Alle inzendingen over honing

het fladderen door het leven lijkt voor jou voorbij nog kunnen je vleugels alles geven is honing heel dichtbij maar hun kleuren bleken breken in de zomerzon de tippen zijn gespleten een koude nacht zal jou ongemerkt doen overgaan je vleugels nog gevouwen je lijf blijft stilletjes staan wiegend op de ochtendwind die in jou zijn…

De honing diep verborgen Achter de te lang doorgegroeide bleke neusharen. De hoornaar daast. De klimmende hangt en steunt Op alles Wat dragen kan En niet hard wegloopt. Taaihouten spiralen Wirwar van karig hout. Een gespikkelde borst Verstijfd in de achterdeuridylle.…

naar de bomen die jij bij het tegenkomen wist te verleiden tot het spreiden van hun vele takken zodat het blad de warmte van zomerzon kon begeleiden om wat later in het jaar ruimte te gaan geven aan een vruchtbaar leven van duizenden insecten op de mooiste bloemen met als beloning de heerlijkste honing…

er was een klik het onbestaanbare gebeurde onthutst zag ik het land van melk en honing in je ogen niet het gewone uit de doos met alledaagse dromen maar ik was daar in de schoonheid van het pas geschapen paradijs jou aan mijn hand en jij volmaakt op een goudgeel strand we spiegelden in helder water ik zag je klaterlach…

Gebiologeerd Luisteren we allen Dit uur wordt er meer geleerd Dan de lessen Die we vergallen Dan de lessen Die vervallen Elke les klieren Nooit zijn we stil Alleen nu Nu iedereen luisteren wil En ademloos In zich opneemt In de poos Dat de lerares Eindelijk haar Minuten claimt Wat is het dan Dat we zo zoet zijn Als honing van…

Lees dat Bijbelboek Prediker, besf altijd: al het aardse zwoegen is ijdelheid; een niets ontziend hard zwaard, gedrenkt in honing, scheurt, verminkt, geneest en zoent je denkstrijd.…

fluweelzacht en zo frêle haar vleugeltjes het lijfje trillend van genot vlinder de tuin vol geurende bloemen waarin ze van de honing snoept de vrouw kijkt toe ze ziet het ze bewondert dan vlieden haar gedachten elders meisje, mijn meisje vanaf de allereerste seconde dat men jou in mijn armen legde hield ik meer van jou dan dat ik ooit…

kom mijn wit spinseldier laat mij nu snel je vleugels ontvouwen heb maar vertrouwen in ons warm vluchtig luchtplezier hoppen van kelk naar kom drinken ons vol met zomerse honing rusten in wiegen op wind die ons draagt vlaagt met licht van de zon kom mijn wit spinseldier ontsnap uit mijn dromen laat het bloed maar rood stromen…

alles is betaald de bussen rijden nog iedere avond voorbij het raam dat is het uitzicht een herfst van een Mensch het zonnelicht deuren en huizen een raam engelgezicht zomaar geen goud geen platina maar Angelina de reis is geen prijs maar mond vol honing in een dorpje leeft een koning jalalalala te grond is te laag de…

Een geur van hoger honing verbitterde de bloemen, een geur van hoger honing verdreef ons uit de woning. Die geur en een zacht zoemen in het azuur bevrozen, die geur en een zacht zoemen, een steeds herhaald niet-noemen, ried ons, ach roekelozen, de tuinen op te geven, riep ons, ach roekelozen, naar raadselige rozen.…

klant is koning vandaar de klaver rozen linde lavendelhoning vast door een vaste gast gezogen dat zal een bij uit de zwerm zijn deze zuigers zijn aanschouwelijk wees prudent en vertrouwelijk want om door bijen met honing geloond dient eerst belangstelling getoond.…

je ogen smeren honing op mijn beschuit zoet je lippen in massage op de mijne krachtige armslag laat angsten verdwijnen zachtjes lurk ik aan mijn thee, met suiker de eau de toilette die mij een kenmerk geeft laat je mij behagen op je hangende manier fluisterende woorden kriebelen van binnen en uiteindelijk kruipen we samen weer in bed…

alleen voor jou wil ik naar honing ruiken wil ik bloeien als jasmijn en zingend door margrieten perken jouw geliefde muze zijn uitgelaten in de regen met het stromend water een blote voeten in de plassen dansend door het leven heen wil ik je lieven alle jaren in omarming die beklijft alle dingen zullen sterven alleen de lieve liefde blijft…

Het kruisigen van brood En water, melk en honing, Sprekende val tot de rots, En keer, tot de zee, die valt, En beukt, en neigt, en breekt. Ook ik ben de zee, en ik zwijg Want ik ben de wind, en ik Opteer want ik ben het land, Droog, nat, oorlog, winter.…

liefste, mijn maag hunkert naar dagelijks brood naar jus, als vloeibare warmte, ooit neigend naar zachte stolling in sneeuwzame zon 'hoe groter de tieten hoe liever de vrouw' sowieso 'n statement maar wellicht troostrijk iemand schilt een appel voedt een kind het lichaam, de droom van honing op de huid bloedmelk, eindelijk…

nadien valt honing uit de bomen even onaanraakbaar als lucht onder steen er is genoeg winter te gaan voordat blauw een kleur is en groen de aarde nog altijd borstelt het water zijn tanden, ondergaat huid terloops onbekommerde rilling krakend de ruggengraat in vertraging zeer dicht naderend terwijl dit later lijkt op dat voorheen…

Waar ben ik dacht ze terwijl ze naast me lag in bed en ik haar diende met mijn liefde bij mij antwoordde ik alsof dat niet vanzelfsprekend was in bed, voegde ik er aan toe omdat ze naast me lag in haar onbewolkte schoonheid vragend lachend en verbazend als een jonglerende lentebloem blij over de honing in de wereld het vaarwater…

ik heb de verte in je blik gezien geen melk en honing of koning in zijn luchtkasteel wel drama dat ik met je deel de gouden zee in golven van serene rust een blauwe hemel tart het geel van zand, het strand waar jij mij zwakker kust het bloedend rood van een geschelpte roos doornen krassen dromen als tatoeages in je huid…

Waar ben ik dacht ze terwijl ze naast hem lag in bed en hij haar diende met zijn liefde bij mij antwoordde hij alsof dat niet vanzelfsprekend was in bed, voegde hij er aan toe omdat ze naast hem lag in haar onbewolkte schoonheid vragend lachend en verbazend als een jonglerende lentebloem blij over de honing in de wereld het vaarwater…

jij en de zon gaan schijnen de wind vindt het kind van haar dromen door een kier in de hemel wolkt de schepping paradijs in korenblauwe ogen blikken je speelt maan omdat de nacht te donker is om God te zoeken in de velden slapend tussen witte doekenhelden de wereld vlindert naar haar zin, de rest komt er niet in, geen honing…

Tussen dode dichters doopte ze haar pen in honing meer dood dan levend groeide ze tussen vuur en rook de haan kraaide in de nacht de wind kwam op veren dwarrelde uitéén door dodelijke kracht de dag graaft opnieuw de dorre aarde regen bevochtigt het land een arend komt altijd weer terug zoals zon en maan…

lieverd wees niet bang in je witte houten bedje ik heb de bijen horen zoemen wie jou honing brengen zou de zomer is veel beter om te sterven hij is warm en al je vrienden zijn bij jou kijk de eekhoorn brengt je noten en de mussen strooien brood ze zullen zeer goed voor je zorgen en alleen ben je vast nooit kon ik maar naast je komen liggen…

bevroren mijn stem ontneemt van woorden, woorden die jou liefhebben liefste ik spreek niet in het verleden want onze liefde knarst door tijd en onraad, jij mijn deelgenoot mijn rots die nu wankel in zwijgen is gehuld hoe kan het toch dat de tijdsspanne doordraaft nu ik als een verdwaalde vlinder mijn bloem moet missen, jij was de honing…

Stilte antwoordt, geeft de beek stroming, maakt de boom vol blad, vult de wilde raat met honing. Hier lopen wij, vrij van stenen, vrij om stil te staan bij het oude woud dat voortleeft in deze groene long tussen twee wijken.…

bocht in de rivier, slangenlijf, met ruwijzeren handen weerlegd geledigd lichaam, avondmaal, perkament uit water gedregd heuvelland, golfstroom, reikend naar kalkhoudend smaragd ode aan de stad, honing, avondgloed, aan een hemel gebracht luchtbelijdenis, verzaking, rede, kalme tred met vaste voet aanlandige droom, kortdurig, met…

de amandelen van amaretto di saronni nog steeds niet geknipt gegroet oh schone pauw wat nieuws uit asia pardon, ik heet kalkoen kom uit amerika leef weggedoken voor alle smeulwinden open in honing roken eerste tranenvlaag en stemmen worden vaag muzikaal geklaag riolering lek - het boerderijtje drijft weg op grijs water…

Op de heuvels van deze nacht zwermen de laatste bijen, die naar hoger honing smachten, zweven mijn gedachten naar het bloemenveld in jouw gezicht. Je lange donkere haren sluiten het daglicht in, Nachtgodin!…

vreemde buitens waar bloemen hun hart niet meer sluiten dag en nacht niet meer strijden schemering vermijden in het licht van samen zijn vogels het vliegen zijn verleerd omdat zij zweven in leven met lucht eten uit de hand in een land dat geen contrasten kent het geven is gewend waar overvloed ieder als koning weet melk en honing…

Die avond nam zij mijn hart bij de vijver en lispellende libellen raakten rivieren golvend bogen bomen eerbied streelde wind onze haren onze lijven wit en wild die avond nam zij mijn ziel bij de rivier begeerte van forellen aan oever van het water vlogen vreemde insecten die lonkten met honing en we liefden ons lustig…

Land van melk en honing Basis, weiland in het groen Waar veldbloemen sieren Met vlinders in hun goede doen Een bij zoemt even in op het veld wat heerlijk geurt De pink zoals altijd nieuwsgierig kijkt naar wat er zoal gebeurt Het tafereel onder de zon is er in al haar jaargetijden Dit veld van waarnemen Schenkt mij nu een zomers…