Alle inzendingen over tuimelen

Ik tuimel door een mijnschacht Gevuld met hete adem De minnaar die me belaagt Een gedempte kreet van genot -Raspend in rood weefsel- Zwelt in de koele droom Ik wacht op verlossing Een bodem van doornen Een stekeltapijt dat me doorzeeft Gegons van bloed houdt me uit de slaap Maakt me moe van waan en ondergaan Tot ik stuipend onderuitga…

het Wilhelmus en die gouden plak Die razende orkaan, de hongersnood Het hossend lint in fel oranje pak Of de loslippigheid van Van der Sloot Is het Georgië, de Gazastrook De boer (hij zocht zijn vrouw maar ploetert voort) De bomaanslag, die mooie passiemoord Of ‘t laatste sliertje sigarettenrook Is het die gruwelijke incestzaak De tuimelende…

zwart En ik kan nergens heen Ik kan wel gaan lopen Maar ik zie niet waar ik ga Ik kan wel blijven Maar ik zie niet waar ik sta Al was er maar een kaarsje Een klein stipje licht Dat zou mijn hart verlichten Maar nu, is er niks Een stipje in de verte Dat kleine sprankje hoop Het lichtje dat dooft En mijn hoop, die vervliegt Ik tuimel…

Hij schat het pad dat voor hem ligt in als klimop en richt zijn blik met vastberadenheid naar voren voetje voor voetje volgt hij eeuwenoude sporen die leiden naar het wijde zicht vanaf de top zijn wens om daar te komen stuwt hem hogerop van rust of stijgen met beleid wil hij niets horen de stenen die hem storen tuimelen verloren waar luide…

Ik heb haar een brief geschreven waar niet in staat wat ik had willen schrijven: Hou me vast want ik tuimel. Paola is mijn nichtje en ik hou van haar. -------------------------------------- uit: 'Verzamelde werken', 2002.…

Avonden vallen weer in het slot ernstig novemberlicht waaruit de rimpels tuimelen, versobert in het raamwerk van het laatste gebod en lijken hierdoor nog wijzer dan wij al zijn.…

naar 't parfum van kamperfoelie stijgen donkervlinders op en in de diepte knipogen verlichte vensters vuurvliegen doen één voor één langs mijn pad hun lampen aan vleermuizen op schaduwwieken in de donkere diepte tuimelen muisstil gaat een grote oehoe als een vlaag van schrik voorbij hij voert mee de bange jaren die ik doorbracht…

Naar de horizon tuimelen de klanken de zwarte kartelige rand der strenge Veluwe over de groene golven van de Zuiderzee De Geuzen zyn ..…

Buitelend, tuimelend, vallend, staan... groeiend van uk naar puber eigen weg ingeslaan. Adolescent en denkend dat ze het leven kent, verliefd, geliefd, gestorven vreugde, pijn, geluk gekend... Volwassen vrouw in volle kracht rustiger wandelend, vertragend dragen de schaduwen van voorbije tijd in vracht...…

lijf zonder verblijf dag aan dag rijzig van stemming trouw aan hun inhoud die ze als koningen met lange veren beheren waar ze aan de weg staan overvoerd de hemel beroeren wat eigen is hevig schrijven slaat een donkere vervoering door de bladeren het onbekende door een diepe huiver weggesloten maar dan verstaan open de hoge tuimeling…

Ik tuimel en ik val, bestemming onbekend, nagewuifd door hen die nog blijven mogen. Het korte afscheid van de kalende takken Even heerlijk zweven in de grote leegte. Los van de boom aan wie ik was ontsproten, zal ik straks in herinnering vervagen.…

donkere wolken turen naar het woeste water en als het dan dagen moet duren dat stortregens neerdalen en vogels tuimelen in de mond van dolle hond met schuimkoppen rond de mond dan verlangen we naar wachters op de muren om te schuilen tegen hun kloppend hart als buiten licht en duisternis elkaar bestrijden angst zweet dat uitbreekt…

tredes overstijgt in leegtes tuimelend grabbelend naar tijd weer een illusie ten spijt. Nieuw geboorte je leeft je sterft wie weet wel 1000 keer dimentionaal beleef je opnieuw elk leven telkens weer ruimte en tijd gaan met je aan de haal.…

Doch schoon de storm de tuimelende baren Met dondrend brullen zwepe in wilde vlucht, Te stouter stijgt uw stem, en klieft de lucht Als 't harpgezang der heilige Englenscharen; En roept ons toe: uw ziel geev' zuivre tonen Terwijl een koeltje langs uw slapen ruist, Doch winne aan kracht, wanneer de stormwind bruist.…

terwijl ik door het raam naar binnen tuimel bekijk ik de aanblik vanuit 'n ander perspectief hetzelfde behang na al die jaren, de klok die oneindig door tikt toch heeft 'ie hier stilgestaan boven de schoorsteen hangt 't vergeelde schilderij nog even scheef waar de zeilboten nooit zijn aangekomen op hun bestemming, maar vast gezet…

Ook al tuimelen alle bergen naar benee en storten ze allemaal in zee. Ook al vloeien al de rivieren over En blijft er niets meer van landschap over. Dat deert me niet, Mijn liefde is onomkeerbaar en vol eerbied. Dit gaat dieper dan man en vrouw. Dit is een ode aan mijn liefde voor jouw. Dit is niet pas of voor even, Volgens mij..…

Duikelend en tuimelend om en om. Hun nestjes zijn al uit. Ze geven mij een fijn gevoel. Terwijl ik rustig toekijk, vanuit mijn luie stoel. De mand met violen doet ook mee. Uitbundig in paars, wit en geel. Alles geeft nu zoveel vreugde, zoveel, zoveel. Mijn hart vult zich met dankbaarheid. Geen woord van hun zijde wordt gehoord.…

Een vuurzee van een niet te stuiten brand Met laaiende likkende vlammentongen Daar hoor ik reeds het brandalarm En spuit de eerste tankauto De Brandweerkazerneweg uit Met grote spoed en tuimelende vaart Blijf rechts, waarschuw de spookrijder met licht Haal nergens in, zeg anders dat je dicht Een tweede tankauto spuit weg Keert als…

En ik … ik tuimel terug op het bed want weg was die hele mooie maan.…

Een verenkleed sluit nauw om mijn schouders Bijna tuimel ik uit het nest en vlieg Maar de zon schroeit…

Ik houd in de hand waar mijn zoekende ziel heden is beland het kleine codicil vol kerven van ´t leven voorzichtig is het streven nalatig zou zij kruimelen en in een warrige windvlaag tollend kunnen tuimelen zo diep en oneindig traag verwaait en vervaagt jouw rauwe rouw de resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen…

Al consumerend tuimelen wij halsoverkop naar het feest van het licht zo noemt men al tweeduizend jaar de geboorte feliz navidad der messias die ergens op aarde een lijn had met vader en voor de zwakken en zieken misdeelden van moeder natuur magie had verricht De rest van het jaar buiten het kerstreces vergaderen wij in alle ernst…

Daar tuimel je uit je ziel Drollig draaiend verspijkt puntend Kies kas gekozen hazenpad Manliefde druppelig vergooiend Spetters op klevende oogharen Knipperende knaspige pupillen Blind blad blader zijn fijn venijn Wiegel weg gevlogen warmte Met glasvensterige scherpe stukken Steek je wulps woest stotend In zeisige zolvende zachte man Hieper…

de wandeling van jouw leven laat zich vandaag halteren in het vierend stilstaan bij jouw zoveelste jaardag een nieuw levensjaar start waar het oude tot einde komt in een feestelijke tuimeling van herinnering en verwachting met alle mensen die komen vieren wij jouw doen en laten met vandaag als uitspanning omdat jij hen betekenen laat…

de wandeling van jouw leven laat zich vandaag halteren in het vierend stilstaan bij jouw zoveelste jaardag een nieuw levensjaar start waar het oude tot einde komt in een feestelijke tuimeling van herinnering en verwachting met alle mensen die komen vieren wij jouw doen en laten met vandaag als uitspanning omdat jij hen betekenen laat…

mijn lief Als ik straks ga ben je nog In mij Kwijnt het beeld van je bleek Gelaat in schaduwen Van tederheid Wees niet boos mijn lief Omdraaien en zwaaien Zal ik niet Als ik straks van je ga, beetje voor Beetje tuimel…

De schaduw van de platanen schuift over de heuvelflank Arm aan geduld aarzel ik Wanneer zij voor mij verschijnt De sissende zee die aan de enkels likt Me wenkend met elke doezelige golfslag Langs de krijtrotsen Verdwalend in de wirwar van het geheugen Die zachte zeef Zie ik haar, blijf kijken hoe ze, Tuimelend in een wolk van schuim, Het…

Dan, als ik tuimel in de kist doodsoverwonnen en bezweken, laat mijn twee handen zijn ontbloot, en uit de baar naar buiten steken. Dat, als ik het paleis verlaat en langs de grote weg mij richt, een elk mijn schamelte ontwaar' en worde door mijn lot gesticht.…

Ik zie je weer tuimelen, rollen, dollen, ik zie je weer spelen met mij als was smeltend in je vaardige handen. Ik zie je weer gloeien en blozen je zoete lippen weken vaneen, deden al het bloed naar mij vloeien, gaven je ogen een wezenloze bijenglans van liefdes' noeste nijverheid. We waren water. We baarden golven. We waren zee.…

Ik zie je weer tuimelen, rollen, dollen, ik zie je weer spelen met mij als was smeltend in je vaardige handen. Ik zie je weer gloeien en blozen je zoete lippen weken vaneen, deden al het bloed naar mij vloeien, gaven je ogen een wezenloze bijenglans van liefdes' noeste nijverheid. We waren water. We baarden golven. We waren zee.…