Alle inzendingen, jaar 2016, week 35

Zijn ferme vleugels brachten hem op juiste hoogte, zoekend naar een prooi het oog gericht op alles hem tot leven. De cirkelgang steeds lager ingezet een noodzaak brak de wet, behoedt je zelf, een doel te zijn. Zijn waakzaamheid nog amper ingedaald de scherpte van een dof geluid een golf die raakte, snijdend binnen. En vallend zag hij…

Ren niet weg, Ontspan je spieren In armen en benen, Sla niet op de vlucht - Vandaag hoef je geen Kilometers te vreten, Sta stil en kijk Gewoon naar de lucht Waar de zilveren tortel Zich zachtjes wiegt In de kruin van Je eigen dennenboom Zij gaat niet weg Zo lang jij er bent En in stilte naar haar kijkt, Zij gaat niet weg…

'Daar bij die molen' ik weet niet of het daar was bij die molen We hebben er wel gedwaald en lopen dolen de streek ons onbekend Ik herinner me de foto... en het feest maar of het bij die molen is geweest? 't zal door die klap zijn gebeurd Ja, die klap van de molen.…

natuurlijk zijn mijn bloemen mooi maar jouw stelen lijken nog iets hoger te reiken hun vorm kent geen gelijken kleuren boeien in exotisch samenspel van hemel en een stukje hel in geuren domineert uitdagendheid met frisse ondertonen zij ontbloten liefelijk de sensueelste dromen liefde heeft ons tot boeket geschikt met uitbundig…

De doelman van weleer, nu directeur, Kon wèl Ruud Gullits interesse wekken, Maar wist hem niet over de streep te trekken, Ze kunnen samen niet meer door één deur. Nee, liever denk ik terug aan hoe het was, Nu zijn ze net een èchte kleuterklas.…

hij wou het nog een laatste keer zocht een dame van de straat tegen betaling, altijd paraat open voor geslachtsverkeer. ze was van alle markten thuis verleidelijk mooi en elegant verliefd op geld, misschien gênant ze zocht de weg naar zijn oud kruis. hij had geen keus en liet begaan haar hand bewoog nu op en neer verwende goddelijk zijn…

(voor Chia Lin) Tijdens een enerverende week in Bergen, Noorwegen, waar ik de stamkroeg van de vermaarde Karl Ove Knausgard bezocht, maakte ik kennis met de lieftallige Chia Lin, die Noors studeert. Zij nam mij mee naar haar riante appartement bij de haven. Daar zat zij mij met haar ogen te tergen en was ik meteen verkocht. Holy Jeremia…

als ik de kleine aarde in mijn handen voel het woelen van die zachte korreltjes in de nerven van mijn palm, dan weet ik dat mijn leven het hart van dit bestaan voedt in alle vriendelijkheid waaruit ik mag bestaan zelf ben ik de zon, de maan en de boze wolf laaf ik me aan de keten waaruit alles is ontstaan, ben nederig tegen al wat mij omringt…

Wanneer een hartenkreet ter ziele gaat en net niet als NETgedicht wordt aanvaard is de ziel een tikje aangetast, net als het hoofd, alwaar de roerselen zich volbrengen. Aan Poezie, waag ik me niet, een kreet soms hard, vaak licht aangebrand, hoeft niet net- netjes te zijn, want: zolang mijn kreten zowel als mijn netten, begrijpelijk te lezen…

ik zie ze lopen van 's morgens laat tot 's avonds vroeg zich voorttrekkend door de uitverkoop met tassen vol van " Nooit Genoeg "…

Het is een uitdaging om de knoop door te hakken Wanneer je in de knoop zit, ontwarren Je kunt het touw zover vrij maken dat je erin blijft hangen Erin blijven hangen is de makkelijkste weg Tevens biedt het geen enkele oplossing De uitdaging is een patroon te doorbreken Het doorbreken van het patroon is een verlangen om naar te snakken Bevrijdend…

Ver van lawaai en herrie, drammers en gedruk, van te weinig met teveel op een te klein stuk. Streel ik verre zichten waar het weids de zon verwaait, en haar waterlanden nog weten van geluk.…

Ik geloof geen flikker, van wat politici ons beloven. Ik geloof bijna niets, van wat reclame ons dicteert. Geef ons maar onbaatzuchtigheid. Wij zijn geen domme consumenten. Geen meesters. En geen slaven. .…

op de boulevard langs het strand, schuin beneden mij, loopt een opvallend mooi meisje voorbij haar uiterlijke schoonheid vangt en boeit mijn blik plots kijkt zij omhoog zij ziet mij en slaat haar ogen neer dan vervolgt zij haar weg de heupen wiegend als door wind en water bewogen…

Pak mijn hand en leid me Neem me mee, bevrijd me Vrij om te dromen van een morgen Die misschien nooit komt Laat me alsjeblieft geloven In alles wat we elkaar beloven Laat me zweven op de woorden Voor het leven ze verstomt Voor de nacht ons weer verlaat De waarheid opnieuw voor ons staat Teruggezet op vaste grond Als de dag weer is ontwaakt…

Ze blaast een kuiltje in haar wang vlasblond van haar groenblauw haar ogen…

Als een tuinleeuwin struint de buurkat door onzen hof, haar petit-savanne Tot ons vermaak maar de merel verstart evenzeer als de koddig kwispelende impala die een monsterversie van de huiskat ontwaart. Schattig speels ook stoïcijns meedogenloos voor de muis die geen kant op kan De poes speelt, de muis lijdt Haar doodstrijd raakt haar niet…

Augustus opent de deuren, die veel fruitsoorten zomers doen kleuren. In rood, paars licht-blauw of fris roodachtig zomergroen geuren de vruchten in hun nabetrachting van een zomers succesvol fruitseizoen. De pruimen, de kersen en de aard- beien uit het voorseizoen vinden hun voortzetting in een perfectie, die de zon met het fruit in de…

Gekooide bomen. Geknechte, rijke honden, als slaven aan de lijn. Een alledaags tafereel. Gekooide, arme varkens, in de hitte, op transport, naar Duitsland en naar Polen. Aan de orde van de dag. Auschwitz bestaat voor dieren. Lang leve de welvaart! Nog steeds.…

Hoe weergaloos is de echo in de nacht nu alle bomen zwijgen in het tekenland van mijn verdriet waar het potlood zwarte lijnen trekt naar een rivier van tijdloze woorden om de stilte niet te horen die zwijgt in mijn hart om de liefde niet te vermoorden die bij me bleef toen jij stierf in al die mooie woorden.…

zijn groen wordt bruin vele takken gaan sterven ik zie reeds je kruin je bladeren gaan zwerven. de wind neemt ze mee heel hoog in de lucht een reisje naar zee met een tolvrije vlucht. de eik die blijft thuis alleen met zijn droom enkel nog een muis die schuilt in zijn boom. de lente lacht breed de eik straalt verlangen een frisgroen…

Morgen was gisteren Die tijd is voorbij Het zweeft ergens in het nergens Vandaag is al kwijt Het ooit is nu nooit Het nimmer immer ooit Een adem Een zucht Een wolk in de lucht Zwevend Fluisterend Door alle tijden heen Rollend Stuiterend Als een dobbelsteen…

ik geef jij neemt de bloemen uit mijn hart en vraag je maar niet af waarom jouw eerste schrede in mijn straatje past of dat ik de durf had om het unieke in jou te onderscheiden dat jij je hele leven al bij je had verborgen achter de vele zorgen die jij voor de ander had waardoor er voor jezelf te weinig aandacht was samen hebben…

Partijen poetsen vlijtig hun blazoenen en tetteren verkiezingsretoriek. Henk Krol bazuint uit 50Plus-optiek “de AOW omhoog alsook pensioenen”. Omhoog? Godlof! Paus Henk kan wonderen doen met onbetaalde premies van pensioen!…

Bomen kunnen groeien op onmogelijke plaatsen vanuit innerlijke kracht. Ik zag een boompje, hoog in een schoorsteen, alle elementen overwinnen. Dag moedig boompje. Dank voor je voorbeeld. Wees gegroet!…

Traag dagen wolken elkaar kolkend Uit en aanéén verluiden zij meerstemmig Het najaar aanstaande bij ondergaande zon. Nasaal verkleuren ophogende tonen Het westen, een dolende hemel aan flarden Geblazen door heel het omheuvelende orkest. Zo raakt ook het oosten in de weerschijn Beschonken met de aanhef van ochtend Gloren, oogst het Mozart…

Het is een eenzaam balanceren tussen geestelijke arbeid gebrek aan erkenning en het hoofd boven water houden als je niet van economische betekenis bent lijkt het zelfs alsof de huisarts je niet meerekent bij de mensen die nuttig zijn voor de maatschappij “dan kunt u weer vrolijk gedichten schrijven” zegt ze alsof gedichten schrijven…

in een natuurlijke ovaal tussen dikke beukentakken beweegt een houten mast met vage wimpel zonder vlag waarschijnlijk een toeristen tjalk die voor even in de haven mag in het zonlicht, in de schaduw van de vol gegroeide kronkeltak door het ritme van de rode pannen en het hangend groen gebladerte ervaar ik op balkon met koffie en gebak…

Zij spelen muziek fluittonen in m'n oren Ik luister hun spel doet me bekoren het fortissimo Het gefluister als een stroompje aan de bergrug ontsnapt Het is als ademhalen tijdens.... hun verhalen in de omslag ........kaft van muziek.…

Waarom slaat mijn hart sneller als ik aan het dichten denk zo zag ik de rode zee opengaan heb van menig appel genoten in het Paradijs gedichten nemen je mee op reis verre velden heb ik bezocht in menig wilde rivier heb ik mogen zwemmen tijdens mijn tocht als de voorstelling is gestopt schrijf ik achter de coulissen ik heb zoveel opgekropt…