Alle inzendingen over zonnebloem

Oh Zonnebloem, oh Zonnebloem wat zijn uw bloemen zonneschoon Al is de zomer nog zo slecht uw zonnebloemen schijnen echt Oh Zonnebloem, oh Zonnebloem wat zijn uw bloemen zomers-schoon --------------------------------------- Opgedragen aan de meisjes (7 en 9) Eva en Joyce te Utrecht en te zingen op de melodie van "Oh Denneboom"!…

een veld met zonnebloemen doet me denken aan Vincent van Gogh hij schilderde veel in drie tinten geel ze werden bewonderd en dat worden ze nu nog zonnebloemen een symbool van kracht een inspiratiebron ze volgen de zon zo vrolijk en stralend mooi met hun zongele bloementooi…

lavendelblauw van Côtes du Rhône ga ik in het landschap op een orkest cicaden speelt Chopin van Gogh is liters verf verloren zonnebloemen, zonnebloemen ik word gek van zonnebloemen maar nog geler is het koren van de flanken der Ventoux wenkt een dode wielrenner maar ik weiger om te komen naar de zinderende rotsen ik wil drinken, louter…

Als een zonnebloem reikhalzend naar de hemel zoekend naar het licht…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch, daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een korenveld, of maïs desnoods, met hier en daar een wei, een stukje bos…

lieve zonnebloem zaai je eigen nieuwe kroost schijn weer volgend jaar…

Als een naar de zon gedraaid gezicht, door zijn warmte uitverkoren, zonnebloemen verlangend naar het licht een nieuwe dag, het ochtendgloren. Hunkerend na de donkere nacht, wachtend op de dageraad, verdriet en pijn weet ik verzacht door zonnestralen die ik binnenlaat.…

hij brengt steeds zonnebloemen voor haar mee die moeten op heet water koud zegt zij verleppend dat doe ik een dag later…

jouw geel oog moet nog open het volgt de boog van de bal broeierig licht dat een blikveld vult eenmaal ontloken verstart jouw stengel dan wijs je met knikkend hoofd naar de gloed van het oosten moe van woeste snavels en stof ik proef jouw pit in brood je glanst op een rooster droog wentel ik je in een jas van meel en zout je kan…

In de verte zie ik jou schijnen Alleen in de nacht zal jij verdwijnen Jouw licht geeft me energie en kracht Als een zon die me toe lacht Het zijn de gele stralen Die je uit een dipje halen Ook zijn er velden vol van deze bloemen De bijen kun je er horen zoemen Zo eenvoudig maar krachtig De zonnebloemen ik vind ze prachtig…

Waar de dood verwoestend Heeft toegeslagen, Lichamen onherkenbaar verspreid Over een te groot oppervlak, Voortijdig begraven tussen Eigendommen die van henzelf Of van anderen kunnen zijn - Groeit uit het midden van Deze doodsakker een zonnebloem, Sprakeloos tot bloei gekomen In het diepst van deze Inktzwarte nacht…

O,ranke bloem van licht zo stralend als de zon je groeit maar en je klimt hoopvol... de wijde wereld in!…

och, ranke stengel omringt door groene schilden je groeit en bloeit zo recht omhoog. zoekend naar licht wijst je bloem met gele kroon, bereidwillig naar het oosten. een hart van goud met duizend draden, gesponnen echt ragfijn, kunstwerk van jewelste, je mag er best wel zijn. zelfs krom gebekte vogels maken ruzie om je vruchten…

Hij werd beroemd door de zonnebloem en genoot faam.…

van diep donkerbruin Bekleed met franjes gelijk een fonkelend bladgoud Helderblauwe hemelen rondom zijn bloeiende kruin Als de menselijke geest die vrij is van gedachten Warme winden hebben donkere wolken weggeblazen Diezelfde wolken zullen nooit meer wederkeren Aan de Zonnegod behoort al deze roem Want hij schiep vandaag...deze prachtige zonnebloem…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een wei, een stukje bos desnoods, desnoods een korenveld en zonnebloemen,…

kille herfstdagen boven alles een zonnebloem daaronder sterft het…

grote mensen die zien de zonnebloemen niet, want ze zijn blind en doof voor tekens, voor 't vele dat een hart verblijdt, gelukkig zijn er kinderogen en zonnebloemen deze tijd.…

late ochtendzon doet bijna uitgebloeide zonnebloem stralen…

[Haiku] schaduwen rusten op een bankje in het park naast zonnebloemen…

in huis een boeket zonnebloemen zodat het binnen warmer schijnt…

(elfje) zonnebloem zo groots zo Van Gogh kijkt op mij neer zomerweer…

Er zaten eens vier bijtjes op een grote zonnebloem de eerste was een dominee en zei voortdurend doem de tweede was een filmster en sprak steeds over roem de derde was een generaal en schreeuwde telkens boem de vierde was gewoon een bij en zei alleen maar zzzoem wat zitten wij hier lekker op deze zonnebloem…

Bloei grote bloem met hoge steel ik bewonder haar kleur zonnebloem…

Wiegend in een gouden zon, de blik half naar binnen gericht op een smaragd groen veld groeit een zeldzaam schone bloem Zachte conturen vormen haar lijf, welk aanvoelt als zijde zacht fluweel Doch zelfs de schoonheid van haar basis is niets vergeleken met de eigenlijke kroon Een krans van talloze lichtgele donsjes de eigenlijke kern zo wonderbaarlijk…

De zonnebloem Tast de eeuwigheid.…

Een zonnebloem staat droomverloren en al voorbij haar hoogste glanzen met lome blaadjes droef te staren. Gaat het zo ook met ons: dat na de rijpe, goede jaren de glans verdwenen is en ook de vreugd? Of zijn er andere horizonten die wenken gaan en door de jeugd nog gezien zijn? Dient daarvoor soms de pijn?…

Het lijkt net of je nog even naar mij lacht… Zonnebloemen pluk ik uit de tuin en neem ze mee naar je graf. De zon schijnt de laatste stralen, ik schik de bloemen in je karaf……

Zo vol kracht en zeker weten stond zij in 't veld te stralen, deed al d'r werk met volle moed; kordaat en zonder dralen. Thans in haar nazomerjaren, rijgt zij haar geoogste zonnepitkralen tot een snoer van herinneringen.…

Zonnebloem, gele pracht lijk zijn voeder zon die kracht schijnend op stoep, straat ordinair balkon geel, penseel linnen doek als schilderij in gebonden boek Vincent v Goch bestaan ze nog Jouw gele bloemen mensenhoog vrijend met de zon ordinair op ons balkon…