Alle inzendingen, jaar 2012, week 17

Als je de Bacchusboschen kent dan weet je dat de oudste rent van vaste slijter naar de bak waar wekelijks met groot gemak een voorraad glas wordt in gedonderd waarover niemand zich verwondert. Want in die straat op nummer zes daar leegt men menig goede fles in fijn gezelschap weliswaar (het eigen kroost, bleek zonneklaar) Dan denk ik allemachtig…

Voor lange tijd bekwinkeleerde hij In indrukwekkende stringente schema's Zijn bijna onbeschrijfelijke thema's Van ripspiqué tot bonenpikkerij Zijn oeuvrebox dient om dit af te ronden Wat tegelijk verrijkend is èn sonde…

Het doet te veel pijn, Ik wil niet meer zijn. Ik wis mijn leven, Ik stop nu even. Het houdt me aan de lijn. Ik voel me zo klein. Ik wijs af wat me is gegeven, ik wil niets meer beleven. Alsof ik wegkwijn. Verdriet verdoofd door wijn. Ik wil nergens naar streven. Ik vraag je te vergeven. Was het maar allemaal gein en kon ik weg achter het…

Ik voel me intens gelukkig, als ik naar jouw lach kijk. Dan besef ik ineens: Ik ben twee prachtige zonen rijk! De één zal ooit uitvliegen, wanneer hij zover zal zijn. De ander zal bij me blijven, ook al doet dat me pijn. Het is niet dat ik dit niet wil, begrijp me niet verkeerd. Maar het is nu eenmaal zo en dat heb ik geaccepteerd.…

d’Oranjeprins ben ik vrij onverveerd Ik kocht onlangs een zeer beduidend stulpje zelfs inclusief een kamer voor ’t hulpje De Spaanse vorst heb ik altijd geëerd Die kan hier ook logeren en genieten: Hij mag op opa’s olifantjes schieten…

Met zorg calculeert-ie z'n kansen. Hij maakt bij Miss World een avance en raakt uit z'n doen, want ze geeft 'm een zoen. Enthousiast gaan de twee aan het dansen. Hij vindt z'n geluk formidabel en zegt 'r: 'Je bent adorabel.' Spontaan wordt gepaard door het stel en ze baart na een tijdspanne Kaïn en Abel.…

Op jacht ging ze naar hebbedingetjes Gewapend met haar tasje en haar sleutelbos voor haar auto Op jacht naar de hebbedingetjes. 't Mag alles kosten. Niemand hield haar tegen. Zijn portemonnee groeide tot aan de hemel. En de vogels zongen haar vrolijk toe. Op maandag, op dinsdag Op woensdag, en ook al op donderdag Voor en na de thee. Ging…

Op het doorleefde tafeltje pronkt in een blauw kunstzinnig vaasje een wonderschoon boeket van longkruid en vergeet-mij-nietjes, judaspenning en het blauwe druifje. De trui nog vol tuinpluis kijkt hij me stralend aan ik zie in de mij zo vertrouwde blauwe ogen veel meer nog dan zijn liefde voor dit schone.…

ik wil je omringen met een teder bewegen van mijn lied uit een wilde seringenstruik geboren met jou bedaren onder stille dekens van de ochtend in een tomeloze vaart opdat je zou voelen hoe jouw ziel spreekt in de vruchten van mijn woorden jij het gemis waarin je leeft laat sterven in de openheid van mijn hart…

Het mooiste wat een mens overkomen kan, is liefde in al zijn facetten, onvoorwaardelijk geen vastomlijnd geheel, en toch, ondanks dat mooiste deel in je leven, neem je onvoorwaardelijk aan, dat het altijd wel goed zal gaan, terwijl niets, vanzelfsprekend is.…

wie is toch die man met de zwarte hoed in een grijze auto die steeds voorbij rijdt is het die engerd uit mijn nachtmerries met extasypillen en klappertjespistool een wurgtouw van sisal in leren bonuskoffer ligt in de achterbak te wachten op drama…

Gelukkig is er nog hoop op grensloos geluk, dank zij het sterven.…

nog steeds zie ik omhoog, iedere avond weer daar in het oneindige ligt het antwoord dat zegt; alleen ik weet meer heb mij daar mee verzoend het is goed vaak de vraag te stellen; wie ben Ik dan keer op keer inzicht omvatten is niet te tellen zo duidt de atmosfeer jij bent, doch als een voorbijtrekkende pauwenveer…

Ik was het verloren Had het opgeborgen zonder sleutel Deze ben ik kwijtgespeeld in de wonde van toen. Ik heb gezocht naar het wonder die heling kon brengen geluk kon schenken zo heb ik die sleutel weergevonden. Ergens diep in mij zo ergens tussen mijn hart en ziel zweefde hij ergens rond tot ik hem vond. Misschien goed, maar het kan…

avond als druppels vallen in ogen en licht zien verblindt als dromen vergeten wat ons bindt ach lief dan zijn we blind voor altijd…

Mijn stem slaat over en ik slik; ik denk: waarom nu, waarom ik? Een moment als geen ander, waaraan ik niets verander. De emotie werd me even teveel, nu even wachten, dan ben ik weer heel. Mijn stem liet alles horen, liet alles zien, al de onzekerheid, alle gevoel en mijn lichaam, mijn geest hielden 't voor gezien. Zo duidelijk, zo voor even…

Geert wist die drie procent al lang tevoren Maar maakte daarvan op het eind een punt Hij had de ouderen wat meer gegund En ook Europa heel graag afgezworen Hij zei Maxime en Mark dus plots vaarwel En kiest weer voor de rol van Pietje Bell…

Samen gebotteld verdronken door liefde. De afdronk verbitterd na iedere hoest. Maar elke slok smaakt weer zoet. Omdat jouw schat elke dag schittert. Jouw hart was alleen maar verscholen. In elke zin die jij dagelijks verwoordde. De bitterheid is het depot door mijn bloed. Het gevoel dat mijn pit nooit heeft verhinderd. Het ontkiemen verraste…

‘Ik moet dringend’, zegt mijn kleinzoon van vier. Maar hij drentelt nog, dus por ik hem aan. ‘Vlug naar het toilet, anders doe je in je broek.’ Hij keert zich om, zijn gezichtje vol verontwaardiging. ‘Da’s echt dom van jou’, klinkt het gedecideerd. Ik beken direct schuld, hij is een grote jongen, Zoiets overkomt hem niet. Dan rent ie…

Over het lichaam droeg ze een oude jas zacht getint, met flets versleten patronen Je zag direct dat ze intens verdrietig was strakjes zouden ze haar, als altijd, honen Aan ‘t lichaam, verstopt onder haar jas, zagen haar armen nimmer iets van zon Door het continu getreiter van haar klas sneed ze daar als ze ‘t niet meer aankon Om het lichaam…

Het zijn de kleine dingen, die het ‘m doen, maar toch, zijn mensen niet snel meer tevreden te noemen. De kleine dingen die men ooit als groots ervoer, zijn nu gebagatelliseerd en helmaal naar zijn moer. Je durft niet meer met iets kleins te komen, omdat de grootte bepaalt waar men is ingeschaald. Het zijn de klein dingen, nee, het…

Ik hoor geluid zonder beelden, maar zie nooit beelden zonder geluid. Ik lees een tekst zonder te lezen, toch ik voel zijn aanwezigheid. Het is altijd donker, donker voor mijn ogen, donker in mijn hart. Het is leeg daar binnen, want mijn ware ik heb in nooit kunnen zien.…

Mei 1945, Nederland bevrijd Waar 5 jaar op moest worden gewacht Wat waren de mensen verblijd Ondanks de ellende die de oorlog bracht. Vijf lange jaren van onderdrukking Onbeschrijfelijk leed is er geleden Dood en verderf waren niet gering Bombardementen op vele steden. Jodenvervolging, gewelddaden Hongerwinter, gebrek aan alle dingen Vele…

Ik ben verdrietig om scheiden, lijden en dood, maar hoop op hemel. God is de eeuwige rust, het dansen van de golven.…

Dat Rutte I? Het was in één woord ‘pet’. De kwesties Kunduz, Mauro en Hedwige, Het draaien, keren en gewoonweg liegen; Tot slot was het een steunkouskabinet. De weg ligt open voor Marks nieuwe taken: Hij kan nu ècht iets van z’n leven maken.…

Dit is dus de dag van allerhoogst genieten, liefdesextase. Het weder opstaan en dansen van genoegen, de pure liefde. De barre boodschap van zalige verrukking met de geliefden. De grote jubel van zalig sterven, dansen om alle geluk. De totale bevrijding van alle somberheden.…

ik zou de kleur van je stem willen bewaren zodat jouw ontloken ziel in mijn hart een gelijke weerklank mag ervaren je ogen vertoeven in een lied terwijl lippen woorden kussen ik hoor dan intussen jouw verlangen dat geen enkel ander ziet…

Vorig jaar ben ik gevallen vanaf mijn fiets, toen ik op de grond lag dacht ik: "Er is niets..." Ineens een scheut van pijn in mijn rechter onderbeen en geschrokken mensen om me heen... "Blijf liggen, rustig maar, zo meteen komt de brancard" Ik kneep m'n ogen dicht, niet wetend hoe erg het was... Toen de broeders kwamen wist ik het pas: …

Als u herdenkt dan denkt u aan de Joden De homo’s en de Roma en de Russen Gehandicapten, tweelingbroers en –zussen Soldaten en families. Álle doden. Zo is het toch? Maar Auke mag niet lezen Het CIDI moet haast wel mesjogge wezen…

Zonder woorden, zonder kleuren, enkel maar met geur van vers gemaaid gras weet ik lente heel nabij, ondanks de kou en het trage groeien van de bladeren aan de bomen die toch verlangend naar de zon en naar de warmte reiken. Een glimlach kan ik nauwelijks bedwingen, al weet ik ook hoe dwaas dit ooit kan lijken. Maar licht is niet te stelpen…