Alle inzendingen, jaar 2007, week 5

De reiger in de wegsmeltende sneeuw langs de E34 leek nog maar even bezweken. Zo gaaf was hij. Iets te laat was de dooi voor hem begonnen. Wat verder in de wei stond een zwaan trots en eenzaam in de nog bevroren plas zijn spiegelbeeld te bekijken.…

geen tofu hier, geen bamisoep maar hele, halve liters suikergoed platgeslagen, gehakt vlees met smaakversterkers van een gemiddelde smaak voorzien geen verse groenten en fruit de grote massa heeft altijd gelijk gaat gelukkig, volgestopt op weg naar verre landen en eet in Beijing hetzelfde als in Texas, Everything…

Het nieuwe kabinet komt dankzij Wijffels, al gaat de politiek niet over rozen. Is dít nu waar het volk voor heeft gekozen? Daarover hebben velen grote twijfels. Regeren zal het kabinet met pijn, want Balkenende, Bos en Rouvoet gaan voor hete oppositievuren staan met hun beleid van water bij de wijn. Het hypotheekgedoe blijft ongemoeid.…

Terwijl de wind zachtjes de plassen laat schrikken en de wolken hoog boven mijn hoofd tussen de sterren schuift ... Terwijl de vogels even niet fluiten en ook de rozen romantisch gesloten zijn ... De vuilnis op straat en de deuren op slot ... Terwijl mijn lippen mijn hart de tong afbijten lig ik in het gras van mijn bed te soezen en denk aan…

ikzelf geef niets om een nieuwe dag niks voor de dageraad verhaal niet over de frisse merel of van de prille beiaard ik zie niets in de ochtendnevel van een gouden morgenstond waarin mistslierten worden geboren boven de klamme heidegrond die tijd laat ik voorbij gaan en verlaat mij aan de nacht daar zijn de uren zoveel milder zolang…

de stemmen ze sturen me door vaag bekende straten van een stad hier was het toch dat ik je zo heb liefgehad hier en in de kamers van je oude huis dat eigenlijk een schat bezat het huis is hier de deur staat open en zoals eerder wil ik weer naar binnen lopen vertrapt papier achter de deur daar tussen in de vale kleur van brieven…

Schiphol moet concurreren - 't is een toer Er is een brede keus voor alle kiezers Want met een leverworstje en wat breezers Parkeer je zo je kist bij elke boer Geen tijd om vliegbewegingsloos te zijn Die boerenbanen winnen al terrein!…

Dan maar knopen in mijn zakdoek Balpenkrabbels op mijn hand Memoblaadjes in mijn dagboek Advertentieteksten in de krant Tatoeages op mijn billen Wasemhartjes op het raam Extra veel geheugenpillen Non-stop inprenten van je naam Spiekbriefjes op vele plaatsen Viltstiftteksten op de plee Je zult het bijna zielig vinden Overal neem ik je mee…

Als brandhout wordt de liefde aangewakkerd Droog en vurig is haar aard Gloeiend is de hitte van de hartstocht Zwaaiend is de scherpte van het zwaard Knetterend springen vonken Loeit de kracht door ’t verliefde lijf Smeulend gloeit het steeds weer verder Tot ik plotseling verstijf Koud tot op het bot IJs in alle hoeken Giert de wind…

Vuur ontvlambaar verlangen tastbaar gevoelens breekbaar een mens kwetsbaar strijd onneembaar verdriet voelbaar huivering zichtbaar ongemak waarneembaar geluk maakbaar liefde dansbaar mooie woorden holle frasen…

brabbelkletsen lachen schateren krabbelen schuifelen kruipen omgekeerde boekjes lezen blokken die nooit passen gekletter van speelgoed alles buiten de box twee armpjes uitgestrekt tien vingertjes gespreid verwachting en herkenning liefde warmte vrolijkheid stralende oogjes soms vol tranen de zonneschijn van een kind dit zonnetje…

Geen oplosmiddel wist mijn geheugen van de doodzonden uit mijn jongenstijd. Tussen de vele Veluwse fokzeugen raakte ik de weg af en toe flink kwijt. Met het boze woord vanaf de kansel, in mijn dertien, veertien jonge jaren, vulde de Herder mijn lege ransel: alleen zo mocht ik kennis vergaren. En dus kwam ik in de woestijn waar alle mensen…

het Binnenhof is wit en sprookjesachtig tot vreugde van een enthousiast publiek Japanners schieten, alles is hier prachtig, alweer een digitale Anton Pieck haast verveloos, maar zeker schilderachtig betovert ons de koude politiek…

Een brandgang is misschien de weg die wij al eeuwenlang bewandelen als zonverlichte hazen eens groeit hij dicht achter de vele stappen die versterven De vreemde schemer van het nooit begrijpen ontsiert ons denken en vertraagt het bloeien van nieuwe en doordachter vormen achter ons Traag zingen spiegelende rivieren sussende liedjes…

weet je wat een man laatst zei had hem nog nooit gezien jij bent ideaal voor mij en beschikbaar bovendien hoogst verbaasd keek ik hem aan dacht vent wat zeg je nou heb ik je wel goed verstaan, wie ik, perfecte vrouw? waarom zeg je dat? vroeg ik bepaald niet enthousiast mijn billen veel te dik heb in tijden niet gevast vroeger niet…

het leven is niet meer dan af en toe wat rook op straat, zo snel vervlogen dat het al niet meer bestaat bij de volgende ademtocht een fluitje van een cent nog minder dan de prijs van een winkelwagentje voor de doortocht te betalen met een stukje rond metaal de jaren die nodig waren alle liefde en elke ruzie tevergeefs, je kind is soms…

Ik werd wakker, ‘t was nog nacht, omdat iemand op mijn bedrand zat, ik herkende haar: zij was zoals ik zonder ‘t te weten had gedacht. Laten wij praten, zei ze zacht, zeg me wat je gerust zou stellen, het is allemaal in mijn macht, je mag je diepste wens vertellen. Wij spraken over tijd en plaats, wie er bij zouden zijn, zij knikte;…

draag, draag de steen door niemand begrepen toen god zweeg en iedereen wandelde je lichaam begraven en weinig meer meer dan wensen in ogen dichtgeknepen tot later verleid de geur van steeds weer dezelfde dromen is waarheid in niets, niets anders dan dood in gebeitelde slaap ga en wandel tot aan de rand van mijn hartslag…

Je kijkt me aan en tussen ons is niets dan verwachting, één blik, staal van begrip, een eeuw is ervoor te kort. Ik stort neer en op het moment dat ik je lippen raak voel ik me totaal in je verdwijnen.…

Een troosteloze sloppenwijk, de mensen vang ik op papier; ik ben beschaamd, wat doe ik hier, en staan zij niet als vee te kijk? Hoe goor kan ook het leven zijn, hoe bitter wat zij hier ontberen, maar toch zijn zij aan mij gelijk en kunnen mij hun vreugde leren. Er is nog hoop, al zal het duren en moet je strijden voor hun recht; dit zijn…

blind op jou en nu nog kijken of ik samen broodjes smeren kan thee en koffie tegelijk schenk ik mijn gedachte aandacht niet gestoeld op enig feit aan tafel proef en toets ik ons aan niets meer om te vegen onder mat of kleed en verder heb ik niks om aan te trekken boete deed ik bij de bonte was…

koude windvlagen witte,grijze,zwarte wolken vliedden dooreen voorbij voorbij de zee bruist, roept haar eindeloze energie het strand schoongespoeld leeg leeg volle regenboog siert de bewegingsvolle hemel bijzondere kleuren energie energie we genieten van dit hondenweer dit natuurspel laadt onze batterijen op en meer en meer…

Op ’t nanotechnologische gebied moet alles kleiner, denk ik soms geprikkeld. Gelukkig wordt er ook techniek ontwikkeld waarmee men al dat kleine spul weer ziet. Zou men daarmee nu ook, na lang proberen ………………….. kunnen observeren ? Als lezer van dit snelsonnet dient u zelf de ontbrekende vijf lettergrepen op de stippellijn in te vullen,…

Er was eens een meisje in Leiden waar ik een sonnet aan wou wijden, maar ’t zat er niet in want na dit begin was ’n limerick niet te vermijden.…

Sommige mensen scheppen vast genoegen In andermans verdriet en levensproblemen Geen menselijkheid geen greintje empathie Hun hart kan niet geven enkel maar nemen Sommige mensen laten hun ware gezicht zien Op de momenten dat je het juist niet verwacht Laten ze je zitten en lopen dwars over je heen Zorgen ervoor dat vertrouwen wordt verkracht…

Blank, blozend kind met je blauwe ogen, wat ben je toch moedig, zoals jij leeft, sneeuwwit Hollands kind, op dat kleine Griekse eiland, Ithaka, omspoeld door de blauwe zee. Eros, zeggen de Grieken, Eros, de god van de liefde, heeft jou gemaakt. Je bent nu tien jaar, lief en mooi en zo kwetsbaar. Niet eens lach je mij uit: ik ben je…

de zweetsteen heeft het weer voorspeld en gaf daarmee de tijd om nog beschut te vinden tegen het natuurgeweld dat viel van grote hoogte verdrink nu langzaam in de geur van regen na een lange tijd van droogte nu staan we hier en zingen vanuit de waterwilg lekken de laatste druppels kringen in de rivier flitst opnieuw de vissenhuid in opperste…

wat wist hij nu van lijnteelt van terugfokken of outcross voor hem was dit hondsgezeik tegen eender welke stamboom mijn grootvader koos voor een jonge hond met een lange, rechte rug mannelijk moest hij op zijn vader lijken “een reu met moeders trekken is miserie zoeken”, vond hij het was de tijd toen de honden nog gingen ‘staan’ voor…

uit deze natte benauwde stad de geulen van straten vol modderen huizen de lucht van afwas erboven de bomen geen bomen maar verdwaalde houten klazen het geraas van stinkdieren de verspijkerde broeken van ontuig dat vloekend&brommend voorbij daast het pils dat geel de gore kroegen uit stinkt…. ik moet gaan ik moet gaan ik moet rivieren…

ik ben de laatse telg van een uitgeroeid geslacht een stervende romanticus van het eerste uur door de heersende gevoelens om het leven gebracht beroofd van de hoop op een leven van lange duur waar ik voor sta bestaat nauwelijks meer een vuurtoren voor een kust zonder schepen de laatst nog echt levende holenbeer waar zich al zoveel mensen aan…