mijn radio surfend op de middengolf…

Terwijl de bodem rommelt, beeft en scheurt voorkomt de noordelijke nuchterheid dat men met overdreven ruchtbaarheid de schokken té veel aandacht waardig keurt. Daar weet men als het bed weer staat te beven, dat Moeder Aarde gas heeft moeten geven.…

De eerste bloem die uitkwam, in mei daar bij de vlonder Weerspiegelde in de vijver, jouw werk, jouw wens, jouw wonder Het was jouw plek, ons paradijs, je kon al niet meer zonder En dan ineens, dan houdt dat op, de zon lijkt eeuwig onder... Maar toch, toen jij was weggegaan, toen bleef het zachtjes waaien En bleef de zon, en ook de maan, de lelieblaadjes…

in een verschrikkelijk ogenblik op een onheilspellend uur sloeg ik - blind van woede- de Friese staartklok van de muur daarna veegde ik resoluut met mijn linker mouw - in een vloeiende beweging- de antieke pendule van de schouw nu lig ik gebonden op een bed mij onnoemelijk te vervelen soms opent een wrede zuster het raam als een beiaardier…

Langs de winkels en de aankomsthal, voorbij trefpunt en taxistandplaats, is een roltrap die je wegbrengt. Weg van mij. Zwart op geel staat daar te lezen: Departure of vertrek Jij vliegt weg, ik sta hier als aan de grond vastgespijkerd. Mijn hoofd te vol en dan te leeg; het tochtig schiphol maakt me gek. Koffers afgeladen, handbagage…

Het geld dat wij verdienen. Daar draait de wereld om. Die duivel die we dienen. Maakt al wat recht is krom. Heeft geen plaats voor gevoel. Geeft niets om een mensenkind. Heeft maar een ding tot doel. De prooi die het verslindt.…

Diep in de kroeg, bij zware cognac, spuwde Van In beslist in de bak : “Die moord werd bedacht en welhaast volbracht door Pieter Duvel en Jef Tabak !”…

Betrekkelijk is het leven, de eenvoud van het geven een momentje vaak maar even op het schip bevindt zich de steven… De storm van het leven kan zijn kracht zés of zéven, trotseer de wind, waar je je ook bevindt. Laat elke tegenstroom, maar over je komen, heel gewoon, want de betrekkelijkheid van ’t leven, is zo kort, het duurt maar…

De eerste breuklijnen worden zichtbaar en – de waarheid biedt niet altijd troost – overmorgen is verpakt in een vage belofte het leven is schaken in de schaduw waar het strijkend restlicht wordt geliefkoosd in uren van glas haastig afgestofte herinneringen herleven traag maar intens vluchten kleuren in warm zwart het sterven naast…

ik kan nog niet begrijpen hoe jij me zo maar aanvaardt helemaal zoals ik ben van kop tot teen en alles om me heen hoe ik volledig mezelf mag zijn dat heel veel kan en niets moet hoe jij me ophemelt ik niets verkeerd schijn te doen of anders vergeef je me wel ik kan nog steeds niet vatten dat je me mooi vindt ondanks al die littekens…

moet ik nu vluchten op een duin in de schaduw van de maan in een boomkruin tussen de plooien van de wind of ik een schuilplaats vind ingetogen weggedoken achter wenkbrauwbogen in het glasvocht van je ogen de vogels moet ik het niet vragen ook zij ontvlogen moedeloos de hagen.…

wat roepen ze het lichte zomerluiden uit de torens in het weids door zon gestoofde land roepen zij om rust en stilte na het werken even tijd om te gaan kerken in gewijde koelte van wat was roepen zij de maaltijd te bereiden voor de harde werkers op het land de beesten om de schaduw op te zoeken zich vol te drinken aan de waterkant…

De dag op slot, de klok klinkt helder als pa je roept om zeven uur maakt menig kind het leven zuur: 'Ga kolen halen uit de kelder'. Waar wezens wonen achter kasten en spoken klauwen naar je voet als jij niet snel jouw werk doet voel je de vingers naar je tasten. Als je gestreeld wordt door de spinnen jou donkerheid niet lekker zit de…

de schaduw van mijn tranen vervaagt in lichte bries de zee kust teder tenen het zand verbergt verlies hier waar jij rond mijn lichaam in vettig grijze as hier kom ik je bezoeken zolang ik ben, jij was…

Hij had één hemd, één broek, één jas, toen zij hem voor het eerst zag, geen cent op zak, ze zag de blik in zijn bruine ogen, wat daarin bewogen en keek recht in zijn ziel, was het daarom dat ze op hem viel? Ze weet het niet. Eén paar schoenen, één paar sokken, één hoed, zeg maar alpinopet, die had ie om zijn vette haardos te bedekken,…