Alle inzendingen, jaar 2008, week 2

Verloren soldaat Dwalend in het niemandsland Door aarde omarmd…

morgenrood is poëzie de kleur van warmte in de verte een klein geluk voor de alerte een glimlach op het vroege uur zo'n morgen met een gouden randje 'verwondering wellicht' waarbij je best eens stil mag staan... het komt nog voor hier in dit landje…

Laatst zag ik in de duinen twee fietsen op elkaar liggen. Hand in hand kwam een stel uit de struiken, ze raapten vrolijk hun fietsen op. Ik was mijn gezicht in de badkamer, poets mijn tanden terwijl de bovenste handdoek van de radiator glijdt en de onderste meeneemt - even ben ik in de duinen.…

Je bent er nog. In deze zachte vreemde heb je op mij gewacht. De deur staat aan. Mijn lippen raken je. Ik neem de stille bewijzen waar van je bestaan. En naar de dood getekend door de jaren hervinden wij met onze ogen dicht het leven in eenvoudige gebaren. De eerste merel zingt het donker licht. De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…

Wassen beelden dromen hun dromen bouwen hun luchtkastelen op het drijfzand dat hun makers in stand houden met hun waanideen en weerleggen de feiten met drogredenen die achterblijven als de vloed verdwenen is. De waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan daartussen de dolenden als dorstigen in…

De bunker staat daar maar midden in het Echo bos daar waar klanken draaiende wind keren en wanhopige kinderstemmen de bosrand verlaten de bunker staat daar maar tussen zo maar een boerderij en een kleine ondiepe sloot waar kroos stapjes lijkt te vangen tussen reeds bloeiende bermen en ontkiemend zacht wuivend riet de bunker staat daar…

plaatsen waar ik niet meer kwam waarvan ik dacht dat ze voorgoed versleten waren ze spleten mijn gedachten open vreemd als oude bloemen in kleuren die ik eigenlijk niet kende van een tijdperk van bittere stilten en mijn hand die ik nu steek in verborgenheden van rijkdom pluk ik de herinneringen langs de bermen van heimwee…

ik draad een armpje hoog haar lach lijkt nog bevroren vierkant toch de vingers van het handje in een welkomsboog daar gaat de duim in warm ontdooien rood de lippen in toegankelijk ontplooien dit zijn geen marionetten of juist wel jij trekt aan de touwtjes en toch speel ik mijn spel…

met een laagje zink overdekt ben ik zeer gesteld op een genieting die de zinnen streelt zonder zedelijk verval een ingetogen dronkaard met witte strepen aangegeven komt telkens aan de deur dikwijls hevig, maar van korte duur buiten de gewone nachtrust soest mijn witlinnen altaarkleed terwijl een tweede zangstem van klemtoon en ritme verandert…

je verschijning was als een openbaring voor mij ik dronk je ogen en je gestalte was een streling je bewegingen vloeiden als golven tegen de branding. ik wilde je aanraken, maar het geheim moest bewaard blijven kon ik je maar zeggen, maar zou de werkelijkheid niet smalen als een dronken persoon die de bloem vertrapt. nu ben je ouder en ik…

sinds jouw vertrek eeuwen terug of gisteren ben je onontkoombaar genesteld in mijn ziel luis in de pels ik ontmoet je wanneer de nacht meest donker, zonder genade is in het duister op de tast treft nog dieper het gemis verlangen laait steeds op, ondermijnt stilaan de grond van mijn bestaan…

De Spanjaard krijgt een volkslied zonder woorden De meute wou geen algemeen verhaal Muziek is weliswaar instrumen-taal Maar tekst hoort te versmelten met akkoorden Want niet mee kunnen mompelen is raar Straks komt er nog in plaats van woord gebaar!…

Zwervend op mijn karveel van nevelslierten meende ik jou te zien in de spiegel van mijn dromen op een verre weg langs het tijdloze water helder en diep In jouw verten vond ik verborgen parels de omhelzing van pure magie het dagen van tere extase de tover van het onbekende een pas ontloken bloem nooit eerder aanschouwd En ik was verbaasd…

In het dorpscafé onder stoel van mooiprater een hoop zagemeel…

vandaag verliest het kind in mij vandaag verliest het kind in mij opnieuw de hoop die blijkt, al kon hij het weten, verborgen in een onlosmakelijke knoop van liefde en zorgen alhoewel gedragen door een prille ochtend ligt het duister op de loer waar allengs onder de onbereikbare zon, de verwachting sterft wat dan het…

als het daag'lijks leven soms wat zwaar valt droom dan maar lekker weg in mij laat de hele meute roddelen en praten droom gewoon van geluk en voel je blij als de zon hierdoor weer schijnen gaat al heb je dan je ogen dicht zal je in jezelf de kracht hervinden naar de vreugde die voor jou nog open ligt…

Wat zijn wij mensen toch omgeven en gedragen; we stellen soms veel vragen en vinden niet de zin totdat het tot ons dóórdringt dat wij geborgen zijn, dat soms de tranen drogen als wij verbonden zijn.…

Met ons tweetjes op de caldera was het zelfs een vijgenboom aan te zien hoe duizeling- wekkend…

Sterren boven mij Voorzichtige voetstappen In het snerpend wit…

Blijdschap droefheid voor het laatst is het dat wij met zijn tweeën zijn mijn lichaam vult zich met geboortepijn niets dat nog telt een minuut duurt een nacht een hand streelt mijn haar verlangen geeft kracht een laatste zucht een kreet het einde van een gevecht teder wordt jouw warme lijfje op mijn lege buik gelegd...…

'De logica noem ik de bron van de wijsheid,' verzekerde Ton met een voorbeeld paraat: 'Neem de naam van een straat: de Stationsweg leidt naar het station.' 't Was de logica, die dit gebood. Z'n verbazing was echter heel groot door iets anders. Zowaar was dit contradictoir: elke levensweg leidt naar de dood! Dit voorbeeld verwonderde zeer…

Laten we maar gaan dansen spetteren in de regen je houdt toch niets tegen misschien moet alles schoongespoeld het scherp uit de ogen opdat we beter zien alles rustig kunnen laten overstromen dansend samen vlotten bouwen elkaar ontmoeten flora fauna mee natuurlijk langs wolkenkrabbers drijven obstakels verdwijnen en hoogreizend het…

`t is zo on eerlijk krijgt het niemand vraagt erom `t overkomt je dan vechten vechten om te overleven red het of niet een loterij winnen verliezen een nieuw begin het einde twee wegen welke te gaan mag niet kiezen gaat welke kom je later achter overwonnen of overleden dat is KANKER…

een benauwde lege dageraad van verblinde oren in het rusten van de nachten draagt mijn hand een hart in ontkiemde krachten van warmte de tijd blijft stil in het afdrijven van deze realiteit bloemen markeren het een glimlach komt mij tegemoet in de zonnen die worden opgebrand scheurt het in mijn ogen…

Als je echt van iemand houdt Iemand alles toevertrouwt Eén die echt weet wie je bent Ook je zwakke plekken kent.. Die je bijstaat en vergeeft Eén die naast en in je leeft Dan voel je pas wat leven is En dat liefde geven is!..…

op de rug van Toscane groeien boompelzen die ik met vingers en ogen kam fluistert wind in vreemde tongen van oude tijden spreken stenen luid en dragen zwaar de stemmen van doden tijdloos uitgezaaid in pijnboombossen…

ik raak je niet aan je zou kunnen verdwijnen achter bomen, roerloos aanwezig als toen de winter in het huis het zal vast donker zijn om alles en het bekende tot nog meer is verzwegen achter gebogen ruggen zeg dat ik sterven ga zodat ik los kom van de nacht en heen kan gaan in lege plekken zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid en…

Op het hoekje van de straat Met zijn zijn fles en zijn viool Een slok om te kou te verdrijven Dat is de taal die hij verstaat Gehuld in een versleten deken Staart hij naar een witte duif Zoekend naar de laatste kruimel Die de eenzaamheid even doet doorbreken Wachtend op de koude nacht Die spoedig zijn intrede weer zal doen Denkt hij aan…

Door het nachtelijke van gedachten Scheert de zwaluw snijdend voort Om de dageraad af te wachten Terwijl hij dromen overhoort Dan bij het ochtendgloren De tedere vleugels uitgespreid Stort hij neder in de brakke ziel Het eeuwig duister der vergetelheid Ivan Grud…

Wanneer zij vals met woorden slaat de redelijkheid de taal verlaat zullen dolgedraaid zachte zinnen niet meer leiden tot bezinnen nooit zal het zwart meer kunnen schuilen achter vuige roddels of marmeren zuilen de val die met kleine letters wordt gezet bevuilt alleen het eigen twijfelbed is de laffe opdracht niettemin toch geslaagd als…