Alle inzendingen, jaar 2007, week 41

de wind doorstaan wortelend onaangedaan bladerend verloren takkend, knoppend opnieuw geboren deze plek kan ik niet verlaten want hier valt een vrucht niet ver van mij…

Turina! Mooie Spanjaard, geselt genadeloos oren, hart en gevoel met zijn heftige ritmes, klanken, tonen, die veel dieper en scherper doordringen dan de oorspronkelijke, echte menselijke ziel zou kunnen verdragen of zelfs wensen Turina! Wat een schoonheid van tonen, klanken, ritmes! Jij hebt gekozen voor intrigante composities, die welhaast…

Bill Gates: is hij een goeroe of een schoft? Hij vroeg laatst aan een groepje op het werk 'Bespiegel deze woorden: groot en sterk' De ondervraagden schreven: Microsoft Dus nu vraagt Bill 't rechtstreeks aan het brein Voordat men zelf bedenkt wat het moet zijn…

een glimlach komt op mijn gezicht heb zowaar vrede met mijzelf mijn lichaam ontspant zich in een zachtheid van reine vrede rustig stroomt mijn adem door mijn lichaam mijn hart is aan het ontwaken in een heerlijke ontspanning geeft het mij een gelukzalig gevoel van binnen…

Bevroren dromen laten een laagje ijs achter op m'n hart die het ritme ervan verstoort maar als ik in je ogen kijk zie ik een zonnestraal dan smelten m'n bevroren dromen als sneeuw voor de zon allemaal...…

Als een klein donzig beertje vol enthousiasme en levensvuur wandelde jij mijn leven binnen. Spreken tot mij in alle talen, een zwiep met je staart een likje aan mijn hand scheppen een onvergetelijke band. Alleen al door dat lieve kopje zet ik mijn zorgen aan de kant. De blik in je ogen als ik je aai getuigt van onvoorwaardelijke liefde…

de oude voorhang geduldig als een wijze petemoei vergeten stof en spraak van jaren her nog koesterend in vouwen van haar pauwblauwe volanten zich altoos warmend aan vergulde stralen van wat late middagzon bedekt het lege venster waardoor geen bundel lachend ochtendlicht nog langer leven binnenwaarts tot aan de sponde loodst vergleden uren tellen…

ik lach vanbuiten mijn mond die lacht ik doe leuk mee ik heb het leuk ik lach heel veel denken jullie, maar mijn ogen huilen, iedere dag, je denkt dat het goed is, maar dat is het niet vanbinnen huil ik, ik voel me alleen, zonder jou.…

(Refrein 2x) die gene die dat deed jah die heeft un zieke geest, God ut leven dat ik leef is nog nooit zow hard geweest. ik heb mense wel zien sterve maar dit is tog ut wreedst, ik mis Faroz en ook Sjella maar jou mis ik nog ut meest. (Couplet 1) ik loop door mu wyk er hangt un kille koude sfeer, want du dinge die ik hoor jah die doen mu zow…

De nieuwe lijn om slank te zijn en te blijven is de lijn van de coke model zijn vereist een slanke lijn die alleen maar wordt verkregen door een lijntje coke. Afvallen hoeft niet meer,een snuifje minder of meer mag het wezen mag het zijn, want we doen alles voor de slanke lijn. Denkt er nog iemand aan het onsje meer? ---------------…

Vanuit het menselijke gelaat ontstaan stoïcijnse maskers wisselende bizarre gezichten rancuneus om de juiste handelingen te verrichten. Wat omslaat in blinde haat waarin humane metaforen geleid door impulsiviteit fundamentalisme en onwetenheid, de verworven humaniteit weer verloren gaat. Het menselijke gelaat, gespiegeld in het aangezicht…

muis vroeg eens aan de kat zeg, waarom haten wij elkaar kat sloeg een poot om hem heen, voorwaar toch een amicaal gebaar ik zou het warempel niet weten muis, je bent echt om op te vreten! en met een "Man en Muis overboord!" voegde kat de daad bij het woord wat een sukkel! dacht ie nog zeker teveel tekenfilms gekeken…

Zie de wereld draait gewoon door Ook zonder jou leef ik mijn leven Bloemen verspreiden fijne geuren Door mooie kleurenpracht omgeven De zon schijnt mijn wangen rood Wind woelt door mijn krullenhaar Mijn adem ruist van intense rust Ik voel het dit wordt een mooi jaar Wat is geweest laat ik nu achter me Verdriet om jou heb ik afgezworen…

zie mij hier nu staan in mijn bonte herfstkleuren de mooiste mode…

in het koninklijke blauw en roodgeel en goud, toont zich Oktober, stille maand van de herfst, voorzichtig glurend langs bronsgroene bladeren, traag en verstild tekent het silhouet van een ijle vlucht kraanvogels zich af, je hoort ze hoog en ver roepen, langs het pastelblauw van deze vroege, ja bijna droeve avondlucht; mijn vriend, de Noordenwind…

Nooit van huis gaan met ruzie, met frustratie of boosheid in je lijf. Het heeft geen zin, je bent dan narrig en voelt je rot door dat gekijf. Goed maken is vaak het leukste daarna, niet meer wetend waar 't nou om ging. Zo eindigt menig meningsverschil, zeg nou zelf 't gaat toch maar om één ding. Je lief horen zeggen dat hij van je houdt,…

Morgen verjaar ik en vandaag hebben we Tineke begraven... Wat is dit leven tussen geboren worden en sterven? Wat maken we ervan met veel vertoon en soms wat stilte wanneer de bladeren vallen en de regen maar niet ophoudt. Man zonder vrouw nu, kinderen zonder moeder en morgen feestgedruis. Hoe onwerkelijk soms en toch moet het leven verder…

Het raadselachtige lieve ligt in haar als goud ze poetst het niet op maar het is er – zuiver. Mijn blikken zijn roest gestaalde hardnekkigheid verzet tegen de schijn dat krassen mij verwonden. Ik viel diep in haar en vond een tweede adem nieuw ijzer om te roesten bottende twijgen aan stam. Zij kwam nog op tijd om in liefde te geloven…

Je zegt doe dit, je zegt doe dat, je tikt me op de vingers en alles weet je beter, bovendien snauw je me af. Maar zal ik je eens wat zeggen schat? Zo zijn we niet getrouwd, kijk, ik ben een man van vrijheid ik wil ruimte voor mijn geest je beklemt me, snijdt me de adem af ik krijg het Spaans benauwd. dus als je nu zo goed wil zijn, zeg me…

In het gelid Mooie soldaat Recht in de houding Altijd paraat Je mooie helm Met glanzende rand Hij staat zo mooi ...Wat arrogant Ik wrijf je lichaam Je recht je rug Alles spant zich Geen weg meer terug Mijn lippen raken Je strelend aan In de houding blijf je Glimmend staan ...…

Ooit zei jij tegen mij, Dat komt later nog wel een keer, Dat kon ik niet geloven, Mijn hart deed toen zo zeer. Naast geluk om dit grote wonder, Ook verdriet in mij; Juist jou kan ik het niet vertellen, Jij bent er niet meer bij. Misschien kan je ons wel zien Vanuit het sterren-rijk. Dan wil ik zo graag zeggen, Pap… je had gelijk!!!…

van kim tot kam kompleet omketend duizel ik helemaal terug bij nacht verkleumd, bij zonschijn zwetend naar d'oertijd op een ezelsrug kapotgeschoten stenen krotten langs wegen zelfs die naam niet waard gemijnd, bezaaid met mensenbotten, geleiden doods mijn bedevaart muskieten zwermen om de posten van strijders in gevangenschap hun stank…

het verdriet ligt verscholen in de avond aan de oever van een slingerende beek uitgesleten bochten, vechtend drieblad vochtige oktoberdag, klamme vermissing ik kan jou met duizenden zinnen raken weerspiegelen en kabbelen, steile oever er gaan bladeren voorbij, ze passeren en draaien, dansen opgekruld van ouderdom voorbij gaat mijn droom,…

een groot rood blad vliegt op van de binnenplaats zou ze wel thuis zijn…

op het hoge duin nu al uren loerend een vogelaar terdege verkent hij ons aller gevangenis…

laat me nog dromen van dat wat zou geweest zijn als een maan in stralend geel gekleed de hemel kust aan gindse zee, sneeuw als heel grote vlokken valt en zo het branden van mijn ogen koelt als elke grasspriet ’s morgens vroeg de dauwdruppel stil voelt laat me dan snel de sterren tellen voor dat jouw voetstap echt verstomt en ‘t dagelijks…

'M'n lief mannetje', zei Marjolein tegen Karen (d'r buur), is maar klein: slechts een meter, niet meer, echter zijn jongeheer is er één die er heus wel mag zijn.' Ze vervolgde: 'Er is een bezwaar, ook al hebben we 't fijn met elkaar. Altijd denk ik eraan. Kijk, daar zie je het gaan: vind je óók niet? Het loopt nogal raar... 'Het…

het zit gewoon zo kippen leggen eieren een haan kan dat niet…

ze hebben me gemold handen die met vingers water van de muren haalden hebben ze gepolst armen die mij troostten verhangen in een loos gebaar ze hebben in mijn schouders de wereld overhoop gehaald ik schuur mijn borst en rug tegen de muur om mijn verloren greep te laten dagen uren weer te delen met mijn cel ze gaan me monddood maken…

hij droomde van een paradijs als vogel spreidde hij zijn vleugels bezag de fijne schoonheid van veraf het leven in verleden aan de einder op weg naar die wereld werd hij gestopt onzichtbare grenzen van tijd en van ruimte kwam daar ten val door onmacht en twijfel zijn gekortwiekte vleugels droegen hem niet tot hij terechtkwam in zeeën van…