Alle inzendingen over schoonheid

Loop niet weg nu blijf staan en hoor de stilte in mijn woorden die ik neervlij op de deining van jouw adem even gaat gevoel aan klank voorbij zoals de schoonheid van een vlinder aan zijn vleugelslagen zwijg met mij de zilte pijn van leegte die geen ander ziet achter een glimlach vlinders huilen niet…

hij struikelt en stottert de dichter zonder pen zoekt beschutting in een mangrovebos van zoute ondoordringbare woorden waar geen raam uitzicht bieden kan vermorzeld onder de wielen van zuigende angst aangeraakt door een fluorescerende schoonheid dompelt hij zich in verrotting en vindt in stille duisternis zijn bevrijding hij vliegt…

Het is een denkpatroon van schoonheid. Een uiterlijk bestaan van iets. Een kunstwerk, maar het kan niet de kunstenaar zijn. Het is een borduurwerk, maar het kan niet de borduurster zijn. Het is een aaneenschakeling om het zichtbare, leesbaar te maken, maar de natuur is de schrijver niet.…

Zonder begeerte, zonder hoop op beloning, ook niet uit angst voor straf, de roekeloze, de meedogenloze schoonheid te fixeren waarin leegte zich meedeelt, zich uitspreekt in het bestaande.…

De natuur Helpt me De ingewikkelde tijden Enigszins te ontwikkelen De natuur laat me de liefde en schoonheid zien van het leven De natuur helpt mijn levensweg begaanbaar te maken De natuur helpt me Brengt me naar De stilte en vrede Van mijn hart Geeft me vrijheid Om te zijn Brengt mij naar Mijn natuurlijke staat De…

telkens wanneer ik kijk zien mijn ogen jou en weten dat er geen vrouw zichtbaarder is in tederheid vloeibare vormen verlaten uitgewaaid de liefdeswind die als parels jouw bloem in ochtendnevel verfrissen schoonheid is niets zonder jouw gelaat te aanschouwen mijn hart bemint je met vuur die aarzeling verzengt in liefde…

God schiep de vrouw weelderig in aanschijn met intrigerende welvingen rond haar gehele lichaam haren als golven der zee bruisend en dansend zonder enige bedekking siert en openbaart zij in een oogopslag haar schoonheid zij kreeg een gelaat zichtbaar zonder bedekking zoals zij werkelijk is toonbeeld als groots kunstwerk.…

hoefgetrappel en gedonder snuivend, briesend een schicht komt aangestormd een schoonheid of een wonder… ongegeneerd, elegant loopt het verder, vederlicht op vier poten, zijn gangetje trekkend, het bos weer in. grijs-witte kleuren vervagen naarmate het vordert het wilde paard, op zoek naar zijn haver!…

Merkstenen van leven, bottende knoppen, schoonheid in versteende sterren. Met alles of niets vergelijkbaar in beweging, er is niets dan tijd. Gong van getijden reist uit zeeën van azuur, knipoog op den duur Als je dit alles in het innerlijk voelt, dan ben je vrij, zoals bedoeld.…

een nog onontwaakte libel roerloos aan een tak ragfijne vleugels weerspiegelen de zon tussen zilveren draden; rust - naarstige arbeid na een lange nacht zelfs de kleinste trilling ademt schoonheid van zo dichtbij en zo onverwacht...…

Vrijmoedige wandelaars slenteren over het slingerende zandpad vol bont gekleurde bladeren in vroege verte zien zij het herfstkind alleen met zijn onvoltooide schoonheid de wildernis op zijn jonge gezicht op zoek is hij naar zijn enige vriend de onvolwassen wolf die met hem speelt en alle nare kinderdromen deelt in stilte.…

Een verademing, zichtbaar in schoonheid, hoe de golven duellerend, kaatsend tegen de rotsblokken slaan.. De zee krachtig, nooit saai. Altijd spel van natuurgeweld. Enerverend is zij. Vaak tomeloos, soms ook woelend vlak. Haar karakter is oneindig veelzijdig. Voor mij van grote waarde.…

aan de andere kant van de wereld regeert Aeolus god van de wind langs stenen paadjes klimmen ezels over de verweerde krater we plukken de dag in geleende tijd verbranden we de winter aan een blauw azuren zee zet de schoonheid onze hoofden even stil…

Alles gaat door ook mijn leven stort niet in maar het gemis De wond die in mij bloedt om wat had kunnen zijn dat warme bloed dat gemis Jij kende mij zoals ik gekend wil zijn zo dubbel is mijn gemis Jouw schoonheid moeten gaan zien in andere wonderen van mensen in het gemis…

Kitsch verstaat de schoonheid van twijfel die is toevertrouwd nu uren in zinloosheid zichtbaar zijn naast elkaar verzameld in ivoor en porselein geldt de wet van herhalen dit is alles wat we zagen even die aarzeling daarna honderd vragen dit is alles wat we zien opnieuw die twijfels zonder antwoorden die zondagmiddag bij de regenbode…

Schoonheid is niets zonder jouw gelaat te aanschouwen. Mijn hart bemint je met vuur die aarzeling verzengt in liefde.…

De schoonheid die mij bezeten heeft. En die dicht tegen me aan, in mijn armen ligt. Ik vertel je wat ik aan je bewonder. En vertel je hoe graag ik bij je ben. En ik weet dat ik zonder jou, alleen slechts duisternis ken. Het geluk is er nu in overvloed. En met jou aan mijn zij leef ik in mijn droom en weet ik weer hoe liefde zijn moet.…

HERFSTWIND daar staat ze ‘t is nog een kind ze ziet de bomen wuivend dansen op een been in de straffe koele herfstwind in de late zonneschijn vliegen de wolken als witte zwanen om haar heen en de kleurrijke was wappert aan de lijn en zij … zij wil ook ooit zo’n ballerina zijn ach hoe eenvoudig en fijn kan soms schoonheid zijn…

ik geef je woorden als geschenk verpakt in zachte zinnen ik weet niet wat je denkt of hoe het voelt van binnen opsmuk en gekleurde linten duiden op plezier maar de waarheid is niet goed te lezen door het ondoorzichtige papier het zijn bloemen die nog moeten groeien sla ze nu niet af laat ze in je geest tot grote schoonheid bloeien…

Vuur verwarmt, vervormt koud ijzer, wringt staal om staal, hamerkabaal, al smedend schept de smid, ambacht, schept smedend schoonheid, kwaliteit, spades, hekken en hakbijlen, hoefijzers…

twee dansers voeren samen passen uit een volmaakte glasheldere pas de deux een samendans ademloze expressie van ingehouden gevoel het laat zich lezen ontpopt zich in kleine subtiele gebaren simple things de schoonheid van schijnbare eenvoud twee dansers voeren samen passen uit…

Ze zijn mooi nu, in hun zomerse schoonheid. Als jij vanaf jouw verre ster toekijkt weet ik dat je zult glimlachen. Om zoveel toewijding en liefde.…

Een wonderomhaal van wel twintig meter Zo wist Zlatan met Engeland wel raad De kopbal van de keeper was op maat Voortaan weet elke doelman vast wel beter Blijf altijd binnen ‘t zestienmeterveld Als Ibrahimovic staat opgesteld…

Als ik naakt een duik doe in het Marnix-zwembad te Amsterdam fier, fris en frank warm voorgedoucht ontdaan van stof en stoffelijkheid denk ik aan mijn dood , mijn sterven denk ik, zou het zo gaan, zal ik zo vergaan zo aangenaam, zo warm, zo oerstil, zo behaaglijk zo lief, zo mooi, zo blauw, zo schoon, zo fijn, zonder pijn, verdriet, angst…

voor Jocha De mist pakt de polder in, hult elk gehucht in een gewaad en ook de slee- en meidoornhaag, sloten, kreken, bruggen, putten, hutten, een school, de danszaal en een kerk, de mist is als een verlegen regen, ze leekt weemoedig op je neer tot traag de voorhang opengaat en de zon doorbreekt.…

Na duister in het prille ochtendgloren als stilte van de nacht nog hoorbaar klinkt schuchter in naaldhout de eerste vogel zingt geen menselijke verstoring is te horen vormt zich als sluier de nevel over ’t veld stil verhullend wat zich afspeelt op de heide als verhelderend licht het zicht verspreidde en ieder door het schouwspel staat versteld…

middagzon en te veel wijn gaat het schilderen mij zwierig en wat gladjes af het ochtendlicht verraadt in een gedegen overpeinzing dat vorm kleur en opzet hebben gefaald de toets der kritiek niet is behaald toch begint mijn kater langzaam zacht te spinnen en diep van binnen keren de kleuren terug van het gouden licht in de verstilde schoonheid…

ontelbare heer der sterren en vragen dwarrelen door mijn hoofd Ik zie omhoog vanuit mijn raam en ondervraag de zon Voel de warme straling die volstaat voor het zaaien van de dag die in kleuren ondergaat Dieren wemelend in het water fladderend in de lucht, en ik zucht, kruip dichter tegen je aan mijn lief Zoete schoonheid…

’t Zal vijftig jaar geleden zijn toen ‘k aan het Groetse strand een schoonheid van een meisje zag met een fles zonnebrand. Maar ja het arme kind zat toch een beetje om het hand Want hoe ze zich ook rekte, zij kwam niet aan d’ achterkant.…

Zo'n late namiddag, licht van mist en druilerig onder de bomen - haar hand raakt wanneer zij afdaalt naar de rivier de leuning niet, maar terloops toch een enkel blad van de zich rond de spijlen slingerende, welige klimop misschien neuriet zij ondertussen iets als 'Trauriger Sonntag', dat zigeunerstrijkjes vandaag de dag dikwijls spelen…