Alle inzendingen, jaar 2007, week 41

Wegen worden drassig weilanden moerassig de verte is nevelig het leven oogt mistig in de nadagen van het jaar. Melancholie speelt de melodie die wij graag horen en onze ziel bekoren. Een dunne zonnestraal komt heel theatraal een bloem verwarmen. Een blad dwaalt door de lucht het lijkt op een geregisseerde vlucht. Ik geef dit seizoen…

Berust in mijn gedachten achterwege de lange nachten van achter de coniferen mijn hoofd aan het verweren wortels in mijn ziel verstrikt als een debiel verweven in lange melancholie was ik maar als A. Jolie…

Ik zit hier aan deze tafel tegenover jou ik kijk naar je en ik zie een mooie vrouw Ik kijk naar je gezicht ik laat niks merken maar je maakt me blij, en warm, hier van binnen en ik denk was jij maar van mij. Maar jij behoort een ander ik weet dat heel goed Ik respecteer dat ik respecteer alles wat je doet Maar voel je toch vooral veilig…

ik heb een tuinman sinds kort; stoer, knap en met een verleidelijke blik hij doet z’n werk goed: dekt het onkruid naar de aarde toe met versgeurende, bruine laagjes zand graaft waar nodig dode vogels omhoog en legt ze zorgvuldig tussen de stilte hij laat zelfs regen dansen op onwillig, gesnoeide struiken en zwiepende…

wat ‘k bijna zou vergeten voor dit jaar ten einde loopt is simpel maar mijn leven en brede open ramen voor elk gesproken woord - niet nieuw voor ‘t lijf groeit jouw bloem in grootte als blijft het lentetijd en waar wij ons ontmoeten zien onze ogen hagelbuien liefde opwaarts vallen in ons hart terug wensen wij vruchtbare regen neervallend…

heb de lijnen gezien in je handen je haakte en oogde met huid daar waar zachtheid je palmde was hardheid de voelbare realiteit nog lak je nagels speelt wat met tijd maar duimt voor een toekomst die ooit extatisch zal zijn…

bij de lantaarnpaal wacht de nachtvogel op prooi maar de lamp is stuk…

Ik heb een vrouw ontmoet met siliconen. In bed is ze een beest dat alles wil. Ze heeft nooit hoofdpijn, hoeft niet aan de pil, en blijft voor altijd met me samenwonen. Als ik niet oppas raak ik uitgeput, dus ook haar aan- en uitknop heeft z'n nut.…

ik zie het gebeuren kan het niet stoppen niet zonder verwijdering niet zonder verlies het zit al te diep het is al gegroeid en ik zie het aan met lede ogen je zegt dat je het niet weet maar ik lees in je houding dat je probeert te liegen om mij te sparen ja, je ontkent het maar ik ken je -gelukkig- te goed…

Hoe beschrijf je iemand... waar geen woorden mooi of goed genoeg voor zijn..? Hoe raak je iemand aan... dat het hem in het diepst van zijn ziel doet uitbarsten..? Hoe verklaar je iemand je onbeschrijfelijke liefde... waar iedere verklaring het magische ervan doet verdwijnen..? Hoe krijg je zo iemand, Die jou ook met geen pen weet te beschrijven…

zij zegt dat hij zijn broer niet is terwijl de de neus en ogen van hem zijn de lippen, de kin niet ben bang dat hij hij me straks kust de weg vindt in mijn in mijn bevend lijf vervolgens in het hart daar wacht zijn broer dezelfde weg gegaan wat zullen ze zeggen tegen elkaar, zeggen tegen elkaar in het kloppend orgaan of zullen ze…

de rode gloed vervaagt langzaamaan het lichtje wordt steeds kleiner nog net zichtbaar met het blote oog verdwijnt en laat mij achter donker omringt me in de buik van de nacht de sterren spelen verstoppertje ogen nemen waar oren spitzen zich spreken gaat over in zwijgen hartkloppingen overstemmen mijn gedachten zintuigen staan op…

Jij, Soms zo ver weg, Dan weer dichtbij, Een kus, Gebaar, Een hand, Je lach, En wat je zei, Ik zoog het op in mij. En tegen het middernachtelijk uur, Was ik bedwelmd, Doordrenkt van jou. Er kwamen dingen in mij los, Een zoete smaak van honing, Nectar waarvan, De smaak reeds lang vergeten was. En nu ik langzaam nuchter wordt,…

stil dwarrelend blad verandert zwart asfalt in een gouden rivier…

Hoe deernis wekkend schouwt ons Schoklands' noordpunt tal van iepen in karkas voor eeuwig verloren op een rij het kimportret schaduwt takken bladerloos en vogelvrij tijd dat-ie eens gumt zo de Heer hier heeft gestunt Schokkers korenwijn staat om klaar te schenken eenmaal droog kwam ziekte via stadsbomen binnen reden wellicht te overwegen weer…

de moniale de doorschijnende onthechte elke nacht hoort zij nog getrippel op de trap…

De wind door en over de bomen hij speelt in de herfst zijn eigen spel ik moet blijven kijken straks komt wel nu sta ik even bij die bomen te dromen. Over een seizoen met kale bomen want de wind had in de herfst vrij spel.…

hoogblond de haren dun al dat verlies…

Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

Waaiwind wapperende rode sjaal Stofbril vol dood insectenbloed Plofgrommende uitlaatgebrul Geuren olie, benzine vermengend Asfaltzwart, wittestrepenflits Trillend zadel, motorhitte langs edele delen, gelukzalig gevoel. Een tanktjokvol vrijheid, gelukschreeuwleven. Zonnewarmte op ledervest, spijkerbroek Relaxed geleund, bijna slaapgevoel.…

Een heel klassiek gedicht, vol mooie woorden - hoe lang geleden dat ik dat nog schreef... Waarover moet het gaan: de liefde? moorden? of zoveel dat wel ooit vergeten bleef? Er is immers een zee vol van verhalen, er is het avontuur van elke dag; er is het licht waarin we soms verdwalen, er is het kind, de zon, de lieve lach, maar er is ook…

't Is een onwederlegbre waarheid. - T.J. Kerkhoven. Een onwederlegbre waarheid Is het, dat bij middag klaarheid, De avond zelden duister spreidt; Daarentegen biedt het duister Ons zeer zelden zonneluister; Dit is zelfs een duidelijkheid. Zo kan men, op de dag van…

Mijn goeie morgen, Mijn favoriete lied om te zingen, De gedichten die ik schrijf, Mijn alles. Mijn glinstering, Mijn zonneschijn, De enige die ik de mijne wil noemen. Mijn stem, Mijn oren, En haar verliezen, is één van mijn grootste angsten. De reden dat ik droom, De reden waardoor ik mijn hart volg, De reden waarom, ik deze…

verwrongen door regels, wetten en boze ogen loop ik telkens het begaanbare pad dat ik alleen het gangbare wil is gelogen soms ben ik de vanzelfsprekendheid zat vanaf vandaag mijd ik de mode verlies ik mijn bewustzijn laat alles over aan de goden kijk mij alternatief zijn vanaf vandaag maak ik mijn eigen weg en morgen is een nieuwe droom…

letters die je opschrijft blijven zinloos tot ze woorden vormen die verhalen van jou…

dat ik verdwaal in poëzie en stemmen hoor in woorden vragen aan de dag dat je dan glanst vast aan het licht en zonnebloemen als een lentedorp in strohoedgeel diep in oneindigheid de groet aan bogen - zonder schaduw - en aan gekleurde krekels in geknotte bomen die gezichten naar de deuren dragen dat ik verstil uit verte…

Erg dat hij er vandoor ging met die ander dat hij na weken terug kwam was nog erger ze begon juist aan haar vrijheid te wennen dacht met leedvermaak aan de dwaze stapper. Hij betuigt spijt, zegt wat ze wil horen ontkent diepere gevoelens voor die vrouw. De man als slaaf van z'n gesteven lid wordt vleselijke lust sneller vergeven. Hij praat…

laat nu maar nu het brullen eindelijk is verstomd en hij zich neerlegt in de kooi niet meer droomt van jagen zijn bloed weer trager stroomt laat hem maar breng geen herinnering mee lijdzaamheid heeft zijn pijn gesust negeer de drang naar vrijheid wek niet wat onbeheersbaar is wat moet hij met dat opgelaaid gevoel zijn vuur is al lang…

Geen zin meer hebben in het leven Eenzaam zijn Beginnen met denken over jezelf Raken wat je dierbaar is Oog hebben voor jezelf Eenzaam zijn Niet in jezelf geloven…

je herfst in roodgeel nazomert loom het groen werd jou door kou teveel glooit tapijt op moeder aarde beschermt de wortels die hun voedsel daar vergaarden kleurt de oogst van dit seizoen en met jouw vruchten zullen wij het deze winter moeten doen…