Alle inzendingen, jaar 2009, week 14

'mijn hart kon alle vlinders die ik erin voelde niet meer dragen en ik stortte hulpeloos neer, in de ban en zo in de war van jou en hulpeloos ook, een baksteen in een rode doos mijn hart, een hand met daarin een nog bloedende roos en wolken donker in mijn hoofd gedraaid en een zon die er vervaarlijk boven hing, pro- beerde ik…

ik open de ogen daar is het morgenlicht ik kijk nu naar buiten en doe de ogen dicht het is alweer kolere weer…

zij hebben zich afgestemd op hun natuur en vuur zwarte ogen mededogen anders gelukt het niet ongelijke passen naast elkaar liever niets opvallend niets dat aandacht trekt of ontkoppelt zwijgend tussendoor met weinig woorden zijn zij van zichzelf ontdaan voordat zij de eer naar zich toe trokken wederzijds te krijgen dat zij niet…

Regen, kou en duisternis. Een enkel licht, een ritseling. Voorzichtig fluiten van een vogel, toch is er stilte. Betonnen warmte, massieve geborgenheid. Gekrioel geleid in goede banen, groet of glimlach, vluchtig doel. Zovelen bij elkaar gepropt, een concentratie van talenten. Zoveel dat je wordt opgeslokt, het hoofd omhoog en boven water…

de hele wereld lijkt stil te staan de hele wereld, behalve jij. de hele wereld lijkt te slapen de hele wereld, behalve jij. de adrenaline stroomt met een snelheid van 180 km/u door je lichaam, de reden om nog sneller te gaan. het doorzettingsvermogen wordt groter en groter, tot het op z'n top is. de teller gaat maar door, km naar km…

De dag is voorbij, de avond begint, een schemering valt over straten en pleinen. Ergens hoor je nog een kind, dat niet naar binnen wil, wat dreinen. Wat hondengeblaf en kattengemiauw, de dag is af, de avond grauw. Maan en sterren geven licht vanuit een dronkere lucht, geven nog wat zicht aan mensen op de vlucht, die bang zijn voor de donkere…

Op een veld met duizend bloemen wordt zelfs de beste tuinman ziende blindt, als hij er één de mooiste van moet noemen omdat hij ze alle prachtig vindt. Maar moest ik kiezen uit duizend vrouwen dan was dat geen enkel punt voor mij, ik koos de vrouw waarvan ik altijd heb gehouwen en wie zou dat anders zijn dan jou.…

als je je verstopt in bomen vind ik jou in het gezang van vogels roep en hoor ik je in de glimlach van het bos als je je verstopt in zee ga ik mee met de meeuwen volg ik de wind en vind jou in nat licht als je je verstopt in stilte zal ik je net zolang bezingen totdat jij je niet langer kan bedwingen om mee te zingen als je je verstopt…

Ik zie het eiland tussen de bomen liggen en denk aan vroeger, voor ik leefde en de glazen stolp begint zijn werk en daalt neer. Zij beschermt mijn hele zijn: als niemand ben ik afgesloten van de angst. Wil het uitschreeuwen, niemand hoort mij. Veilig achter het glas, men hoort mij niet. Alleen versteend verdriet en stille angst.…

onlangs op een bijeenkomst met andere dichters tot m'n spijt weer eens gemerkt hoe weinig collegiaal de meeste dichters zijn elkaars werk lezen blijkt voor de meeste van hen een taboe terwijl goed luisteren naar andermans verzen al helemaal uit de boze is het lijkt waarempel broodnijd ware het niet dat er met poëzie geen droog brood…

hemelsbreed steunbalken in de wereld ijzeren nagels en winkelhaken bindmiddelen uit het binnenste der aarde sinds mensenheugenis ankerpunt van stoer huisjes bouwen bij uitstek timmersvreugd op het dak en een priemende zon horizondragende planken verbreden het luchtruim vierende lengtes maal nog eens vier meter, breed torenend een grijnzende…

ik depte lente tranen met een zachte doek zij zochten een weg naar buiten toen regen én zon mijn geleide waren het was even luchten na een lange donkere nacht en mijn gevoel slechts eentonig de partituur kon bedwingen het was ingekapseld in een klank van afstandelijk dreunen ik depte overjarige tranen totdat het tere…

Priester zijn is zoals Jezus knielen voor de armste mens, voeten wassen, nooit vergeten wat Hij als zijn laatste wens meegaf aan wie Hem wil volgen: dat ze liefdevol en één dienen zouden, niet als heersers leven, zoals Hij verscheen in die laatste levensuren, brood en wijn als teken bood. Priester zijn is zo getuigen van het Licht dwars…

Zeg me, fluisterde ze wat is het verhaal van je tranen zeg me, wat is het geheim van jouw warme lach vertel me, waarom je mij terug kwam zoeken haar ogen, even donker als de zijne, blikten hem aan in verwondering…

we balanceren in gedachten zonder net het koord trilt lichte ritmes de einden zingen rond we zetten gedichten als gezichten op het net zonder stem en zonder ogen virtueel net echt we kussen woorden warmen zinnen als in bed we belijden liefde die zijn werkelijkheid heeft afgelegd ik ontmoet je in je geest het ijle spinrag van contacten…

Laten uw gedachten u leiden Lijd echter niet door uw gedachten…

Die avond nam zij mijn hart bij de vijver en lispelde libellen rakend een rivier bogen bomen eerbied streelde wind onze haren onze lijven wit en wild die avond nam zij mijn ziel bij de rivier begeerte van forellen aan oever van het water vlogen vreemde insecten.…

't Was vaste vorsten- en regentenprik Je mocht je in een nette rij opstellen En een voor een bij Juliaan aanbellen Met veel te hard gebakken krentenmik Dat kan dit jaar voorwaar met goed fatsoen Want Beatrix gaat toch wel afstand doen…

Ik de kip Hip Verhip Een streskip Moet je mij vragen Ik kan de boel behagen Ik kan mijn ei kwijt Tot ieders spijt Leg ik dan een krom ei Dan ben ik blij Is het een half ei Dan is er geen strop Want ik vul de dop Ik zal mijn eitjes warm houden Voor de haan Zonder banaan Zoals die rare snoeshaan De gekke kip Die kakelt als een haan…

zo kan ik je toch niet aanraken? Behalve dan met mijn ogen en met mijn gedachten, misschien. Ik doe de deuren dicht. En zal de ramen sluiten. En schrijf in stilte dit gedicht. Ik maan de hond aan je voeten niet te hijgen. En gebaar geruisloos de kinders buiten dat zij geen speelgeluid meer mogen maken. Ik bid de kerk nu de klok te laten…

Mijn grote witte pluizenfee vloog over land van Lieverlee voorbij de paardenbloemenzee en zucht van bonte koe waar jij je paardenbloemenhaar liet waaien in de wolkenschaar die opstak en in handgebaar je meenam - je werd moe Je was niet ver van mij vandaan toen ik je zacht voorbij zag gaan met slechts één pluisje er nog aan ik lachte je…

water valt maar neer voorzien van uitlaatgassen bovenop je hoofd…

Ik ren weg van mijn verleden Maar het verleden haalt me in De toekomst nog ver voor me Ik ren er tussenin Durf niet meer achterom te kijken Wat geweest is, is voorbij Maar het blijft me achtervolgen Het houdt zich vast aan mij Ik zet elke dag de stap Mijn verleden te laten gaan Maar het verleden biedt mij veiligheid Want waar…

Stel er komt een tijd opa, dat je een dagje terug mag komen op aarde. Even een dagje vrij, doe je dat dan opa? Doe je dat dan voor mij?…

Lief meisje Als je lacht, Lach ik mee. Dus als jij lacht, lach je voor twee. Lief meisje Als je huilt Huil ik mee. Dus als jij huilt, huil je voor twee. Lief meisje Als we lachen Kunnen we de wereld aan. Want wij samen ja wij samen ik weet het zeker is dan sterker Sterker dan wie dan ook.…

waar waren we gebleven o ja,dit leven nemen geven leven even alles willen zien proeven ruiken tussen kannen en alle kruiken lachen huil´n zweven o ja leven de tijd tikt door voor iedereen met ze allen of toch alleen waren we gebleven o ja,dit leven verbrand alle schepen achter mij omwille van de vrijheid haec libertatis ergo omdat…

Dieren. Een zebra nee, dat ben ik niet er loopt geen streepje door me heen Een paard evenmin zet me niet op het verkeerde been. Een olifant met lange snuit is geen overeenkomst, ik blaas geen verhaaltje uit. Een giraffe met zijn lange nek, ‘k lijk er niet op, maar toch is ’t gek We hebben allemaal iets weg van dieren. Een slang daar…

Hij had een grote liefde voor het lezen. Als criticus en eerst ook als docent Heeft hij die liefde keer op keer bekend En menig boek de hemel in geprezen. Die leeskoorts maakte hem enorm belezen En hij was altijd in zijn element Als een auteur zijn literair talent Weer eens in prachtig proza had bewezen. Maar hoe groot iemands passie ook…

Waarom kijk jij mij zo aan? Ik hou van een ander, die ik niet kan laten gaan.. Maar jouw blik laat mij niet koud, Terwijl ik in mijn hart weet: "hij is toch te oud!" Toch kijk ik terug en denk ik later met een zucht.. Weer heb ik hem aangekeken En hem met die ander vergeleken. Dit gevoel wil ik niet! Het geeft mij te veel verdriet. Toch…

Stille gewapende ogen verklaren je gewetenloosheid. Op je hoede voor alles wat komen gaat, met je handen gevuist, kijk je me aan, bijna stikkend van verdriet in je tranen die vloeiden. Ik doe toch maar een stapje achteruit.…