Alle inzendingen over wind

de wind jaagt een klaaglied door de gaatjes van mijn wandelstok…

zelfs de vogels dwarrelen hun witte buiken beurtelings gekeerd in lichte flitsen kleurt de zon, vrij spelend langs het dons geen waterkou rond zachte vleugels boven bomen hangt het aardse van de weg daaronder schemert schaduwleed in krullen rond de oudste stam er blaast een zucht, tot lucht gekeerd en bladeren vereren thans een storm…

Als kind Ging het al voor de wind. Had zich nog niet omgedraaid Of het kwam al aangewaaid, Het lot was goed gezind. Maar ook bij tegenwind, Is het mogelijk dat je wint.…

waar de natuur nog ongerept haar glooiende struikerige goddelijke gang gaat plaatsen mensenhanden 'verboden toegangsborden' maar soms op verdwaalde momenten wanneer niemand kijkt ontdoen wij ons van stoute schoenen om blootsvoets door velden te jagen Blik op oneindig haar in de wind oor aan het kind…

verwaaide haren alsof vergeten armen om mij heen op zoek zijn naar je handen die me lief hadden in een tijd die ons vergeet en ik verder leef in luchtledig niets waar tranen verwaaien als ik huil blijf huilen om iets…

als het aan de wind ligt gaan alle bomen eraan of om om en in het water gebeuren fantastische dingen de geluiden zijn angstaanjagend angstaanjagend is niet de bedoeling wij zijn van geen betekenis daar gaan wolken takken papieren papieren takken wolken het is om het even als het aan de wind ligt komt er geen eind aan dat is een…

De wind door mijn haar De zon in mijn hoofd De lucht in mijn longen Adem mijn adem Ik leef ------------------------------------------------------------ (Regel 4: geïnspireerd door de songtekst van Peter Schaap)…

toekomstige nazomer jouw stem is een droomgebied mij terugbrengt naar een melodie zonder disharmonie een onderdak waar schoonheid woont als een vrucht om in te rusten een schoot van wijn en brood mijn honger en dorst blijven wankelen op de stilten van de dood ik luister naar de diepte gelegen in die ene tuin waar zwaluwen met de wind…

een uitwaaiering gelijk engelenvleugels as in verstrooiing handen gevuld met afscheid geven zachte tranen mee…

Woorden van rust en ontroering waaien weg, verjaagd door de wind, woorden van liefde en troost verwaaien als bladeren in de herfst. En na de wind wacht ons slechts leegte, en hoop zonder doel.…

de wind de wind zij is het kind dat ik nooit heb gehad zij strooit bladeren keer op keer op mijn pad alsof ik er niet genoeg van had zij speelt met mij streelt af en toe mijn gezicht ik vergeef haar haar streken, allicht. want de wind de wind zij is mijn kind.…

Veel winden doen water waaien slopen kust na kust in branding voor de duinen breken daar de rust verstoren gelijkmatige deining overspoelen ’t blanke strand.…

ik buig voor je grillige grootsheid je waait, zoals jij wilt uit alle windrichtingen je verkoelend briesje laat mensen glimlachen in de zomer géen wolkje aan de lucht je verwoestende kracht jaagt een tsunami over het land laaiende vlammen wakker jij aan wat rest, is as ongebonden ga jij rond de aarde jouw adem…

steeds kouder is de wind het had al lente moeten zijn maar steeds kouder de wind zoals altijd…

de wind beukt het land waar oude bomen buigen grijs en stram die door het dralen in zien verworden en geen horizon meer zien maar de wind beweegt en zweeft eindeloos...…

De wind waait over het land bomen buigen in overgave hun kruinen onder donkere wolken staat het riet langs de sloot te wuiven de wind zweeft verder over zee en draagt de wolkenmassa met zich mee.…

De flatus, ja het is maar dat je ’t weet -het woord stamt regelrecht uit het Latijn de taal gebruikt door arts en chirurgijn- is niets meer dan een ordinaire scheet. De veest wordt met dit woord fraai aangekleed. Je denkt haast aan een Italiaanse wijn, doch flatus, ja het is maar dat je ’t weet, is niets meer dan een ordinaire scheet. Hij…

het stormde en het stormt nog we wachten op het moment dat de wind gaat liggen stel je voor de wind verdwijnt en dat je dan zegt 'de wind is gaan liggen' aan de rand van het bed van je vragende kleindochter 'de wind is gaan liggen schatje de wind is gewoon moe, hij moet slapen'…

De wind heeft geen zeep om de verhalen te wassen de handen met duizend woorden gemaskerde gezichten alles komt ongecensureerd in onschuldige oren terecht en er zal ook iets van waarheid in alle verhalen schuilen miljoenen letterklanken de menselijke ratio lijkt onbeperkt want achter de vertellingen waait het verhaal van de wind…

nee de wind raast en fluistert ons niets toe hij vraagt het bij vlagen in razende meestal tedere vragen waarom wij mensen ons toch zo onnatuurlijk zijn gaan gedragen het maakt hem prikkelbaar en zo moe hij huilt huivert zo af en toe als een radeloze moeder om haar kind dat nooit luistert…

de wind gaat en gaat maar het is een storm die ik hoor, buiten slaat de regen tegen mijn raam bijna pijnlijk in mij naar binnen en zeker denk ik aan haar terwijl ze belde en zei : Cees ! Het stormt ! Vind mij, vind ik jou…

de wind raast en de wind blaast ze verwaait de zorgen uit m’n kop ze bolt de rokken op doet jassen omkrullen honden veegt ze van de stoep de wind raast en de wind blaast ik heb haar uitnodiging tot dans maar wat graag aangenomen…

deze zwoele zomerdag houdt mijn gevoelens stil tot de wind met vederlicht gespeel bloemblaadjes zo bevallig laat zweven dat ik het passionele welke geurt naar houden van diep in mezelf terugvind…

De wind weet niet, hoe hij waaien zal. Het waait. De wind begrijpt niet, waarheen hij stormen zal. Het stormt. De wind fluistert hier. En ik? Ik luister. Zoals een pasgeboren kind. Eerbiedig buigen wil ik. Zoals ook riet kan buigen. Voor het onbegrepen leven. Voor de wind.…

mee Ze heeft het altijd door de eeuwen heen zo gedaan verwijt haar niks haar treft geen enkele blaam Wat ik nu vandaag weer hoor vertellen door dezelfde wind is dat van een reddeloos wanhopig kind Het zoekt z’n moeder afdrijvend in zee het kindje huilt en wil met z’n moeder mee De wind liegt niet nee nooit gedaan ze kijkt nog even om…

Was ik wind zouden mijn vlagen flirtend langs de flanken van een ranke zwaluw strelen zou ik blauwe vlinders fluisterend naar dansen zingen wolken warm omgeven tot ze nevelen voor mijn zucht ik zou de zee doen deinen ritmisch haar getijden plagend stuwen en tot stormend golven blazen was ik de wind dan legde ik mijn vleugen verlangend…

Ik hoorde hem zwijgen die wolkeloze dag Zijn letters waren zinneloos Ik hoorde hem zingen die schaapjeswolken dag Zijn woorden waren zorgeloos Ik hoorde hem zwichten die regenwolken dag Zijn zinnen waren zinloos…

De ochtend is nog vroeg, wind en regen houden de gemoederen bezig. Krachtig is de wind en windvlagen blijven onvoorspelbaar. De bladeren zijn nog mooi groen, maar enkele zie je al zichtbaar vallen. Aan de kust is het stormachtig en moet je jezelf in bedwang houden.…

In de wind sporen van afwezigheid, vlagen van verbijstering en een huiver. Onkenbaar wordt bewogen wat bestaat en verwaaid steekt achter een strohalm en verrekt.…

De zucht ritselt niet, toch wentelen bladeren. Herfst luidt geen klokken.…