Alle inzendingen over papier

op dit papier te midden van zwijgend wit en onwillige woorden moet ik blijven. in dit verstomde zwijgen waar beelden taai verkleven op de punt van mijn tong zal ik huizen. binnen deze papieren grenzen waar aaneengeregen zinnen zich zachter verzetten wil ik wonen.…

Vertrouw dan maar je hartenkreten aan het papier toe, want dat helpt... 't Verlangen op papier gevangen, is een optie, die het bloeden stelpt.…

wil ik een gedicht schrijven zijn mijn woorden op dus vul ik het lege papier met louter ledigheid maar juist die ledigheid kan zó schrijnend zijn bijtend zelfs als het zout in open wonden 'vermijd ledigheid voorkom het schrijnen en gebruik geen zout' is alles wat ik kwijt raak op papier…

jij was mijn gedicht gedacht op papier ogen beloofden veel regels wit zachte tonen zetten letters zongen de zin woorden dichtten lachend elkaar vroegen meerstemmig open het eind je stierf bij geboorte in zwart op papier…

Letters op papier die in stilte verwoorden wat de ziel blootlegt…

De lentezon schijnt door papieren schuifdeuren een nachtegaal zingt.…

Een schouder van inkt, gedachten in gedichten, tranen op papier.…

Als ze in verdriet verdrinkt huilt ze haar tranen in inkt op het papier…

Papier heeft de tijd eeuwenlang opgeslagen houdt ons bij de les.…

Met stukjes papier steek ik kleine lichtjes aan -- in lezersharten.…

Als ik een lied op papier kon zetten Jouw kleuren kon beschrijven, in alle coupletten dan raakte ik nooit klaar Waarom verf je steeds je haar ?…

Ik kan geen tekst schrijven, want woorden schieten mij tekort Ik kan slechts mijmeren of haten of depressief zijn in staten van geluk Ik kan denken aan een spiegel in stukken of mijn gebroken geluk Het is onmogelijk te beschrijven hoe geluk schijn schijnt te zijn en als de zon weer begint te schijnen blijkt het geluk niet daar te zijn Het…

Met tedere fijnschrijverij tracht ik haar traan te wissen ik weet dat ze daar op wacht ik kan me niet vergissen Zij laat haar tranen gretig door al mijn woorden deppen zolang ik haar niet stoor met een woord als ‘fierljeppen’ Dan lijdt mijn zender een verlies haar antenne ontvangt niet in het Fries.…

Maar stop, ik wil nog wel de boodschap van al deze pijn bewaren op papier voor als we weer gelukkig zijn...…

Een scheepje van papier geladen met een kinderdroom drijft snel het beekje af. Geen rimpel in het watervlak. Tot in een bocht een tak de weg verspert "en 't schip te pletter slaat op deze klip". Dit schijnt een beeld te echt en groots voor een scheepje van papier. Maar denk aan 't kind dat in zijn boot de wereld zag.…

jouw harmonie kende geen contrasten zodat misverstanden hoogst zelden barsten wel liepen zij samen de tweestrijdweg waarbij ieder zijn eigen perspectief voor ogen had vaak bracht je lach meerdere dimensies in de diepte van het uitgestrekte vlak konden lijnen frivolen tot kleurrijke tierelantijnen en uitbundig dansen op het papieren…

Het gemis zoekt dan woorden als voelbare letters die veilig het nest van papier induiken.…

voorzichtig rollen zij door het stof met onherkenbaar gemaakte gezichten nog zijn de ogen droog in de grimas van verleden tijd alsof zij dit al jaren wisten waar berouw en spijt nog altijd geen handen wensen te geven dromen papieren vonnissen alles bepalend zwart afgelakt verwoestend in dreigend gaan dwars door hun leven…

de jongens zitten tussen stapels oud papier in de voormalige oven van klokkengieterij vh Van Bergen bindtouw te ontwarren pakjes makend van kranten vieze cementzakken vol stof uit elkaar scheurend rode huidreacties negerend bladerend Panorama’s te ontdoen van prikkelende halfnaakten en voetbalfoto’s doelgericht de schoolreiskas vetmestend…

Het is rustig op de stoep De straten stromen stil Al het papieren geluid Wordt verscheurd, de wind Snippert langs mijn oren Ik wil alleen jouw gouden stem Smeltend over dat wat hoort De ramen roeien regels Die ik hoop niet te verstaan Het is rustig op het plein De geruisloze grachten En al het papieren geluid…

opgevouwen in een handpalm van hagelwitte schaterlachen zie je hoe de sterren weggewassen zijn tussen de meisjesdagen die je met kartonnen vingers spelde op mijn arm wist jij echt dat de goudenregen zou buigen onder al die vlindervleugels kom, geef een laatste kus fotogedicht bij een meisje in een doos…

ik had even een goede tijd maakte een tekening die nergens op leek tot de strepen begonnen te dansen los van papier lichtten zij op in plezier ik riep nog kom kijken maar niemand liet iets van interesse blijken ik heb hem op de muur geplakt het stilleven van strepen is verder rustig gebleven en toch als ik passeer dan dansen…

het zijn slechts schetsen van papieren dromen verbeelde avonturen uit een grijs verleden -opgefrist in kleur- laag voor laag worden gekunstelde kleuren in vormvaste lijsten gegoten om ze te modelleren naar de wens van de gedachte toch vervagen ze weer doordat fantasie nooit raakt aan het natuurlijke prisma van de werkelijke beleving…

Je kan alleen maar zeggen dat het een gure dag wordt hoog boven de bomen tekenen vogels halfafgebroken cirkels het papier is grijs de koolstof niet zwart maar asgrauw…

kinderkopjes onder mijn voeten mossig omkaderd in het zand glazen ogen ruimen mijn blikveld in de verte dampt het grazig land groene golven deinen langs water van een kroosrijke poldersloot mijn oren vangen gesnater de honger van een snoek is groot daar, waar herinneringen spelen met pluizen van een paardenbloem en ik papieren bootjes…

NS volgt deze regels op een draf En schaft meteen papieren kaartjes af…

je hebt mijn kust geschilderd op een Wad - papieren doek dat grenst aan schoonheid en het besef dat de waarde van de verf in de hand ligt van de meester toch zijn de kusten die ik niet ken schoner en eerlijker van aard met ongerijmde wallen zand die wuiven en stuiven bij een telkens omgevallen wind maar mijn verlangen kent slechts…

De straten vol van eendracht en vuil papier, afgedankt het nieuws lekt versplinterd.. dozen vol met zwarte poëzie, bronnen van proza vreemde boodschappen hebben aandeel en spelen ter introductie muziek, het krantenpaleis klaagt ver van hier snippers dwarrelen dan als kleine blaadjes, ..rondgeslingerd oud papier.…

de zocht van elk gewoontedier neen, laat mij maar mijn eigen piraat wezen die zijn bonte kleuren schouwt zoals de nacht haar melkwitte huid plooit in het alsmaar wegvallend licht luister mijn koninklijke bruid; uw zomer is niet meer, de rek is uit u lendenen – wat u nog rest zijn de uitgesproken woorden te beletteren op het ranke papier…

stuur je 'n scheepje vol met warmte en met heel veel liefde van mij kijk totdat je uit het zicht verdwenen bent voel ik jou weer dichterbij…