Alle inzendingen over schoonheid

heb in grieks profiel kunst en schoonheid van hun leven gezien vorm gegeven met een lach die rond en wulps alles vermag in vrijheid tierelantijnen de wijnen en bokaal speels vindt in arcaden liefde weer genade pas later strakt de macht die de romein hen overweldigend bracht rechter korter marsiaans het speelse is teloor gegaan…

te rangschikken dromen deed ik van seksbladen bij het oud papier dat naakte rondborstige vrouwen met gulzige gretigheid weerloos wegnamen Na gerecycled te zijn, droomt de lezer nieuwe borsten, met tepels die priemen in geheel wolkeloos azuur Haar heuvel, als de Toscaanse oogverblindend net als het licht van de rest van haar schoonheid…

De drift vervliegt als een rukwind, Het genot blijft nauwelijks heugen, Wat wellust heet, is een leugen, De schoonheid een ijdel mom; De mens, die nergens geluk vindt, Raakt vermoeid en afgezworven; Naar liefden, voorlang gestorven, Gaan dan zijn wegen weerom.…

Een massale vogelserenade van een schoonheid bij duizendtal. Niet op afspraak, maar wel aansprakelijk luistert het nauw voor de enkeling bij geval. Gevederde vriendschap hoog in de bomen, wil die enkeling graag belonen bij het schemeren van dag naar nacht.…

Het is dus niet gepast voor mij dat ik al vertrek zonder de schoonheid van ook natuur om mijn nek.…

je schoonheid was klassiek sprak de talen als geen ander alleen je lichaamstaal gaf reden tot paniek je wond de media al middelvingerend heel losjes om de pols antwoordde ondeugend en gedreven spits op hun brutale calls rechtte schouders decolleteerde borsten zonder houders maar boog in afscheid steeds de rug in een veel te snelle…

ik neem ‘n boek dat ik lang geleden eens kocht om mijn dag in rust en schoonheid af te sluiten. ’t is wintertijd! De deuren gaan vroeg op slot! en gordijntjes dicht als ’t vriest achter de ruiten.…

op het water waarop het zonlicht sterren strooit en je de eendjes al hoort met hun vrolijk gesnater de takken van de bomen geknopt maar nog niet in vol ornaat getooid steken ze af als afgedankte penselen tegen het blauw van de hemel en wanneer bloem en blad straks uitbundig gloort zal de wind er weer mee spelen en ieders hart van zoveel schoonheid…

Bepaalde woorden laten mij gevoelens opnieuw beleven het is als een aanraking mijn huid registreert mijn ogen staren in de ruimte zien de schoonheid van het ochtendgloren mijn adem gaat sneller het zijn momenten in dit leven die vastliggen als foto's op reis jij bent er bij betrokken mijn reisleidster op mijn levenspad geef…

brekebenend vlinders tracht te vangen die jouw pad in alle kleuren blijken te behangen je blik omhoog maakt voeten broos in evenwicht en zonder zicht ligt struikelen voor de hand daar gaat je tand en weer een beurse plek je ellebogen schaven omdat ze je lichaam even niet konden vertragen vlinder maar en kies de vlakke weg hun schoonheid…

licht gaat gepaard met wat ogen willen zien er hangen harde haren rond een uitvergroot hoofd begeerte dooft op slag de hang naar meer is verdwenen in het wenende licht één vierkante meter grond beweegt rond afgetobde voeten het gezicht in ruw geplooide lijnen, zij verdwijnen in een welgevormde lach TL, het lijkt wel of jouw kilte schoonheid…

Schoonheid en brute kracht: twee handen op één "duin". Dit pennen de meeuwen in zweverige letters.…

Het bed met jouw schoonheid in zoet satijn ademende zacht met zweetdruppels en zocht zijn weg naar het diepste onder de lakens. Het spel der liefde geeft een ware binding van twee mensen, die vol respect en zielsveel van elkaar houden. Foto Dick Voogd…

Ik adoreer u Vrouwe, uit schuim geboren schoonheid, uw godinnelijke lichaam is een lust voor mijn oog, uw stem klinkt als een korenbloem, uw streling kamperfoelie, papaver uw geur. Aphrodite, laten we honingkoekjes delen, gedoopt in zoete wijn; U bent mijn Godin als ik uw Hephaistos mag zijn.…

Ze ziet onzichtbare dieren in een lucide droom verdwijnen in trouwe eenvoud bij het kopje koffie met de droge tarwekoek in de echo van de radio ik probeer reclame te maken voor haar uiterlijke schoonheid maar dat heeft zij niet nodig want ze is van binnen al zo mooi in essentie van ontwaken laat zij de wolken niet los viert…

heerlijk is het ontwaken met een zon die al in je ogen schijnt we gaan er een mooie dag van maken en zoeken naar wat ons hart verblijdt de schoonheid van de zomerse bloeitijd laat ons in vreugde en in rust ontladen ’ t is zomer! Heerlijk is het ontwaken…

Want schoonheid is vergankelijk. Dus pluk een roos en neem er dan ook maar de doornen bij. De distel heeft geen hinder, ieder gaat hem uit de weg. Hij kan bloeien zo hij wil en hij geniet, samen met zijn mooie vlinder.…

Hoe komt het dat ik vreugde vind in de schoonheid van een bloem. En blijheid bij het spelen van een kind. Hoe kan het dat ik liefde voel, voor iemand die er niet meer is. Er tranen rollen door dit groot gemis. Doen mijn gedachten dit? Ik denk het niet. Dan zou ik altijd huilen ben ik bang.…

bewegen boog voor een kind ontweek vluchtige vingers deint op het zwoel van de wind je blad is al grijs met het bruin van slagregens je groeide niet op in het aards paradijs je hebt je verstopt in het groen langs de wegen in de schaduw van bomen is bloei over stilte gekomen je spreek mensen aan ze willen je plukken verrukt door je schoonheid…

moment niet schikken na het jarenlange stikken in verdragen van elkaar complimenten en geschenken hadden slechts een doel ze waren niet voor jou bezit werd je, zijn vrouw geen oog meer voor je eigenheid het kleine leven onder zijn gelijk je bent herboren in het licht dat ogen richt op zachte kanten open je en laat je vrouwzijn bloeien schoonheid…

momenten die aan de lente doen denken maar dan is er weer de vaatwas de dweil die door de keuken moet een vloer die zal gaan glanzen er zijn wat geluiden gekomen van wandelende vreemdelingen die door het raam naar binnen staren de rode tulpen achter het glas hebben een Amsterdams karakter ze zijn voor niemand bang en tonen trots hun schoonheid…

De nieuwe dageraad biedt zich aan in rood- oranje zonnegloed de leeuwerik haalt de lente binnen een emotie op zichzelf die schoonheid weerkaatsend tegen het hemelgewelf ik slaak een zucht, het voorjaar leeft geeft lucht aan het gemoed en ruimte in het hart om dát te kunnen dragen waar mijn kind de kracht niet meer voor heeft Parkinson…

overschouwt haar angsten als zeepbellen zullen ze breken jeugd en schoonheid in triomf illusies zijn belangrijk in de kunst en we wonen op onbereikbare plekken die elkaar niet vinden die buiten de wereld liggen langzame gedachten vermeerderen zich tot een eindeloze lente…

Sinds die dag sta ik oude doorgestreepte tijger in een jong lichaam in een ander licht dat mij ontkleedt, onverbiddelijk de veters van mijn zekerheden losmaakt mijn gewoontes en dromen losknoopt mijn ogen open kust voor de schoonheid van de afgrond en met zachte hand mijn onsterfelijkheid uittrekt De afgrond is geen afgrond…

van mijn oude ziel een leeuwerik luid gebekt fluit zijn zomerlied met veel respect opgetogen strooi ik een handvol vlinders over het gazon laat ze dansen in de zomerzon van bloem tot bloem het raakt mijn gemoed dat warm, minzaam als zwoele wind langs mijn dagen trekt ontspruit in mijn denkwereld heel gezwind watzomerbruisende schoonheid…

Je ziet ontheemde bloemen tijdens de regenzomer ontzielde wezens treurig mooi en er lijkt een schoonheid in het verdriet te huizen de mooiste bloemen proeven regendroppels de tranen van wulpse goden vallen neer op het nachtwoud je gaat zitten op het mos laat nu dwanggedachten los ruikt aan die ene zwarte bloem je ziet de tranen…

jij hebt de geweldige eigenschap dat alles wat jij aanraakt of dat op een andere manier met jou verbonden is meerwaarde krijgt zoals de sieraden die je draagt en zeker ook de kleding in smaak en combinatie jij hebt daar een bijzonder fijne neus voor in jouw sporen brengen nieuwe dingen al iets mee als intrinsieke schoonheid in…

ik heb jouw naam gelegd in eindeloze schoonheid nu rust jij op mijn warme hand schittert jouw naam uit facetten gebroken licht die de hemel aanroepen om ook te mogen delen in de diamante en briljante geschiedenis van alle edelstenen ik had de letters op mijn hand wist hun waarde in woord verband beoordeelde ze in glinster…

intens dat ze is ontsnapt uit het vluchtige bestaan die haar niet met fijne strelingen voeden maar haar voorzag van barre tegoeden was mij overduidelijk niet ontgaan vroeger kleedde ze zoals zij kon prachtig haar korte aanwezigheid was een klankmaat die goed paste in het verlangde patroon soms bloeit ze in mij en ben ik deelachtig aan de schoonheid…

meegemaakt en niet kunnen vergeten oppervlakkig ruw of gladgeslepen stenen liegen niet tonen geen emoties zoiets als verdriet of wat het leven hun tot dusverre heeft gegeven of toch wel – heel ingetogen in zichzelf gekeerd zodat niemand het ziet stenen omvatten dood en leven maar wij zien dat niet men ziet vaak pas hun verborgen schoonheid…