Alle inzendingen, jaar 2006, week 35

Je wilde mij niet meer zei je en ik zag je koffers staan je had alleen dat laatste zetje nodig voordat je voorgoed zou gaan Zij was zo lief voor je zei je heel anders ook dan ik het leek of je lol had om het te vertellen en ik dacht nog; ach man stik Tja, zei je nog, het is dat laatste zetje toen we samen bovenaan de trap stonden 'k heb…

liefde omsloten door haarzelf kreukelend in slaap van intimiteit in besef van het niets waaruit het ontstaat bedekt over nieuwe lagen van aarde verborgen in zomen van toekomst bedekkend dwalend in gedachten ontluikend in stille sprongen van oneindige lentewinden koesterend en strelend in elkaar opgaand ritmisch bezielend als ooit tevoren…

de ukelele lalaat lustig verleidelijke lambada’s in zinderende zomernachten hahahawaiaanse schonen heupwiegen hitsig hijgend rond zijn besnaarde leest krioelen kronkelend om het springende beest tot hij kreunend de aftocht sjeest poëzie pure…

Een flodderkat uit Poestastad had vrees'lijk last van dikke dijen: ze wilde nooit - ze was gekooid - op opa's fietsje rijen. Die flodderkat, het was me wat, ze kon alleen maar zwemmen, maar dat bracht mee, jawel, ja, nee, zo vaak versleten remmen. Die flodderkat... ze was soms zat, maar ik vergat het je te zeggen: laat je door…

muiterij geslaagd matrozen grepen macht verloren kader en zijn kracht een nieuwe richting vraagt ook leiding behoeft sturing en gezag studerend op de hei flap-overs vol grafieken power-points verdrinken statistieken testen sessies rollenspelen de bar als troost voor droge kelen recensies worden kiel gehaald steevast met subsidiegeld…

schimmelgrijze duif hapert langs verkrampte armen ontploft haar pluimen korrelkristallen op het lichtste van de nacht bootje vaart kabbelt schuurt pillamp schijnt wind draagt vuur wakkert bootje dooft reiziger rust uit plaveit gescheurde nagels naast zijn eigen jeans zonsondergang over hout en zand pastelpaarse pracht en een duif…

zoekend en verlangend tast ik naar een dieper woord, een vonkende zin een lichtend spoor soms, na een wenk of glimp van wat onzegbaar is, stuit ik op het wonderlijk geheim dat Gij aldoor aanwezig zijt en ik U proef, zozeer bemin…

Hij heette Koko, zo noemen we de meesten, gewoon een dwergpapegaai en net als al die andere beesten, kon ie krijsen dat horen en zien verging. Wat we ook probeerden, hij maakte zo’n kabaal dat we noodgedwongen een laken over de kooi moesten doen. Tot de laatste ademtocht liet ie van zich horen, vanmorgen echter lag hij met een gebroken…

hij loopt gewoonlijk met een wijde boog rond de rekken in de supermarkt waar wel honderd potjes lonken naar het niet zo kennersoog van de te zware keukenpiet liever blijft hij uren hangen in de marge van de winkelstraat waar in groene geuren wordt geschreeuwd dat zijn neus te zeer gevoelig is zijn ogen altijd worden verzocht het juiste kruid…

hoe klein is mijn wereld als ik de wereld beschouw hoe groot is mijn wereld als ik slechts denk aan jou 'k heb vele landen doorkruist middels verscheiden literatuur maar de mooiste reis zonder einde vind ik in jouw passie, jouw vuur werelds, zo ben jij voor mij een wereld met toppen en dalen waar dromen werkelijkheid zijn in verhalen…

in een al omvattende encyclopedie der gevleugelde gesnavelden stuit men in het centrale deel op diverse families mus de bekendste is wel de anonymus naar men zegt een uitgeproken domesticus meer nog dan de al zo huiselijke huismus de anonymi vertonen zich altijd alleen meestal echter ziet men er geeneen dit is verschillend van de goud-…

ik ween vaak binnenin misschien omdat mijn geboorte zwarte vlekken baarde zonder geluid rondom het geraamte van slapende tijd de dag verdroeg geen meisjesblikken of dronken gefluister in schreeuwerige gaten van lichtverlies de dood was elders in schroeiende ogen ik besta slechts uit karton…

schuin valt de avond door de dreef het scheve licht gooit de bomen languit in het zuchtend gras een schaduwbos van langgerekte hoge stammen daartussen schreeuwerig nooit voldane vogels in de kruinen lacht de zon al kopergroen.…

De mayonaise lekker smeuig geur verleidt, mijn buik geniet daar op het Damrak, Amsterdam voor echte Vlaamse friet Een vieze vent, lang niet gegeten ziet mij smullen, kijkt en wacht; ik stop met eten, lik het zout ik kijk eens terug en lach. Snuif het aroma van zijn jas zijn handen smerig, vet met Vlaamse groet reik ik hem dan mijn vers…

je klimt met mij je schouder vlamt als ik mijn vleugels spreid en jij de stenen mijdt die achter ons het pad markeren soms lost er een en slaat herinneringen stuk in een lawine van gedachten geen afgrond vangt jouw blikken meer weidsheid doet je ogen zeer de wereld vlakt tot mogelijkheden in een maagdelijk opnieuw betreden…

Twee dauwdruppeltjes glinsteren in het zonlicht: een blozend herfstblad verkondigt het najaar met vrolijk lachende oogjes.…

Gretige blikken verschuilen zich onder een deken van besef dat de dijken onvermijdelijk zullen breken maar ik geen ballen, jij geen lef Hier sta ik voor je kleiner dan ik ooit zal zijn Kus me Vergeet, verban, verlaat je angst morgen zal zeker nooit komen bundel je verleden en werp het in zee en verzwelg jezelf in betoverend dromen Hier…

Veilig vrijen is een kleiner kwaad, dus mag het van de bisschop mét condoom. Je houdt daarmee het grote kwaad in toom, maar beter is onthouding van de daad. Benieuwd of hij nu in conflict gaat komen met de Grote Regelneef in Rome.…

Twee voormalige Britse kolonies Zuid-Afrika en India Bepaald door twee wereldleiders Van formaat. Beide strijdbaar Zonder geweld. Tegen rassen- discriminatie en Brittania Engeland: de koloniale heerser Met passief verzet bestreden Onder leiding van Gandhi Burgerlijke ongehoorzaamheid Boycot. Zelfvoorziening door Weven van kleden In verband…

Terwijl in politiek Den Haag De tongen worden geslepen, Partijleiders jongleren Om het hoogste woord, Blijft weer de grote vraag Wie nu heeft begrepen, Dat de taal van het volk Eens moet worden gehoord. In een Haags sprookje Over praal en prullen, Is niemand ongelukkig En nergens is er nood, Maar de werkelijkheid Kan niet verhullen…

Het middaguur verstijft, stilte hangt als een groene huif boven gewonde bomen en vliegen zitten roerloos op hun stroperige melk. In schamele hutten wachten rubbertappers met schrijnende ogen op de koelte van het donker. Misschien zal de man uit de stad morgen wel iets meer betalen en misschien kan er dan een nieuwe mangel komen.…

Strekte mijn hand niet steeds jouw richting waren mijn woorden niet vol dwalingen en abstractie was mijn lijden niet de vrijwillige die jou zocht? Hoe kon ik worden ik ben in jou Wij zijn bestemd in samengaan Liefde is de zachte wind onder je vleugels het begrijp van waarheid zonder woorden…

Waar ik sta daar blijf ik verder gaan er is geen lucht zonder klank anders is het licht of getemde wind en ik stroom door in de gangen van de mond het roodaangelopen festijn knikt de zwarte nek van het geluid -gelukkig is er lucht- zo smaakt alles opgekropt of zoet of bitter of niet…

Het onschuldig licht in zomerblauw de kleur die zij zich voorstelt aarzelend maar toch volkomen Waarom vreesde zij zich bloot het lichaam de ingewijde intieme volmaakt opnieuw eenzelfde sfeer De zee staart naar haar verdampen ijskristallen richting evenaar zucht dubbelzinnige woorden…

ik schreeuwde pijn liep rond waar nooit een eind kon zijn ik was het kind ben gestopt met weg te lopen verzamel moed en maak met scherp mezelf bang open een wiegend kind ver in de hoek gekropen ogen dicht de rug heel licht gebogen ben zo terug zeiden mijn moeders ogen ik keek haar aan en heb het nooit kunnen geloven ik wiegde…

webben spinnen niet doch spinnen spinnen webben als een ragfijn lied…

op het strand ligt een klok daar aanbeland na een ramp vlakbij een schip gezonken op en in de zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen…

"Ha, de Rijn in!" dacht de watervlo, "die heeft voldoende H2O". Maar daar vond, ach, vaak gaat het zo, de watervlo zijn Waterloo…

Een klein alpinopetje op een gaafgladgezichtje groenglanzend naar bruin, netjes verankerd aan in grondgeworteld hout Morgen valt het gelijk de zijnen in het aardse slijk als voer voor de zwijnen of vergaat tot stof onder dicht kreupelhout Maar, misschien heel misschien dat dit éne eikelwichtje niet zal plezieren tot levensonderhoud…

ga maar slapen doe je ogen even dicht laat de wereld zachtjes rusten zet je zorgen uit het zicht proef de vrijheid van niet wezen als je in je dromen zakt om een andere kant te lezen waar de zon je ziel weer pakt waar de wind je mee laat rijden op de vleugels van je geest ver verwijderd van het lijden zo ver van al wat is geweest…