Alle inzendingen over bekommernis

ik zweer bij Apéllôn de genezer neem alle goden tot getuige om naar beste oordeel en vermogen jouw leven als mijn voornaamste bekommernis te beschouwen laat geen oligofrene orde van dwazen terwijl het geld wegrot in hun zakken bedenken wat ik zal doen tweeduizend vierhonderd veertig jaar na nu wanneer jouw leven eindigt in een overleg…

vandaag plak ik al het loof weer aan verlaten takken ik hoor ze kraken, ben niet doof ze zijn te stijf om ze op te pakken de lijm is het slijm uit mijn mond immers dat heeft zijn dienst bewezen te samen met mijn charme als lont zal het bos in wondervolle glorie herrijzen de stramme stammen zeggen dank voor mijn geste maar de bekommernis…

weet u nog van de bekommernis het was dan ook geen kattenpis wolfjes in het koren al tot onze appendix terug gedreven konden de moderne agricultuur niet op eigen houtje overleven werden verdraaid zo maar mee gemaaid Diergaarde Blijdorp nam er tien op de diertjes gingen vol vuur aan de blije vermenigvuldiging het is nu een hele stam in…

Mijn lijf voelt nu louter bekommernis met een meisje dat zo jong al zwaar gebukt gaat onder loyaliteit en plicht.…

Mocht mijn hart nu stil worden, laten gaan wat het griefde, laten oplossen wat het bedrukte, stil worden, niets anders meer. Mocht mijn hart nu stil worden, geen woorden meer horen, geen verhalen meer beluisteren, stil worden, niets anders meer. Mocht mijn hart nu stil worden, zoals de vale strepen aan de einder, zoals de lijnen die naar…

Misschien is er nog geur van bekommernis achter de einder, waar steden spreken als Ieper. Hoe ooit terug soldaat naar wat jij schreef: een zware tocht de dorpen, een zware tocht de regen, een zware tocht we zijn op weg, we worden ingezet, ik ben benieuwd. Er was niets meer in Libessart.…

Zolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis.…

dit biedt Een koppel ganzen vinkt vóór het geklater De herfst af in een zwaarbewolkt theater Van regengrijs met buien in het verschiet Het blad knispert sinds het de boom verliet Mijn ziel bewaart het tafereel tot later Wanneer zij loslaat en als proseliet Tot in der eeuwigheid terug zal denken Aan alle kleuren van dit naseizoen Alle bekommernis…

op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig mos schenken klaar water en luchtspiegelingen oude paden scharrelen schamel en pover over het reliëf van verkruimelde jaren uit deze aarde graaf ik levenden op baar kwaal en bekommernis…

" - ik heb geleerd dat in de dood de ziel zal stijgen levensgroot of dalen in het schimmenrijk en falen onherroepelijk en dat al wat der wereld is een waan is, een bekommernis na deze woorden wordt het stil, alsof de nacht omvamen wil een zinkend schip, een koele maan - twee stemmen, stijgend uit de klip: - o, red ons,…

Dan, bekommernis, eerst voorbijlopend, maar wendend, en de wanhopige vragend wat er scheelt. En nu het laatste beeld: Arm in arm gehaakt gaan zij gezamenlijk op, beiden hebben nu richting. Waarheen? Ik weet het niet. Daarom jongmens, krijg zegen, een vol en rijk leven, waar je ook bent en in welk verschiet. Omdat ik zag.…

woelend, in een onverschillige menigte bekommernis in mij vroeg gevoelens, hoeveel ik tegenwoordig van je hield vroeg naar diepe dalen naar meer, aangepast aan het falen van een feestelijke bijeenkomst.…

Badend in een stukje water laat ik me verwennen door haar puur en zuiver waarbij de verschillende vormen van angst, bekommernis en onzekerheid van de afgelopen tijd worden vergeten zowaar opgelost in het luchtledige zodat verse krachten en prachten worden ingeademd.…

een avontuur voor lezers is Zeer behendig als een zwaardvis vaart de Nautilus van Arctis door de IJszee naar Atlantis Tussen Scylla en Charybdis monsterbaaierd, waar Odysseus onversaagd aan god Neptunus weerstand bood, maar door die hybris schonk Zeus geen vergiffenis Nemo in zijn Nautilus kent onderzee geen hindernis noch andere bekommernis…

vol van bekommernis Ziet gij me treuren; daar ge mijne egâ, rooft; Haar wegvoert uit mijn liefdes armen, En ze laat leven in 't bevend harte. Doch niet meer bevend!.... 'k voel hare onsterflijkheid; Daar zij me toeroept: scheld deze slaaf toch niet! Hij paste slechts op Gods bevelen, Toen hij de kerker mij heeft ontsloten.…