Alle inzendingen over gebulder

geluiden in de branding het gebulder overstemt in zee verzwolgen dromen de deining breekt ze zacht jouw stem uit het verleden stormen in een traan getemperd is het heden verwoest haar bestaan…

over van het onbeschrijfelijke gevoel het toenemende gebulder een uiting van onwetendheid want alleen jij weet wat ik bedoel Een illusie als ik je voel....keer op keer het stokkende gebulder een uiting van gemis elke dag een beetje meer Een traan vermengt zich met de waterval meegenomen in zijn stroom weet ik dat hij zijn weg wel vinden…

gebulder der kanonnen en springende granaten mensen die met elkaar vechten en elkaar gruwelijk haten geen dag gaat voorbij zonder doden en gewonden haat zaait vergif, maar soms ook; dollars, roebels en ponden…

Woorden worden gedragen door de golven van de zee zachtjes fluisteren zij haar naam in tederheid de wind zwelt aan golven worden groter onstuimig zijn zij de koppen vol schuim in het gebulder gaan de woorden verloren dooft haar levenskracht heel langzaam uit…

Jouw woorden kaatsen als schuimkoppen met gebulder en kabaal woest tegen de stille vlakte van mijn weggedoken ziel. De haven verlies ik steeds meer uit zicht, stilaan kwijn ik naar de ondergang geef mij over, aan die woeste zee.…

Wind in vol element zweept wilde golven die met hun witte haar woest in de war zich storten op het weerloos strand dat wegvlucht met veel stuivend zand maar steeds meer wordt verzwolgen ik loop langzaam sluit mijn ogen luister naar het grof gebulder lik het zilt van mijn lippen en voel me slechts heel nietig…

Waar kaarslicht de duisternis kruist herwinnen gedachten terrein gefluister van stemmen en kruiken gevuld met rosé hoor dat gelach en gebulder van stem vluchtend zijn harten vol gevoel en van streek niets kan worden zoals het ooit is geweest tijd schrijdt voort en vertrouwen wordt herpakt toch blijft de angst voor het verbreken van de rust…

zal ik wolken raken de eindeloze dreiging van grijsgrauwe stormen die vernieling zijn verschijnen als schicht die zichzelf weerkaatst verwoesting scheppen in schoonheid van licht zal ik geraas ondergaan gebulder beheersen bedarend als briesje het lot weerstaan bevend als riet dat buigzaam gebleken de stilte aanvaardt waar stormen…

het is de stilte die steeds leger wordt de spanningsboog is nu gevuld met heroïek en het romantische gebulder van kanonnen het moordend vuur en desillusie van verloren slagen zijn vergeten de echte pijnen van hun sterven willen wij niet weten het is de stilte die steeds leger wordt omdat vrijheid alle ruimte neemt de doden zijn geteld…

Het gebulder van de wind, is wat ik nog het impossantste vind toch vreemd dat geloei dat lawaai van de gewoonlijk vriendelijke wind. Code rood, van alles vliegt er voorbij ik blijf maar binnen, waarschuwingen te over, ik blijf maar Vogelvrij!…

als het geluid schor is van het gebulder als het licht geen puf meer heeft voor zijn wapen kan ik eindelijk zonder angsten verder slapen…

in Parijs kwam ik iemand tegen die me verbond met de wereld van vóór de oorlog de punaises vielen uit zijn hand toen hij de ramen voorzag van blauw papier met het gebulder van kanonnen in de verte telde ik de mooie herinneringen van mijn jeugd er waren afstompende gedachten er was gedaver als scheurde de aarde uiteen in de…

hij zit in het verstarde zand de grot rond staart leeg het duurt niet lang meer voor het tij alweer bezit zal nemen van haar versteende ingewanden in de korte tijdsspanne daarna het wonder van de vruchtbaarheid kleine kiemen tot gras gezouten kruid tot was plankton op het land het gebulder der golven zwelt stilaan aan tot het geluid…

Zat ik op het strand met ogen zien Mensen, het bedekt en rood glimmen Zag ik branding mensen tillen boten vagelijk ver opdoemen Zandig tussen tenen, haren vol Knieën op een rustoord leunen Het vergaan, de resten hoor ik Het gebulder van lopen schroeien Man bloeden zonnig rood Grijzend wolken levend dood Materie arterie aorta van eens…

Voorwaar een wonder, dat na dat gebulder en gedonder de zwarte lucht altijd weer blauw wordt.…

Vragen om hulp lukt niet mijn stem vergaat in het gebulder van de gedachtenchaos. Realiteit en verbeelding mengt zich tot een wazige drab waaruit het monster kwam. Ik ben bang.. Niet voor het monster nee dat niet. Ik ben bang voor mezelf en hoever ik dit laat komen....…

De dansvloer knarst Onder het hees gebulder van narren Die het jaar uitzwaaien Ze zit op een barkruk genageld En toch wrik ik haar los Met een koevoet als het moet Draag haar naar de grote markt Til haar op de hoogste sokkel Waar de helden van de Gulden Sporenslag tronen Meer en meer krimp ik in een huls Dolend van deemoed Vind ik de…

De zee is golven meer dan zat Ze willen altijd bovenop En dan dat schuim op elke top Of ze de beste zijn van ’t wad Al dat gebulder lijkt een straf Ze rollen bollen steeds maar door Als ‘t even kan kruipen ze voor De zee wil van haar golven af Ze drijft hen langzaam naar de kust Alwaar ze op gezette tijd Hen één voor één het land op smijt…

Hoort het gebulder voortgebracht, ‘Heb ik dat?’ vraagt zij vertwijfeld Zich ervan afsluitend af. Zo sta ik er nu alleen voor Als een schildering gepijnigd, Genageld aan wrang mineur. Aangedaan door uw bewening Rimpelt mijn gelaat natuur, Een achtergrond die ’t al herschikt.…

in mijn adem en verzink in mijn gedachten hier is het waar ik mijn bestemming vond nu werpt de zon haar stille stralen in het rond 'k voel de geschiedenis en denk aan alle krachten die deze grond verwondden en een broze vrede brachten proef hier mijn vrijheid in een woordeloos verbond de sawa's tonen zich in wondere patronen van ver 't gebulder…

Maar daar lig je dan, de wind nam je mee, na al het geloei en gebulder, brak je af. Alle moeite nu voor niks, de winter overleefd, het begin van de lente eveneens maar de zomer maak je niet meer mee, want je ligt daar op het gras zie daar: Benee!…

dit ontzagwekkend natuurgeweld overtreft alle andere aandacht voor menselijke invloed Een kosmoligische seconde verstrijkt als een oneindige macht van gevoelde tijd, van angst en vertwijfeling Striemende hagel snijdt in horizontale nevel als de zeis van Hein door het groen wordt zomer zonder kleur Zo snel als het kwam verstomt het gebulder…

Het gebulder klinkt als vertraagd geblaf in de boomgaard. Dan is er geen geluid meer, even, daareven nog metalen hakken De smaak van ijzer uit haar lijf Op de lentebloemen die zij had klaargezet om op het erf te planten. Hij kijkt niet om en veegt zijn handen aan de muur, De warme witte kalk haar gruwel uit zijn vingers zuigt.…

waarom dat gebulder? wat moet ik geloven, wat is echt? de luide stem van de verzonnen god? het eeuwig bimgebam der mensen? ik prefereer de zuiv’re symfonie die vogels in hun jubelzangen uiten de rest laat ik over aan het lot.…

Daar waar je onder aan de trap je gehoor al verloor Maar bovenop met zicht in ‘t noorden haar eindeloze bocht naar ‘t zuiden een strandtent en puur zand oostwaarts gestreept bollenveld Ik zag de glooiende zandduinen, de plooien trillende schuimkoppen die in propjes verwoeien Het gebulder van golven hoorde ik en de voortdurend veranderende…

bij haar te komen voor een ander bestaan in het diepe zeerijk waar aardse kwellingen vergeten zullen worden brullende storm teistert het wijde water in 't grimmige nachtdonker speelt de zanger moedig een reuze bliksem schittert de verlangde vrouw verschijnt op de ziedende schuimbergen hartstochtelijk werpt hij zich in het woedende gebulder…

liefde speelt over snaren van je hart trompetten die de hoogste tonen zichtbaar maken als gekleurde regenbogen in het zonlicht van een bui klanken die dansen in het groen van de wei blij met de bloemen op het ritme van de wind heen en weer in een eindeloos herhalen van geven en nemen donkere dromen met het zwart van de nacht gebulder…

liefde speelt op de snaren van je hart trompetten die de hoogste tonen zichtbaar maken als gekleurde regenbogen in het zonlicht van een bui klanken die dansen in het groen van de wei blij met de bloemen op een ritme van de wind heen en weer in een eindeloos herhalen van geven en nemen donkere dromen met het zwart van de nacht gebulder…

Gebulder van de wind in het onweer van krachten die strijden met bliksems. Regens in slagen en vlagen, striemend wie waagt het weer te trotseren. Duister van hogere machten, die speelt met zijn krachten, verborgen in klauwen, getrouwen, die eerlijk en recht, met kromheid vereren. Zuchten, kreunen en steunen van lijdende geesten.…

Toe, zet met mij je schouders eronder en schei uit met je gebulder en gedonder, 'k heb alleen het beste met je voor maar snap wel da'k me aan je gedrag een beetje stoor. Ik zit nu alleen, want jij bent weg, heb wel steeds iemand om me heen, maar da's anders, 't is fijner dat ik zeg, ik ga vanavond op ziekenbezoek bij mijn man.…