Alle inzendingen over schoonheid

O, lentebloesem wat ben je mooi aan je ranke takken hangen prachtige trossen in roze en witte bloementooi dansend als een ballerina in de wind je aanblik door mij zo teer bemind Je schoonheid is niet te evenaren want in iedere lente raak je weer m'n hartesnaren…

Vittel 1 In de hotelwitte stad met zijn minerale magie overvalt mij een kitscherig gevoel van vergeelde schoonheid, jeugdig gestileerd in art deco Vittel 2 Daar holt het baasje met zijn witte poedeltje in een dolle bui van vijf meter.…

Zon omhelst de morgen een zweem van verdriet laat de nachtvorst achter verloren bladeren glinsteren trotseren hun ware schoonheid er wordt een aria gezongen elders blaft een hond uitgestrekte landerijen ontvangen deze morgen met open armen…

bloesembomen wenen niet daar zij walsen op hemelse tonen bemantelen zij zich in hun schoonheid nimmer zien wij hun verdriet bloesembomen wenen niet wel lachen zij heimelijk met elkaar ontspringen langzaam hun rokken kleur bekennen ligt in 't verschiet…

wit spreidde langzaam haar maagdelijkheid uit over de wereld ongevraagd dichtte zij haar een ongekende schoonheid toe waarover men nog nooit met zwarte inkt over had durven schrijven niet omdat ze niet eerder zo smetteloos was geweest maar gewoonweg daar ze de woorden niet hadden kunnen vinden gelijk hun ogen blind…

het licht raakte je huid schaduwde feilloos een kleine oneffenheid maar de zon polijstte met het warme bruin je ronde vormen volmaakt tegen de blauwe lucht een zucht van schoonheid op het gele zand zo ben jij mij bijgebleven nog altijd koester ik dat beeld op strand…

zachtjes streel ik jouw gezicht net zolang tot dat 't zorgeloos is ik hou je dicht en hoor hoe je adem zwaarder wordt, er verschijnt zelfs een glimlach met mijn vinger omcirkel ik de contouren van jouw schoonheid zo geef jij je gewillig over aan de nacht…

Lente zal zich verkleden in een glanzend groen gewaad Smetteloos als in de hof van Eden alsof ze ter bruiloft gaat Weerkaatst ze in felgekleurde zonnepracht een betovering op het land Geen enkele parel bracht zo'n puurheid en schoonheid ooit tot stand…

zwemmend in een bloemenzee die eigenlijk voor jou bedoeld was had ik jou liever aan mijn zij om samen te genieten van de schoonheid van Moeder natuur aan wie ik jou te vroeg moest afstaan natuurlijk was het zelf verkozen liever had ik een gezonde moeder die oud had mogen worden in haar eigen cocon…

De aarde geeft ons schoonheid. Maar op wie kunnen we bouwen? Op God de vader? Of op moeder aarde?…

Onthul me nu al, terwijl mijn hart nog klopt, de schoonheid, van dit zinvolloos bestaan.…

We kunnen de vrede laten bloeien haar hoeder zijn en samen het onrecht uitroeien zij is de roos die wij koesteren en bewaren zo kan het leven vredig verder varen zij is de schoonheid van de later jaren want dan eerst zien wij de zin van onze inspanningen in.…

milde winterwind schoonheid van de rode bloemen en zilveren sterren rondgestrooid de blauwe hemel voor 't zonnegloren haar parels van dauw heeft uitgespreid als een vochtige wolk over dorre aarde waarin ik verschijn in een nevelgordijn wacht op de gouden zonneschijn…

daar waar de bomen tot in de hemel rijken zie ik haar in het blauw de zon omringt haar gestalte haar hand in de lucht ze wuift me vrede toe haar schoonheid is oogverblindend mijn ogen tranen van het felle licht toch blijven kijken totdat haar schaduw sterft en zij voor eeuwig is…

De zomer verspreidt zijn geuren door het land leidt zijn zonnige tijden neemt je bij de hand in kleurige weiden daalt neer en verwarmt stijgt op en omarmt met liefde het leven in schoonheid verweven en smeedt zijn gelukzalige band door klinkende harten omgeven…

je ogen en je oren hangen lusteloos langszij geweten is verboden en luisteren voorbij het lijden is te dragen alleen maar door te doen alsof er niets meer is te vragen gedachtenloos aan toen van binnen roept de schoonheid die blind is en ook doof maar steeds versteent al bij 't gelaat zichzelf niet meer gelooft…

Onze liefde is pril als een bloem in de knop de zon in de lente het licht in de morgen Laten wij haar wiegen in fluweel koesteren in zijde planten in schoonheid Zodat ze sterk wordt als de storm helder als de hemel zuiver als de bron waaruit ze ontstond…

hij schrijft betekenis met onbestaande woorden, schildert uitzicht door het venster en het sleutelgat opent deuren zonder klinken, leest van letters tegelijk en zint op schoonheid vangt haar zingend vanbinnen met schrapende geluiden, in de nacht is hij een mysticus die dagelijks zwijgen moet te lezen is hij niet…

ik leef in de voorbije tijd lange gangen van verleden uitgewandeld een frisse wind waait in verval van schoonheid word ik wakker ik zie het staan het goddelijke nabij een boodschap van liefde ik laat het op mij inwerken verlies al mijn controle en geniet totaal…

Die bladstille avond in het tanende licht van de nazomer dook ze op uit het niets schitterde in mijn ogen even maar… heel even… Toch scheen het mij toe als was het moment dat ik haar aura omhelsde haar glimlach mijn hart verrukte even intens zalig als eeuwigheden van tijd melkwegen van schoonheid…

En zwevend over vroegere huizen en tuinen, nog steeds doordrenkt van de heimwee van weleer, spoed ik mij langs lanen van schoonheid en voorbij verdriet naar het langzaam dalend avondrood.…

sierlijk schreef hij in tijdloze schoonheid arabesken aan de ijlblauwe lucht zijn valvlucht was doorzichtig als glas een lichtschittering dook in het gras in kortdurend vleugelgeweld was het laatste oordeel snel geveld zwaar en bedachtzaam wiekte hij weg in een overwinningscadans met de prooi in zijn bek…

Die bladstille avond in het tanende licht van de nazomer dook ze op uit het niets schitterde in mijn ogen even maar… heel even… Toch scheen het mij toe als was het moment dat ik haar aura omhelsde haar glimlach mijn hart verrukte even intens zalig als eeuwigheden van tijd melkwegen van schoonheid…

Ze hebben een Miss Dakloos uitverkozen De jury prees haar innerlijke schoonheid De vraag blijft waartoe zulk bizar vertoon leidt Het voelt als Idols voor de uitzichtlozen Wat goed bedoeld is, dient krediet te krijgen Maar hoe kan zo'n event aan camp ontstijgen?…

Die vroegen zich voortdurend af wat haar toch wel die schoonheid gaf. Mijn afkomst, sprak ze tot die knapen: mijn ouders waren welgeschapen.…

Bloesem ik mis je in deze koude tijd Je roze schoonheid geur van vergetelheid Bloesem ik mis je zo zacht als fluweel Witter dan sneeuw aan je groene steel Bloesem ik mis je wonder der natuur Fontein vol bloemen mooi frêle en puur…

je gouden klanken ruisen spetteren raken het snakkend hart vol kristallijnen tranen glazen druppels op gouden webben trillend en wenend onmetelijke schoonheid engelenstemmen ijlen door blauwe nachten oneindig jubelend hemels onsterfelijk…

Mijn hart straalt weer met volle schoonheid.…

de berg die ooit zo hoog leek lijkt te verkleuren terwijl de eens zo wilde rivier vol tranen overgaat in 'n kabbelend beekje sneeuwklokjes steken parmantig hun nek uit, het lijkt alsof die schoonheid hem wakker schudt uit zijn langdurige winterslaap…

schenk mij het vertrouwde mijn leven, mijn lief je weet, ik ben zo’n dromer als een stille voorjaarsvlinder altijd fladderend op weg zoekend naar een zomer naar het vergeet-mij-nietje de verscholen dapperheid tegen de wortels van het rietland och, laat mij vleugelnachtjes wangenzachtjes slapen tegen de schoonheid van je hand…