Honing en Zwavel.

Het gebulder klinkt als vertraagd geblaf in de boomgaard.
Dan is er geen geluid meer, even, daareven nog metalen hakken
De smaak van ijzer uit haar lijf
Op de lentebloemen die zij had klaargezet om op het erf te planten.
Hij kijkt niet om en veegt zijn handen aan de muur,
De warme witte kalk haar gruwel uit zijn vingers zuigt.
Hij schopt naar de kip die voor zijn voeten loopt
En drinkt het koele water uit de aarden kan
Die hier al eeuwen hangt.


Hoe eenvoudig dit beeld op het neerhof,
Haar blanke hals, een stukgeslagen bloesem.
Zijn zwart ligt uitgeveegd over haar buik,
De aarde onder haar zijn land en drek.
Hier zal niets meer groeien,
Het groene lover platgedrukt is giftig doods,
Zijn zaad salpeterzuur.
Alleen het onrecht kan hier gedijen en de bitterheid.


Hier ligt in haar de toekomst verdronken.
Zij verbrandt de kleren waar hij in ligt en geurt,
Ze kweekt nu woede in haar buik,
Geen kinderen, maar soldaten,
Geen moeder en geen vrouw.
Naakt stapt ze de oorlog in en toont
Haar uitgebrande buik en borsten
Op alle pleinen waar de pijn
In de stenen wordt gestampt.

Schrijver: vogh, 20 februari 2006

ghivoetelenet.be

verdronken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 7 stemmen 704