Alle inzendingen over front

Met de handen in de aarde de wind in mijn haren en beide voeten aan de grond Met de zon hoog aan de hemel de fluitende vogels aan het front Met de geur van groen gras de smaak van frisse lucht die prikkelt in de mond Met een hapje om te eten en een pleister op de wond Dan voel ik me een gelukkig mens en is mijn cirkel rond.…

ik lach ik huil ik lief ik vloek en dat hele dagen door ik zweet ik krimp ik waak ik groei en luister met een half oor hoe lang duurt die overgang dan ma vraagt mijn gezin als een front naast elkaar en ik gil terwijl ik net naar boven stijg moeder moet nog een paar jaar…

toen hield de regen op met bloeden maar schuurde de droogte een front van geblakerde wolken trok voorbij over bos met bomen van alleen hout en louter dichtbij dan weer bleef adem stijgen naar te ijle hoogten vluchtten zwaluwen naar een vroege dood totdat, alsnog ik vast kon houden…

Maar als bij Sint Maarten duurt dat meestal niet lang: aan het front wordt, kort na Kerstnacht weer met het gewone leven en sterven begonnen.…

Met zelfingenomenheid trekkende naar het front Goede bedoelingen ten spijt ontsteken wij het lont. Zo klinkt de duizendklapper herhaalt zich alsmaar rapper zijn gillende keukenmeiden niet meer te vermijden. Dat raakt me!…

gestorven aan het jaargetijden front. Verkreukeld is hun hart van goud, zij werden helaas voor het hier en nu te oud. Neem voorzichtig er eentje van in mijn hand, en wens mee te mogen zweven “naar mijn verloren vlinder” aan de overkant.…

De veiligheidsmaffia Oh wat fijn dat er veiligheidsmensen zijn Zien overal gevaren, komen handjes tekort Vormen één front als het aan veiligheid schort Produceren verordeningen aan de lopende band Houden daarmee hun baantjes in stand Vergaderen zich suf, stellen draaiboeken bij En verzuipen úw initiatief in hún regelbrij…

Er zijn tenten met teilen en tenten met matrassen voor de meisjes en de vrouwen midden in het kamp achter het front waar ze levend begraven zijn Begraven wie ze waren Verlangend te sterven van de pijn, weg uit de hel van onbekende soldaten die worden geëerd, want wat zij doen gebeurt niet Omdat het niet mag, dus zullen zij de bloemen…

Ze krijgen de Islam niet door hun keel Geert Wilders en kompaan Marine Le Pen Een soort van Europese Ku-Klux-Klan Met grote aanhang – zij het virtueel Want Franse stemmers kwamen weer tot rede Dus hier is ook nog hoop – van lieverlede…

altijd spontaan en met heel veel plezier wordt gedaan zonder te struikelen over een loonvoet maar niets van dit alles had hij kunnen doen zonder haar, die altijd aan zijn zijde stond met steeds weer een tijdelijke afscheidszoen als sturende kracht op de achtergrond gaf zij hem al het benodigde katoen voor zijn vrijwilligerswerk aan het front…

Heilbot in een kom gedaan sliertjes groen en slakkenhuis pompje blaast borrels uit buis ik staar haar als zij mij aan Kleine kosmos zonder kant achter is zo front als voor overheen en onderdoor wereld zonder scherpe rand Rondjes zwemmen naar belief gevangen in een atmosfeer van vredig achter uitkijk zwerven Tot het tijd wordt om te…

we lieven het wit waarin we hebben gelegen geen schaamteloze blikken maar wel de kou van dat front waar beelden niet zijn maar wel de kunst om te graaien in die doos die achteraf geen bodem blijkt te dragen zuurkool zonder worst het gemarineerde denken het uitoefenen van steeds weer die handelingen, neen ik voel me niet tot of in…

Zo gingen wij wel vaker: een uur lopen naar Scheveningen en dan schelpen zoeken langs de vloedlijn dat verdomd lange en zinloze front tegen de zee Zo botsten dikwijls onze elementen: mijn water kwelde steeds zijn weifelende strand maar dan was daar zijn vuist een golfbreker waarop ik schuimend zinloos aanviel Zo altijd aan…

Kleinkind brabbelt Opa brabbelt driftig mee wat die twee bespreken, ‘k werkelijk geen idee Ze vormen een front die oudere man en dat lieve kind en wie kan ’t schelen wat iemand daarvan vindt?…

Weer een rots in de grondvesten Van mijn krakende bunker Die hoestend dit zwarte stof De papieren lucht induwt Ach, ze huilen en roepen In breekgeluiden van pijn Want elk keitje wordt Een scherpgekante oorlogsrots Gezwollen in de dooraderde brei Van mijn voelen en schrijven En ook de drukke stuurman Van mijn domme ledematen De fronten…

grootvader van koperen hersendak voorzien met uitsparing voor sigaretten hij grijnst al veertig jaar Ernaast de baarmoeder van oma keurig in wekfles bewaard, daarin groeide mijn moeder: ei werd mens deze machine in sterk water gevat Als trofee de rechterarm van vader en de moederkoeken van de zussen eronder de foto's van allen die aan de fronten…

heb mijn orgeltje flink uitgebouwd met melodieën en partijen het eerste boek met trom en kleine fluiten wij speelden toen al buiten pas later kwam het grote front met twee bewegende herauten de kop stak hoog in blauw slinger nog op armkracht mijn spieren wekten veel ontzag nog heb ik alle boeken thuis wij delen in muziek…

In Brussel stond Geert met een grote schaar Om uit Europa's vlag een ster te knippen En het journaille hing weer aan zijn lippen Islam, de gulden, knip en hij was klaar Die gele ster is voor zijn running mate 'Le Jean Marie', die daar wel raad mee weet.…

sprankeling van perspectief en zoete streling van ik heb je lief de vitale duiding van de woorden in onze stem die weerbarstigheid doet scherven om warme liefde te erven het werk van noestige handen dat langzaam de wereld verandert gestaag in het ploeteren binnensmonds foeteren maar met groot resultaat ja jij bent soldaat aan het front…

Hij knikt met een verstandige blik, en is op alle fronten genaaid door de kasteelheer.…

jouw stonde een boekwerk vol zweet en ontlastende maar zwaar bevochten delen nagelden de scherpe regen als ijsfonteinen op ieders huid in mijn sterven zal ik jou van alle angst bevrijden en zal er glorie zijn op alle fronten waar de aarde wordt gedragen door moerassen van bloed en stem…

wit rondde met groen en zwart het blauw van de hemel waarschuwde mensen met donker gerommel voordat de donder knallend brak maakte het zwerk tot toonbeeld van sterke krachten in het altijd zo rustige weer zelfs mijn vriend vlaagt en stormt niet meer als ik mijn regenboog toon en zon de lucht weer verschoont van het buiige front…

uw volgende stop is een stuiptrekkend multi-mediair front. Onze maatschappij krijgt een verrekte korte lont…

We zijn op liefst zes fronten kampioen, We hebben weer een opgepoetst blazoen.…

heb de wind niet gevraagd golven zo hoog op te stuwen dat de zee tot de duinen staat een front van dreigende wolken in buienlijn langs te sturen dat zich met onweer ontlaadt vroeg zomerse dwarrels vol stuifmeel en licht geuren van bloemen zon op mijn gezicht dansende vlagen van warmte en lucht trillende einders met vogels loom…

vandaag draagt de spiegel zijn muur vooruitgeschoven als naderend front naar weidsheid in aanliggend gebied sprakeloos tot in uithoeken en gaten de ruimte waarin we ons begeven lijkt oogluikend op een paal boven water we zijn onze tijd in een geleend lichaam het huis van oneindige fantasie nooit ver te zoeken en altijd bedrieglijk dichtbij…

wat moeten toch de vlinders in gedichten ze fladderen als goede feeën rond een huichelachtig lachje rond de mond die zweverige, valse lichtgewichten ze mijden laf depressies en het front en weten van geen zorgen, van geen plichten je kunt ze nooit van arbeidsdrang betichten ze existeren slechts als vagebond wellicht is er een zweem van jaloezie…

de jaren hebben ons gevouwen langs vroeger onzichtbare lijnen die ooit als sterke baleinen ons als een front bij elkaar hebben gehouden wij presenteerden familie en kracht door generaties met straffe hand groot gebracht vrijheid en welvaart gaven aan eigen zinnen ruimte zonder bevoogding in samen beginnen we zagen dorpen verworden…

stoïcijns als een volleerde dicht er een mens zijn jeugd onverstoorbaar naar gisteren hij moest volwassen, eindelijk vaarwel aan de eindeloze streken van een jonge-man er heerst stilte aan het front geen schoten, geen inslagen noch invallen, de tijd is bewaakt de grenzen, het fatsoen is nog niet helemaal gestorven leven na de dood en liefde…

Het front loopt dwars Door eigen gelederen. Het schreeuwt: ‘Voor de verwoeste stad van straks Sta ik onmogelijk nog symbool!’…