Alle inzendingen over kluwen

tijdens de ontmoeting van schaduwen blijft taal verborgen in onontwarbare kluwen het zwarte bloed sijpelt aderloos door de hersenpan het ego heeft er weet van weerstand is pijnlijk broos en het gaat aan niemand voorbij vaak al scherven voor het bakken in tere vormen of kleurloze brei men draagt het mee over de horizon heen zonder…

Une femme loup garou en wij kunnen vechten zoals wij konden schieten met woorden van liefde Wittemaan licht op over de daken van Utrecht en rolt zch uit als een kluwen in de nacht en de krijsende katten zijn onze getuigen de woorden van liefde klinken niet meer…

rustend op de schouders van de vrijheid tegen het contrast van het firmament ontkend, ontrolde ze het ragfijne touw van haar dromen waarna zij voor ons oog als toeschouwer in de kluwen van gedachten ontrafelde zichzelf tot de verbinding brak.…

Als plotseling een deurtje opengaat dat al die tijd gesloten was Als je met iemand praat die altijd zo dicht bij je staat maar niet was te bereiken Dan merk je pas dat leven alle kant op gaat en ook bij situaties zonder hoop die wendingen kan maken waardoor het kluwen wordt ontward en je een zucht kunt slaken Dan slaan de ramen van je…

Het is al laat als je aanbelt Verzopen in de regen Je ogen verdronken in mist Niets lijkt je nog te bewegen In een kluwen taal verward wil je in zinnen praten Je mond beweegt in cirkels Niets lijkt je meer te raken Het zal de laatste nacht zijn dat je in verwarring raakt Je lijf rilt en gilt om coke Niets anders dat je nog smaakt De…

Je ogen branden zwart gloeiende gaten in mijn hart van boven het geil beslagen glas met wijn bloedrood als de pasgeboren liefde Ik hijg mijn onmacht in een kluwen van weerloosheid waarin mijn naaktheid de voltooide tijd wederom ontbloot Je daalt op mij neer als een grote zwarte vogel terwijl de maan toonloos haar ronde draait in…

Zonder ons in die pijn te kunnen wegen veel verder dan een vast verdriet, leidt terug naar eerder genomen punten ontdooit in malse voorjaarsregen schuilend in een cocon van mededogen in een kluwen waaraan niet is te ontkomen hangen ervaringen te drogen in een milde lentezon.…

Kluwen planten haken zich - ze valt - grijpen, klauwen zich, verslingeren, overwoekeren wurgend, - het net sluit zich - verstikken het vlees. Wormen en bloedzuigers verslinden maken het af. Weer is iemand verdwenen. Zonder spoor en haan die kraait...…

, aan jouw bloeiende takken hing ik dagelijkse dromen in het passeren Als verstomde kracht verhief jij je in het druk gefluister van het heen en weer langs dragende armen Zo deinden wij gezamelijk als een sluier op de ademtocht van het getij van grotere stromen nooit gescheiden Maar steeds verder dwaal ik vind ik afstand van je kluwen…

schoolvoorbeeld, een heelmeester in spe U was nog maagd en u had geen idee Van zwangerschap, conceptie, van hoe groot De impact zijn zou van zijn vroege dood U was zo jong, het was dan ook een pre Dat de timmerman u wilde huwen Toen u onwetend zwanger leek geraakt Wat niemand in die tijd wist te verklaren Ik waag een poging en ontwar de kluwen…

. ---------------------- uit: 'Kluwen', 2011.…

Wij als vliegers, een metafoor op de frêle schouder van de vrijheid, naïviteit tegen het contrast van het firmament waarin iedereen zich herkend, ontrolde het ragfijne touw van mystieke dromen, waarna zij - voor ons aller oog als marionetten en tevens onbestemde toeschouwers - de ontwarde kluwen van alle minderheden zichzelf ontrafelen…

frisse damp uit witte gesponnen suiker watertandt wanneer hij mooie huizen ziet gemaakt van stijve slagroom of gladgeschaafde griesmeelpudding springt naar de weide die hem zwakjes weert toch met elke dauwdruppel vrolijk uitdaagt jeugdige dichtersgedachten leiden hun eigenzinnig bestaan: bolbliksems dringen samen tot een woelige kluwen…

Het kluwen werd altijd uit elkaar gehaald. Lachend keken de ogen de toekomst tegemoet. Er was liefde in het hart. De lippen trokken in een mooie glimlach. Maar nu is de moed in de vederloze schoenen gezakt. De ogen hebben geen pretlichtjes meer. Het hart heeft pijn.…

Tergend langzaam wordt de kern van gedachten weer begaanbaar, verbleken geroeste metaforen, zwerven flinterdunne deeltjes taal vervormd in kortstondigheid en uit de boeken geschreven door toevalligheid waarheden vallen uit het niets en uit de kluwen van overtal van hernieuwde gelatenheid nieuwe clichés worden gevonden populisme…

zo schamper kan men zijn licht van bestaan in twee ijle lijnen zoals spiegel met zwaan maar het verstand kan trekken zoals lood aan een vislijn zwaar buit halend van de bodem bezwaard bloot te staan spiegel met zwaan en brood de maan en nog meer lasten drukkend tot zelfs ademnood het ijle breekt in het kluwen van dwingende lijnen…

Ik heb mijn voeten op het hekwerk De beierende klokken Hoor en voel ik tegelijk Terwijl ik naar de hemel kijk Zelf derdelaags inwonend Oneindiger dan kan in vlucht Voor wolken lood, ivoren Zie ik een kluwen haast ondenkbaar Tientallen zweven daar waar Zwaluwen dus zweven Het regenfront dat komt van links Het wit maakt langzaam plaats…

mezelf Wakkergeschud door moeders van amper tien Zoek ik naar mijn echte ik Dreigementen kunnen mij niet langer leiden Belofte en schuld laat ik achter me Mijn God maakt deel uit van mijn Ik Wanneer ik samenkom in eenzaamheid De samenloop van omstandigheden Welhaast vanzelfsprekend Mijn jeugd in de verte zichtbaar Als een onontwarbare kluwen…

als een huwelijk geen huwelijk meer blijkt te zijn je langs elkaar heen leeft, de ander niet meer kent je samen geen eenheid meer vormt een kluwen van liefde en haat je van elkaar vervreemd bent, onverschillig er kilheid en gewelddadigheid opborrelt elke betrokkenheid is weggeëbd het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is is de…

De oudste trenst, en haar kluwen Verbreedt zich tot strik en net; Hoe zou zij blozen en gruwen, Zo zij zag hoe ik op haar let. Mijn winter wordt tot zomer. ... Toch sluit ik de ogen dicht! Want ach, mij grijze dromer Verblindt zulk hemels gezicht.…

troosten is mij onbekend zoals de lariks diep buigt tegen iedere tegenwind, hun kruin raakt de mijne wanneer de dauw mistroostig langs de lessen van het leven druipt een zweem van ontkenning haakt zich vast in het licht van vandaag die vol kluwen uit het verleden zichzelf tracht te ontknopen het is het wazige verlangen dat aan de deurpost…

lust verwekt heftige gevoelens exotische drugs jagen door het bloed drijvende drift achter de evolutie die de mens uit natte lauwe aarde verhief Willoos gesnoerd in hun (zin)tuigen gemend door de grote natuurlijke menner gevangen in 'n roes ouder dan de mens schreeuwen lichamen om bevrediging Erogene zones zoeken maximaal contact in een kluwen…

In de brede stroom draaien wilde kolken gulzig zuigend rond als een grote kluwen, laten zich soepel dansend voort duwen door onvermoeibare lucht- en schuim dolken, vol balletglans uit zonnige wolken, om heftig op te springen, dan te luwen, mogen 't goede en 't kwade samen stuwen naar hun einddoel, dat God zal vertolken.…

wurging als ik binnen kom, tussen aarden dekens kan ik rustig stikken, beklemt en luchtgebrek keren zich in het ondeelbare en voltrekt uit het hermetisch zwart, zonder dat op schrift in het lijf is gezet, kom ik thuis, als kraaien in een zwarte schim die kleur en kracht van grond hebben gestolen, als klauwen touw een gedicht ontwindt en kluwen…

Hij staat in 't zonlicht, in een vloed van bloemen, 't Verwarde kluwen van zijn kers te ontvlechten, En zorgzaam, wijl de hommels hem omzoemen, Helpt hij een stengel om zich vast te hechten, En iedre nieuwe, rood getroste slinger, Die hij bevrijdt van wie zijn bloei bedekten, Betast hij zoekend met voorzichtge vinger, En stoort de blinde…

maar kom ik thuis als de kraaien in een zwarte schim de kleur en kracht uit de grond hebben gestolen, een kluwen touw het gedicht omwindt zich vergelijkt, verdicht en mijn deel tijdelijk wordt opgeschort.…

te nauw, ritmisch in taal en goederen vergrijsd in een roman, de plaats verkrampt in het scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als constante druk van zwaartekracht als ik de teugels aanspan maar kom ik thuis als de kraaien in een duistere schim de kleur van de nacht uit de grond hebben gestolen, een kluwen…

nadering in de einder de liefde een zwaar vehikel geworden wat nog rest past in mijn geklemde hand het schrijven het tasten naar kostbaarheden die zich onvermoed in mijn zakken verhullen plompe bewoordingen kervend op mijn kladjes met het definitief van een houthakker die een boom omlegt Met klompen aan de vingers betrek ik het papier het kluwen…

, ze leven in mensenhoofden, onder stenen, tussen rottend blad witte sporen van paddenstoelen wel gesponnen, net niet klaar om te gebruiken, vervloekt door herkomst en afkomst doorzichtig glas, onbreekbaar als druppels regen in een schemerplas hun gelijkenis met de maat der dingen, ongenaakbaar als onvoltooide tekst te spellen, kluwen…

aan haar rozenkrans (Die zij tegen alle voorschriften in Onder haar habijt droeg) Een hangertje verborg Een bronzen schedel 2 Maar nu Nog voor zij kon rijpen In de lichtkegel Die door glas-in-lood gefilterd Op de marmeren tegels binnenviel Schoof haar voet weg op de glanslak Brak heup en pols en nek Lag nog dagen te ademen In een kluwen…