Alle inzendingen, jaar 2016, week 8

verstild verlangen verstopt voorbij de dromen versnelt nu vooruit…

verlies zwerft als een trekvogel van de ene fragiele plek naar de andere in onze lijven het kent de stroeve taal van aanhoudend knagen aan broze botten hart en ziel weerloos verlies niets is wat het lijkt…

Meestal ben ik je kwijt dus loop ik vaak te zoeken. Je zit in zoveel dingen zo zag ik je, dacht ik echt in die ene schelp die zanderig naar me blonk. Het steentje in mijn schoen fluistert "als je twijfelt moet je het niet doen." Ik bezocht jouw uitzichten en zag je dichterbij, soms kan iets opeens ophouden te bestaan, het…

de maan, slechts als een kleine sikkel, sluimert in haar glimlach tussen talloos twinkelend vertier hier, op deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange…

tel ik alle uren die voorbij kropen tot een dag toen werden het langzamerhand weken de laatste keer dat ik jou zag weken werden maanden voordat ik er erg in had een half jaar zomerjurken hangen geduldig te wachten ook al ben jij niet meer daar het on-begrip komt en gaat in vlagen van sterrenhemel tot in het ochtendblauw nog altijd tel ik…

kent u het euforische gevoel na het voltooien van een gedicht en dat dan na het herlezen blijkt dat wat op het eerste gezicht zo geweldig geschreven leek tot uw grote ontsteltenis niet meer dan een klote schrijfsel is…

Als ik binnen ben besef ik zo vaak dat ik niet buiten je kan ben ik buiten voel ik je warmte diep van binnen nu je licht zich weer naar mij toe keert leer me dan gauw dat ik als een bloem me ook keer naar jou…

er staat een man bij het venster met een vel papier gaat hij het zo verscheuren of blijft het nog een tijdje heel al een aantal minuten tuurt hij door het raam naar de margrieten in de pas aangelegde tuin ze bloeien naar behoren al waren er een aantal dood er groeien er nog voldoende voor een volmaakt boeket hij genoot er van en van…

Help! Het water stijgt tot aan mijn lippen. Help! Ik verdrink! Er is niemand hier die dat belet. Snel draai ik de kraan weer dicht. Gelukkig, ik heb mezelf gered! Help! Mijn gedachten blijven stromen! Er is niemand die dat kan tegengaan. Het is alsof het water weer gaat stijgen. Nu bedreigen gedachten mijn bestaan. Help! Mijn gedachten…

Geen vrouw kan mij nog opwinden, versieren, inpalmen, buit maken, week maken onder zonnige linden of mij als kokosnoot kraken. Mijn libido is onder het vriespunt gedaald en versiertrucs doorzie ik, zelfs de meest geniale verkoopstunt weerleg ik met mijn rikketik. God is mij eindelijk te hulp gekomen en de vrouwelijke poespas faalt, het…

Omdat het niet om status gaat nu we telkens naakt staan in de liefde en onze namen in duinzand verliezen het is een vorm van eenzaamheid niet al het materiële overboord het schip zal niet in woorden stranden een gedachte door tijd te snel ingezet maar als een gebrek gebleven bij het beleven van kleine eenvoud die naar adem snakt in niets…

Hoe zeg ik dit precies en goed, Op enig moment begreep iemand Dat licht niet in water ontstaat, Maar dat je voor het maken van licht Wel veel naar water moet kijken, Hij gaf de voorkeur aan mooi water Dat geen voorzetsels nodig heeft, Water dat een bloem is, een hand, Een paar schoenen, een mol, Er waren nog meer dingen Die hij meende te begrijpen…

zonder mezelf te kleineren is het mijn rol om op jouw podium te figureren jij bent een theaterbeest met in lach en ogen het grote wereldfeest vaak sta ik stil deel decors in het halfduister als de spot jouw act opluistert veel tekst is mij niet toebedeeld ik reik aan waarmee jij aan de slag kan gaan toch komt ook mijn moment…

Zwaar drukte 't lot op 't hart der Joodse vrouwe. Nog pas verbrak de dood 't verbond der trouwe, Of, gram te moe, verdubbelt hij haar rouwe Om nieuw gemis: Een zoon, de lust, de troost van hare dagen, Met hem de vrucht, die de echtboom haar mocht dragen, Haar Enige ligt haar van 't hart geslagen: Wat droefenis! Zij krimpt van wee…

Alweer een ramp, een kabinetsbesluit, Een oorlog en verlies aan zekerheden, En ook al gaat nu alles naar beneden, Iets houdt me op de been, jaar in jaar uit: De koningin door winterzon beschenen, Met een oranje staaf tussen haar benen.…

Er loopt een vuurtje over mijn hand hij zit er warmpjes bij, voelt zich gezond vertrouwd de mediterraan in een eeltige palm plooien beken eigenheid, put helder water van genegenheid, voedt genot uit gezond verstand, Er loopt een vuurtje over mijn hand het verzamelt het zout der aarde diepste oase van het kloppend hart dringt door…

Door de kleurenfoto heen zie ik hoe hij met enige aarzeling op zijn spiksplinternieuwe fiets wipt. Daar trapt hij er reeds vinnig op los en suist bij manier van spreken over het tuinpaadje. Tussen de seringenstruik en de berk met het nestkastje zwaait hij toch nog onzeker een groet. Nu afdrukken: knip. Glanzende ogen. Zijn broer staat…

Je moeder is je moeder je wilt haar nooit kwijt maar één maal zal het gebeuren dan is het haar tijd Ze was er altijd ze baarde je en je groeide op bij haar van baby tot volwassen zijn het is nu helemaal klaar Je had haar nog een kus willen geven je had nog zoveel willen zeggen maar nu kan dat niet meer niets meer om uit te leggen…

Zomaar een opmerking puur vanuit het niets zomaar een gegeven over een simpel iets. Het leegmaken van een laatje brengt sleutels met zich mee niet eentje aan een draadje zelfs meer dan twee. Dan komen de vragen waar zijn die dingen van zonder elkaar op te jagen weet jij waar ze van zijn, dan? Geen idee waar ze van waren maar toch…

Hij, van de bezie en de zoete zonde Hij, goed bekend met psalm, kansel en preek Hij, lang en blond en wild, ziekelijk bleek Ging al na tweeëntwintig jaar ten gronde Zij, met hem spelend rond de pastorie Niet wetend van de dichters in hun wezen Werd veel te weinig om haar werk geprezen In haar van vaders kant melancholie Augusta, domineeskind…

Waarom zou je proberen Te veranderen, na accepteren. Je kunt toch jezelf zijn Op de korte en lange termijn, En daarvan profiteren. Omdat jij de enige bent, Die zichzelf, het beste kent.…

verstilde aanwezigheid reflectie van struiken gloeiende horizon ziel gedompeld in vrede extatisch in eenzaamheid wenst hij te delen het ondeelbare geen oord gerieflijker voor een laatste woord…

Ze had het 'boek' bijna gesloten toen keek ze in de spiegel zag haar ´face´ en dacht "die is nog geen tachtig" en ging meevaren in de vaart der volkeren: OP FACEBOOK!…

Ik adem het licht De lucht glijdt Langs mijn gezicht Mijn voeten komen Los van de grond Die me met alle macht Wil ketenen met haar Grijpgrage tentakels Ik zweef, en leef eindelijk In het moment…

Ik hoor de dingen praten maar iets zeggen doen ze niet, hier in de stilte tussen muren, de geluidloosheid van een bestaan. Gillen zou ik soms, ware het niet dat ik ook buren heb, zij praten ook. Niemand woont hier, behalve bed, tafel, stoel en bank, in de tv wonen heel veel mensen het is daar erg druk. Maar hier staat het leven…

Grote God, wij prijzen Uw naam Omdat U ons steeds nabij wilt zijn In blijdschap, verdriet en pijn Grote God, wij prijzen Uw naam Want U hebt de schepping volbracht En aan al Uw mensen gedacht. Grote God, wij prijzen Uw naam Voor de prachtige natuur ons gegeven Dit mogen we elke dag opnieuw beleven. Grote God, wij prijzen Uw naam Omdat…

Plotse paalhouding met dromerige ogen wakker in het riet galmt de misthoorn onzichtbaar in een camouflagepak.…

ik zoek je in de spiegeling van 't meer, toch ben je daar niet de bevrijding die ik vond in jou met jou beelden van fietsen door velden vol graan die wind deed ruisen, noch jouw handen over mijn spiernaakte lijf zal ik ooit vergeten evenals jouw opgaan in het niets toch ontmoetten wij elkaar weer, ongezien en één week voordat je vrij…

Een laantje zonder einde. Een laantje zonder begin. Een laantje van het weten, voordat ik mij bezin. Een laantje naar de einder. Een laantje, het einde niet in zicht. Een laantje wegbereider van de duisternis tot het ochtendlicht. Een laantje dat immer opwekt voort te gaan. Een laantje dat niet doelloos kronkelt zonder levenszin. Een…

De behoefte van ons mensen, om ons uit te spreken, is diep geworteld. Meestal praten we tegen God, in de vorm van gebeden, maar we weten niet of hij bestaat. We weten ook niet of hij luistert, naar eigen goddelijke gedachten, of naar onze goedbedoelde raad. Het liefst praat ik tot mezelf, in de vorm van gedichten. Ik schrijf gedachten…