Alle inzendingen, jaar 2011, week 50

tijd tussen tijdingen in de noordwesterstorm zwijgt westenwind is geweest in het oog van de tijd schijnbare rust maar aan de grenzen van de cirkel beloeren ons roeringen klaar om toe te slaan als wij na laten… ondertussen dans ik de victorie als overlevende, aandeelhouder van het leven ik kan ik mag de zwarte omlijsting is even ver…

Het Zwitserse horlogeverhaal ontwikkelt zich uiterst digitaal. Als de koekoek roept lees je in een floep de toekomst in een bol Emmentahl.…

Zoals u leeft, een symbiose heeft, Met uw angsten, heb ik die ook Ik droom vaak dezelfde droom; Terwijl ik aan het oogsten ben Zwelt er een watervloed aan Sleurt mij mee naar de einder En doet mij ondergaan tot boven mijn kruin… Ik kan geen ademhalen! Water omspoelt mijn knoken, Vult gans mijn lede karkas Mijn zeis meegesleurd de diepte…

Ik ben er klaar mee, is een veelgehoorde kreet ik heb er genoeg van, hoor je nog vaker ik pas ervoor, ’t is maar dat je ’t weet ik bedank voor de eer, kijk eerst naar de maker! We bedanken te vaak, maar dat is niet gek we zijn het zat, te worden geleefd en toch is er niemand die vanuit zijn hart zegt: als een cadeautje weer eens dubbel binnenkomt…

Vandaag berichtte TomTom baanbrekend hoe een nieuw plan werd uitgetekend. Voor honderden banen luidt dus het amen. Maar uw reisroute wordt herberekend !…

wij creëren taboes de meerderheid dan is er één die wil doorbreken staat die openlijk aan de schandpaal toch zijn er tijden waar meer aanvaard wordt in golfbewegingen gaan die door de maatschappij zelfs bestaan ze naast elkaar; aanvaarden en verwerpen opeten of cremeren begraven of bakken ik heb nog wat kadavers in mijn…

de grond is doordrenkt modderig naakt mijn kippenvel wentelt zich geheel omhuld met drek houdt het ongedierte op afstand modderman een leven vervat in nat zand letterbrij verstikt haast heel de dag breien woorden zich als een sluier voor mijn ogen voor uitdrogen oppassen hardheid beknelt pijnlijk daarom laat ik mij beregenen…

Groen licht betovert me Feest voor de ogen om rond te kijken in dit woud Gladde slangen Dubbele tongen Lilaroze heggen Glinsterende stenen Maar genieten doe ik niet Elke pas berekend ieder woord gewogen op de gouden schaal Ze kruipen langs mijn schenen Dit niet doen dat niet zeggen Wee o wee er niet op staan Wie verlost mij…

Deuren knarsten en vensters vielen uit het slot gebroken ramen hingen scheef in hun schanieren en anders blies wel de wind overal door kieren hier en daar lag het service op de grond kapot de oude tafel stond scheef gezakt op zijn poten omgeven door kapot geslagen stoelen en banken de holten vulden zich met klagelijke klanken iedere hoek bewoond…

Nog sluimert melancholie in haar nevelbed of romantiek hult zich in dwarrelende winterpret De donkerte staakt zijn verzet tegen plaagstootjes van licht en aarzelend tovert de wereld zich een nieuw gezicht…

Lottowinkeltje elke week, op zelfde uur - nu woont zij bij mij…

Mijn dag is goed als jij me groet wanneer ik zit ’t ontbijten. Schrik toch niet zeg nee, vlieg niet weg want heus, dat zou mij spijten! Je borst is rood je bent niet groot je oogjes zijn net krenten. Je kopje scheef ja ik beleef weer heerlijke momenten! Werk ‘k in de tuin zie ik je kruin je hipt me voor de voeten. Blijf maar heel…

de nacht is maan en leeggeschreven stilte en een halve kop koude koffie en een raam en een man zonder naam die voorbijloopt misschien naar een vreemd land of de volgende bladzijde waarop nog geen einde geschreven staat ga je weg, man, of zal ik zachter blijven en dit papier achterlaten zodat ik je raak in je eenzaamheid alsof je onverwacht…

Als een dichter niet meer bij de mensen is geen persoonlijke haven kent in ’t geweten dan gaat er niemand zonder heimwee naar zee en als je ademt zonder innerlijke lente weet je nooit of er een ochtend komt is verlangen een metafoor zonder gevoel maar bij de boom is er bekeerde stilte wordt het niemandsland in een droom bewaard.…

het hart rijmt wezenloos op de weke denkbeelden die mijn geest passeren, er is geen tijd die meer spreekt dan het knarsen van mijn slenterige tred laat de dood mij nooit royeren maar spreek met stille gebaren ik kan het raken, de geur van bederf valt als plak van mijn tanden, het geel vertaalt slechts ouderdom en machtigt mijn verzinsels…

het was in de tijd van barre winters dat Jozef de ezel van stal haalde en zijn geliefde Maria vroeg de geest te vergeten van wie zij kuis een kindje droeg Jozef had het niet begrepen en dacht aan het zevende gebod was zij hem ontrouw geweest geslapen met de pottenbakker dan had hij een oogje toegeknepen maar een rendez-vous met een geest…

Mooie verzen leven niet meer in mij verdwenen zijn zij waaraan mijn ziel zich kon laven en die mijn leven vrolijkheid gaven het dichten was slechts een moment eeuwigheid is mij immers onbekend wat is gebleven is een stil en monotoon leven.…

Het spijt me dat ik ben, zoals ik ben. Het spijt me dat ik op deze wereld besta Het spijt me dat ik alles in jouw ogen verkeerd doe Het spijt me... ik loop weg, ik ga. Het spijt me dat ik niet ben wie je wilde dat ik was Het spijt me, mijn ma…

The Gents in Spiegelbeeld olv Beni Csillag dirigent met Euwe de Jong & Sybolt de Jong Orgel, Amsterdam, Noorderkerk, zaterdag 10 -12-12 14 uur. Meester mooi muziek mooi materiaal mooi mannen mooi mensen mooi meditatief mooi meeslepend mooi momenten mooi moois mooi meegenomen moois Mooie meester mooie muziek mooi materiaal mooie mannen…

onzeker alsof je vertraagd op te zware vleugels gaat en elke slag in alle vezels raakt pijnbewust en moeizaam bewogen behoedzaam alsof je gewaagd een verkeerde weg inslaat en elke stap zes prenten achterlaat doelgericht en beraamd gelogen ongeremd alsof je behaagd het hart zijn slagen laat uit elke zin de eigen vlammen praat aangezet…

Een gedicht over armoe van kwijtgeraakte woorden van een stem die wel wil spreken maar de taal niet meer beheerst. Van een luisteroor dat doof is voor de klanken losgevallen uit een mond die niet kan zeggen van het woordbeeld dat hij zag Nu een taal slechts vol gebaren driftig graven in geheugen waar de zin niet komt tot snede maar in…

De aarde is zo prachtig geschapen! De bergen die met sneeuw bedekt zijn. De wolken die zweven langs de lucht. De zeeën met hun donderend gebrul! De dieren die leven in de bossen. De mens: laat hij het niet vernietigen!…

Spelen met gevoelens is geestelijk oorlogvoeren als de balans wordt opgemaakt zijn er alleen verliezers wijs naar de aarde aanschouw de hemel besef de oneindigheid aanvaard het licht ook midden in de nacht samen met mijn schaduw ga ik nu toch weer op pad we raken maar niet uitgesproken er is één en al zelfbeklag mijn wijsheid is begrensd…

het werd een week zoals ervoor en ik dacht, dat was het weer hier dringt het licht niet door al blinkt het boven keer op keer we worden omringd door gekken zei Gerrit en de gekken kwamen dromden samen om het tumult en schreven met virtuele namen vijfduizend volgers in een rij rapen woorden en lullen mee tot de nacht de zinnen dempt van…

de nacht verdwijnt in een witte zakdoek, ver van het geluk af waarheid wordt weer een leugen of zijn het twee gelijken, zonder einde ik treur om ons en de windvlagen zonder scheppingsdrang wij hadden “wij” opgetild verdronken met koraalogen aan het strand naast het beeldhouwwerk uit brede golven gemaakt ik ben nooit een goede…

Ze hield van voer en vrat zich hiermee vol, al achtte zij d'r lichaamsvorm belangrijk. De mensen vonden haar nogal omvangrijk, omdat de vrouw de vorm had van een bol. De middellijn bedroeg een meter tachtig. (Vermenigvuldig dit - het lijkt wel idioot - met pi, dan blijkt de vrouw d'r omtrek groot.) D'r stofverkoper vond 't echter prachtig.…

zij heeft de dood uitgespeeld deelt de kaarten opnieuw op het grote bed leest wat ze haar te vertellen hebben over het verleden over nu en de toekomst frappant zijn de parallellen toch weet zij dat toeval niet bestaat…

Een Kerstgroet maken. Ja ja, ik weet het, ik moet weer een Kerstgroet maken Ik liep er in augustus en in september al aan te denken: ik moet straks weer een Kerstgroet maken En dan moet Kerst deze keer met een hoofdletter Daar was ik vorig jaar de mist mee in gegaan en dat was niet het enige Ik wenste vorig jaar namelijk…

Woorden spelen ongrijpbaar krijgertje in mijn hoofd. Beroofd van alle cadans geheel uit mijn balans van zinnen teugelloos -niéts wil zich nog ontspinnen- ben ik met zoveel en met andere woorden sprakeloos. Judith, 13 december 2011…

Vandaag is het weer kerstmis En ik voel me o zo fijn. Vandaag is het die dag weer: Die dag dat we allemaal samen zijn! De kerstboom ziet er prachtig uit Met ballen en slingers erin. Eronder liggen pakjes. Kerst is iets wat ik zeer bemin! We zijn nu allen samen, Iedereen is blij. Iedereen is gelukkig: Dit is de fijnste dag voor mij!…