Alle inzendingen over bonken

blik stem oog vonk vuur geur lach dag vuur dier zoen ziel bloed zaad twee saam sleur zeur zeep serie kind kat één twee eenzaam zonde zucht bonk schonk schaam streek praat traan haat straat drank nacht wond zout koffer deur hap slik over uit…

Vooral op eenzame dagen en nachten weet ik me geen raad Ik zit maar te wachten tot de telefoon over gaat Toch weet ik dat je vandaag niet belt het voelt alsof ik afkick en van top tot teen smelt Ik mis je zo erg dat mijn hoofd ervan gaat bonken Ik wil het wel schreeuwen van de hoogste berg Maar dan voel ik me diep gezonken…

wrede vlammen verlichten de nacht de angst op ons gezicht is voelbaar, de hitte onwerkelijk de oude stee kreunt, het vuur grijpt de stal de dieren bonken tegen de wand en schreeuwen plots maakt een schaduw zich los van ons die verstard zwijgen en kijken hem na dan werpen in vlammenstrijd de staldeuren open, de koeien bevrijd rennen…

Ik denk iedere keer: Bij onze volgende ontmoeting zal mijn hart wel bonken, en zal ik wartaal uitslaan. Ik zal struikelen en alles omstoten, alle mensen zullen omkijken en me uitlachen en bespotten en op straat zullen ze me nog dagen herkennen en nawijzen.…

Buren bonken op onze muren: 'Wij ook! Wij zijn ook gelukkig!' Voorbijgangers blijven staan, drukken hun neus tegen ons raam, roepen: 'En wij dan... Vlak ons niet uit...! Alsof wij niet gelukkig zijn!' lopen peinzend verder, vragen elkaar: 'Wij zijn toch gelukkiger dan wie dan ook? Dat is toch zo?…

Het razend bonken van mijn hart, De motor van een andere tijd, Mijn verhitte voorhoofd, De warmte van de mens om me heen. Leer me helpen om langzaam in harmonie op te gaan.…

Het razend bonken van mijn hart, De motor van een andere tijd. Het verhitte voorhoofd, De warmte van de mensen om me heen. Leer me helpen, Om langzaam in harmonie op te gaan.…

kanten op Mijn armen en benen hijgen Jouw adem voel ik fluisteren dat ik voorgoed betoverd ben Mijn verlangen zucht naar meer Jouw handen klaterkletteren ze ruisen mij helemaal natternat Mijn zweet gutst in jouw mond Jouw spieren dansen en dreunen ze zwavelen onweer in mijn neus Mijn oren suizen en sissen Jouw bekken raast in mij bonken…

Ik voel me verschrikkelijk Ik voel me geweldig Ik denk aan de momenten Waar jij naast me ligt De momenten die nog komen zullen Ik voel dat ze hier zullen zijn In de toekomst, nabij of niet Toekomst, verlos mijn pijn Ik voel mijn hart Bonken in mijn borst Mijn hart dat verlangt Naar jouw warmte voor mijn vorst De warmte die ik draag…

kon ik amper slapen door haar ronken ze had wel twintig glazen leeggedronken begeerte ging spontaan met vorstverlet ik had haar liever buitenshuis gezet omdat haar kleding en haar adem stonken naar vochtige beschimmelde spelonken maar zij was veel te zwaar, dit droef sujet en ik verkneukelde mij op de pret als na de roes de hamers zouden bonken…

de wind fluistert je naam in het ritmisch bonken van mijn hart het scandeert de woordenpracht in het maanlicht voortgebracht het is nu leeg op het warme strand dat wacht op de koelere nacht die de liefde zal verzwelgen als de golven uit de zee die de lucht zal bestuiven als de vlinders om mij heen die de bloem zal ontsluiten voor jouw…

Op steekt een storm, de zee baart schuimend koppen, golven slaan het land tegen de klippen op, ze bonken, botsen, beuken, breken: geen antwoord is hun deel, hun lot een krachtig zwijgen. De wind gaat liggen, de golven ebben weg, het tij verloopt, het land verzet de bakens.…

Ik had de meeste knikkers bewaarde ze in een emmer op zolder Bonken in alle kleuren metaal en zeldzame marmeren Niemand wilde van mij verliezen dus speelde ik maar alleen Een klasgenoot had een ivoren knikker maar ivoor is verboden, en ik houd me aan de regels, dat is het mooiste spel Mensen hebben geen idee hoe het werkt en wat ze verspillen…

mijn ziel er in zou passen loodzwaar hoe kan jij vragen of het zich rond mij wil wikkelen en alles wat ik in verbeelding zie warme wind en weemoed laag op laag, zacht op zilt weerloos wanneer dat woord dode bloesems draagt, gebonden aan de schijn van tederheid hoe kunnen wij blijven in deze ongelijkheid van stilte, bonken…

Ogen vonken harten bonken onbezonnen hazensprongen Geen berg te hoog geen zee te diep valse beloften violet verdriet De zon draait rond schaduwen vallen regen, regen, regen de dijken breken Platgetrapt gras onvaste grond zonder houvast geen halm, geen mast Bed van stilte de nacht tast blind eenzame vlucht geen weg terug…

vliegtuigen vol kerozijn bonkende basboxen gillende sirenes nergens rust meer zelfs de natuur vertoont zijn speedboten als lokvogels voor de recreant die zijn vlees verbrandt nergens rust meer TV - decibellen die mijn hersens kwellen het trapportaal klinkt luid van scheefgelopen hakken nergens rust meer zelfs in mijn hoofd bloedvaten bonken…

Dat lentegevoel ligt achter mij, de oogst is rijp om jouw hartstocht te continueren die mijn hart altijd euforisch kon laten bonken. De gebundelde kracht in de bloei van ons bestaan met een ambiance van aroma om op te zweven die effectieve geur waar ik in de nacht van droom.…

morgen Waar zijn ze, met wie zij de wereldzee mocht bevaren Zeebonken die haar veilig loodsten over de baren Stormen trotseren met ongekende windkracht De spiegelgladde zee met schitterende sterren nachten Nu aangekocht om voor altijd te ankeren Moet dit dan haar roemloos einde zijn Met een roerloos steven en een hart dat zal nooit meer bonken…

als ik jou zie, begint mijn hart te bonken, als ik jou zie, schijn voor mij de zon, als ik jou zie, voel ik hevige vonken, als ik jou zie, wou ik dat ik even bij je blijven kon, oh het vuur in mij, wordt heter en heter, maar jij bent niet vrij, nee ik weet wel beter, maar dromen mag, dromen doet niemand kwaad, dromen zo midden op…

Een strak en grauw gezicht kijkt mij somber aan wanneer ik in de spiegel kijk geen gezicht dus, maar 'n gelaat Mijn lijf, één totale bonk agressie woorden worden niet meer gezegd maar hees en hortend uitgestoten met veel gedonder en geraas Concentratie is totaal weg vertwijfeling slaat toe de wil om hard te gillen is nooit zo heftig…

Het eiland geurt zo vruchtbaar en zo zat Naar 't polderwater en de vette bonken.…

Wij lagen na het middagmaal hoorden bonken tegen het raam Ben opgestaan en trof een pimpelmees op het binnenkozijn, in mijn hand gedaan Ik riep je naam en je kwam kijken was net als ik geroerd door kleurenpracht door onvermoede tederheid zo dichtbij Voorzichtig de vogel op het balkon beschut tegen mogelijk gevaar er een vetbol bijgezet…

zij klimt naar boven in troosteloze eenzaamheid hamerslagen bonken in haar borst ook al weet zij dat Gij bij haar zijt aan weerszij der wereld geplaatst zij klimt naar boven om op de rotsen te gaan staan benee de zee ‘t mulle zand zij bijt met haar voortand een wond in haar lip gure wind strooit zout in de mond…

Mijn tranen snikken door de stilte heen Mijn hart bonk keihard in mijn keel Een leven zonder mamma dat is voor mij veels te veel!…

trekt iets meer de geest omhoog Zachtjes aan haar rode hartje beloven dat de tijd inderdaad ooit uit zal doven Net als lichtjes ooit eens verdwijnen stoppen met schijnen in het eindloze duister Stoppen de knoppen met tikken takken uitbloeien rozen verdorren door de tand des tijds Maar laat het hart nog voorlopig volop bonken…

Terwijl ik dromend voor me uitstaar zo helemaal in gedachten verzonken denk ik nog steeds aan die mooie uren voel weer mijn hart in m'n keel bonken Ik hoorde opnieuw je lieve woorden en proefde weer je hete kussen op m'n mond de passie, de liefde tussen jou en mij die ons eens voor het leven verbond En ik sluit opnieuw even m'n ogen beleef…

Heel wat momenten heb je meegemaakt, leuke, saaie, lieve, speelse, 't bonken op de trap als een puber weer eens in brand vloog, 't slaan van de deuren, niets was je te dol. Maar huis, mét hart, weet je, de eigenares schiet vól in de wetenschap je in te ruilen voor een ánder.…

Dag prachtig mens, dat met een grijns mijn hunk'rend hart steeds weer laat bonken. Dag lief!…

Niemand keek, dachten wij, dus niemand wist waarheen we gleden en ook zelf hadden wij geen idee dat niet, door een dag zonder wolken, tot een mistig bonken tussen onze slapen was verdampt.…

kust gij mijn voeten als ge wilt misère, wat een misère te weinig gedanst te weinig gedronken omdat ge geboren zijt uit één bonk eikenhout gesmeed in het vuur zijn uw stalen knieën kloostergrut waart ge vlees achter loden ramen rijstpap met gouden lepels las ik later in de gazet ik weet, ’t is moeilijk uw uitgezakte wangen te…