Alle inzendingen over beul

het duurt maar even zei de beul seconden, twee in getal langer zal je niet hangen de nek is op meer niet ingesteld het lijf kan ik nog verlichten door u naakt te laten gaan wellicht dat we een flits aan tijd kunnen toevoegen doch de hoop zal daarin de angst niet verschuiven het denken is immers verward en verdoofd dan wel onderhavig…

Haar bloesje had ze uitgedaan; haar armen, die rilden ontbloot Waar geen haar kon gadeslaan daar was ze haar eigen despoot Ze was de rechter en ook beul in het diepe stille van de nacht Nadat zij ‘t fatum had gezeuld miste zij voor verzet de kracht Waar ook ‘t maanlicht ontbrak terwijl zij door ‘t donker gleed Zocht ze een scherf in haar…

Er is geen mooier en sierlijker dier dan de trotse zwaan die gracieus met haar glanzende veren over het water glijdt, haar jongen beschermend tegen alle gevaren en ook nog trouw en monogaam, kom daar maar eens om bij de mensen, en dan zijn er van die mensen die dat mooie verheven dier durven mishandelen, zichzelf verlagen tot beulen,…

Hoewel dit grif was toegestaan, werd tóch niet aan hun wens voldaan; de ambtenaar, de beul vervangend, deed z'n werk onsamenhangend.…

Jezus wordt met felle zwepen geslagen, valt afgemat en bloedend op de grond, kijkt mild, vol mededogen in het rond, wil voor Zijn beulen vergeving vragen. Hij draagt het hout der schande zonder klagen naar de vervloekte heuvel, om daar terstond door hamer en spijkers te worden gewond, maar kan de grootste pijn moedig verdragen.…

Zo Dom te zijn als Utrecht, Trier of Keulen zo stevig vastgenageld, zo alleen te staan, bereid je af te laten beulen door wind en kou en regen, stil als steen Je hoofd een koepel met twee hemisferen de binnenwand van engelen bekleed waar het gezang weergalmt, het exulteren van heel de schepping die zich heilig weet Zo dom: geen redenering…

Elke ochtend na het reveille fietsen we om het hardst van het kamp naar de Maas In vliegende vaart rijd ik de laatste bocht om, recht in spiksplinternieuw prikkeldraad onzichtbaar in het licht van de zon Als volleerde beulen botsen er meteen twee anderen op mij Lekke band, kapotte kleren In een stripverhaal zou ik nu horizontaal blijven…

binnenkort hoor ik hem zeggen vanachter het mondkapje: het gaat hier over de onderbouw de keuze kan ook vallen op stapje voor stapje, zegt de man maar we hebben voldoende geduimd en van nog langer tobben krijg je echt berouw, en Hij heeft er weet van enfin, ik word zeer spoedig in 't hospitaal verwacht alwaar de beul…

de duivel werd gevonden in een hol een woeste baard en grijs geworden haren hij teisterde z’n land zovele jaren en eiste van het volk een zware tol in wreedheid was hij niet te evenaren hij zaaide angst en moordde voor de lol de zwarte kerkers zaten overvol met door zijn beul bewerkte martelaren maar toen ik laatst die beelden van hem zag…

Ze hebben me met nylondraad vastgeknoopt Aan een haak in een slachthuis Gevild ook want mijn huid brandt Fantoompijn in de vierde graad Ik durf niet kijken Naar het rauwe vlees, de naakte pezen Een hart dat door de ribben stulpt Er wolkt een ijzeren stank op De beul is me vergeten Zo word ik verlokking voor de maden Alhoewel Ze bevriezen…

De beul, achter zijn leren masker, lacht nu ik ben onderworpen aan zijn macht. Mijn lijden schenkt hem een pervers genot. De massa, brullend in zijn haat en spot, een hydra, een veelkoppig monster, wacht in spanning op het marktplein. Het is nacht. Dan flitst het staal. Een sleutel in het slot.…

voortaan zal de hete ijzeren keel der ontroerde beulen muzikaal opengaan. nog ik, die in deze bundel woon als een rat in de val, snak naar het riool van revolutie en roep: rijmratten, hoon, hoon nog deze veel te schone poëzieschool. ------------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 2002.…

het niet meer tellen Hoe vaak ze heimelijk haar vel afstroopt En ik een nieuwe dochter vind Terwijl het merg woekert Zwelt de holte Ze waggelt nu op hoge hakken Ze knoeit met oogschaduw Ze wil weg uit dit huis dat huivert Ik zie het liever niet Hoe ze de klok opjut tussen haar tanden Dan wil ze briezen naar haar verwekker Haar tedere beul…

Voortaan zal de hete ijzeren keel Der ontroerde beulen muzikaal opengaan. Nog ik, die in deze bundel woon Als een rat in de val, snak naar het riool Van revolutie en roep: rijmratten, hoon, Hoon nog deze veel te schone poëzieschool.…

een sluier - aan de pink geknoopt - sliert om de welving van de borst in leest en heup herken je de kruik het bekken kantelt en de navel rolt over de golven van haar buik de hoge fluit bezweert de slang en zweept haar rubberen gewrichten op ze pruilt naar pa hij knipoogt naar de beul die het slagzwaard slijpt de Doper bij de kraag…

kasseien, regen, kou … een helse reis ‘La douce France’ ligt niet in het noorden de beulen die hun eigen lijf vermoorden betalen voor hun brood de hoogste prijs ontvluchten zij een volger met een zeis of is hier sprake van een groep gestoorden die malend deze troosteloze oorden verwisselt met het aardse paradijs de winnaar juicht, krijgt…

Het meeste, oorlog, had ik je lief toen ze in sneeuwvelden sneuvelden ik beminde de bolsjewistische horden ik vereerde de fascistische beul vliegtuigen ontploften in wolken het regende gierend metaal hortende tanks in modder bevroren vlammend karkas van industrie walmende paarden in tuig van ijs vaal masker met bloed geschminkt neuriënd…

trotse tribunaal zijn dienstbaar aangereikt door mogendheden die lessen trokken uit een wreed verleden de toekomst kreeg een zonnig voorportaal de witte duiven kijken strak omlaag nog altijd zien ze Moeder Aarde smeulen het bloed stroomt dampend door de diepe geulen de vrede komt, maar morgen, nooit vandaag hoe kunnen vogels winnen van de beulen…

In de huilende nevel staat hij sterk en kijkt hij zonder zijn magische bril heel stil naar de berg die zijn beul wilde zijn. De strijd is de strijd geweest en gebleven gedood door seconden komt hij weer tot leven. Hij is dapper en hij spreekt met de stem die bergen veilig maakt en kijkt naar ons.…

dat mannen korter leven is een feit zij moeten immers heel hun leven beulen met zware lasten op de schouders zeulen geen wonder dat zo’n stakker eerder slijt ook vallen zij nog jeugdig in de strijd je ziet de knoken op het slagveld smeulen terwijl hun vrouwen met de vijand heulen want zaad is zaad, geen tijd voor somberheid het mannenleven…

En wie slecht ligt in dit martelend zicht, Die wil de scheuten op de beulen plaatsen: Hij levert gedachten op aan mens betoogde daden- Hij pleit eigengerechtig voor de prijs naar de vraag, En het bevliegt in de geest Zijns referentiekader, En beschouwt zichzelf als bevangen slaande bevrijding.…

Mijn beul kwam mij halen een straf als in een nachtmerrie we troffen elkaar in een onstuimige omhelzing schokkend, je hand op mijn schouder ik draaide mij om, je was al niet meer een krankzinnige droefheid borrelde naar de oppervlakte je beloofde mij ooit de mooiste toekomst ik voelde die belofte ontsnappen totdat ik deze niet meer kon…

Als de wereld middernacht zou vergaan Vandaag alleen nog kan overbrengen Er echt voor gaan staan Angst en pijn tot moed vermengen Als de wereld vanmiddag zou vergaan Twijfel al een dagdeel weerhoudt Tijd als beul van mijn bestaan De reactie als het laatste oponthoud Als de wereld over een uur zou vergaan Niets meer te verliezen enkel vermogen…

dan wordt het stil, je weet, nu komt het schot de doodsangst valt te lezen in je ogen een beul vertoont geen spoor van mededogen te sterven als een strijder lijkt je lot je voelt je als een schurk op het schavot de hand beschermt een kruis, het hoofd gebogen een droevig beeld van leed en onvermogen wanhopig richt je nog het woord tot God…

naar de Giezelbaarg brachten om daar vonnis te vellen hen terecht te stellen al die gruwelen zijn vergeten niemand zou nog weten van de onderaardse gang maar daar zit ik al heel lang in het donker ben ik tevreden ik heb mijn rust daar beneden alles beter dan met een plechtig gezicht het wapenschild te zeulen van de Addinga's die beulen…

Als bruut geweld de harten weer doet bloeden, terreurgeweld dat niets of niemand spaart, als god of mens ook nu niet kon verhoeden dat dwazen weer tot beulen zijn ontaard, dat twijfel dan de blik niet zal verblinden, dat angst noch haat de mensheid dan verdeelt, dat 't hart zich met de rede blijft verbinden en solidariteit de wonden heelt…

De beul drukt op de rode knop, alles kraakt, ik doe mijn ogen dicht... Mijn bonzend hart schreeuwt "STOP!" maar ik zie dat je daar, reeds als pakketje ligt... Vergeef me, oude vriend, ik heb een brok in mijn keel. Je hebt dit eigenlijk niet verdiend maar je kostte me, gewoon teveel...…

'Ik maak je 'n kopje kleiner,' zei de beul. 'Er wordt wat afgemaakt! Moet ík nu boeten?' vroeg ik me af, 'Ik maak me uit de voeten.'…

nu kun je knielen en huilen de tranen vrij laten stromen bij het donkere open graf deze goede avond verdwijnt de haat zwijgen we de verloochening dood verdringen bespotting en geseling denk alleen aan de liefdevolle vergeving van onze man uit nazareth in galilea vergeet nooit die blik in zijn ogen hoe hij zag naar petrus voor zijn beulen…

Keer deze tempel de rug niet toe hier strijken talrijke goden neer van ademende waarheden is deze tempel vergeven hier bespreekt het brein het brein bezingt wonder wonder en tegenwonder hier wordt de beul bestudeerd en de bij er staan heelallen op de planken droefenis stelpende alfabetten de letters der ketters vliegen klapwiekend op de rede…