Alle inzendingen over heem

In Markelo stond Bleker voor een zaal Zijn afkeer van Geert Wilders uit te spreken Nu zegt hij, op het allereerste teken, Dat het niet zo bedoeld was allemaal Hij dééd alleen maar dapper, voor uw stem, Dus walgen we nu eigenlijk van hém. ---- DEN HAAG - CDA-staatssecretaris Henk Bleker heeft vandaag PVV-leider Geert…

Een lichte welving in het aards gazon, schildert teksten in het heem die ik in elk seizoen beween, pluk het als een heemboeket, waarin hij geleidelijk verdween daar ruist zijn rust in een oneindig gedicht. "Denkend aan een (h)echte vriendschap " Foto: Roos.…

Maar zoals zíjn Vader hém zou willen blijven tillen heel zijn lange leven lang en op een steeds maar hoger plan weet hij dat dit duwend dragen zo lang niet kan.…

Ja, sporten is de ware eau de vie in dit geval het oosterscheldewater met westenwinden hengstend op je tater een knollenland van fietserspoëzie Zeeuws meisje werd uniek przewalskipaard: parmantig, onbeteugeld, stevig frame met pegazussen als de kroost van Heem in rengalop op ’t stalen ros Beyaert (maar díe legende redde het toch niet…

er was het verlaten een lange weg te gaan ver van een heem pijlers van het bestaan scheiding van de vogeltuin het paradijselijke licht tere wentelbootjes enkel nog in een vergezicht een glimlach een wuivende hand het water spiegelt in een volgend land waar koekoeksbloemen in bermen prijken het vee graast op behoedende dijken…

ik roep de vogels mijn lief vol nijver en egard zoeken ze een heem in de gaard welluidend, of verwonderlijk stil vertoeven ze er vol appetijt toch zo broos, in kwetsbaarheid zoals ook wij mijn lief twisten met de tegenwind tuimelen, rondgaan in het labyrint als de nacht het donker legt over de takken van de linden zal de uil er zijn…

“Smeert als de beste”, volgens de reclame, maar dat begreep die Friese man verkeerd en met zijn boter is hij hém gesmeerd waarmee hij slechts een slogan wou beamen. Een nieuwe Ster-spot meldt ons thans rechtlijnig: “Zeeuws Meisje, smerig, en geen cent te weinig !”…

Raven snaaien goud bewerkt krassen rauw bevroren handen draaien weg van ijle snik en ogenschijnlijk heem`len blikken scholen na die roek`loos landen dode hoeken, opgemerkt.…

lig jij heel veilig, in zijn armen, had zo graag, hém willen zijn.. om mezelf aan jou te warmen, en dat gemis, dat doet me pijn... Onthou maar steeds, jouw lieve zinnen... "heb geduld, jij krijgt je tijd..." en raak je mij, heel diep van binnen, want ik wil je, nog lang niet kwijt...…

verkiezen, al rot het de benen onder je lijf vandaan Al zou het in de zomer zelfs nog vriezen, al is de toekomst volledig van de baan Durf te leven, niet troosteloos te kniezen Pak de zonden bij de strot en draai het af, draai niet door, ontneem angst zijn willen Schrij de dood voorbij, verniel zijn straf en lach als hij je arm pakt, laat hém…

ooit was de mens een deel van het leven om hem heen in een oneindig universum diep wortelend op steen en schaars vruchtbaar leem hij is zijn heem ontgroeid in het va-banque rentenieren van hem toevertrouwde waarde door opbrengst geboeid erodeerde en vervuilde hij op gruwelijke wijze de aarde de evolutie is geschokt uitgebalanceerde…

Ik voel de ogen Op ons gericht Wanneer ik jouw hand vasthoud Beide met een lach op ons gezicht Ik zie de blikken van de mensen Om ons heen Wanneer ik zeg dat ik van je houd En dat ook echt meen Ik zie ze kijken Naar elkaar Wanneer ik zeg dat ik niet van hém houd Maar van háár Ik hoor ze fluisteren Vol van walging en afkeer Wanneer…

Langzaam loopt zij door de lange gang op zoek naar een stukje verleden oogcontact wordt schuchter vermeden de kleur van de muur is meer van belang dronken wielen draaien hun eigen wals maar zij sloft volgens haar vaste patroon wanneer ze hém begroet als verloren zoon klinkt er plotseling een lach, ongekend vals abrupt begint zij te zingen…

Jan Peter raadt ons zeer indringend aan Om na het driften, dwarrelen en stuiven De sneeuw van onze eigen stoep te schuiven Het land blijft dan op eigen benen staan De Kamer moet hém straks ook maar bewegen Om rond Irak zíjn straatje schoon te vegen. ---- Den Haag.…

Het lijkt een laatste zomerdag, waarin ik het weinig zoek, het niets uit een botanisch boek, waaruit ik met beide handen had willen plukken, lanterfantend geurend in het Heem, in mijn ligtuin waar ik in mijzelf kan liggen in elke houding die ik was, zoals je sprankelend water schenkt in een horizontaal glas.…

van een lang bezinnen, verkoos het gezegde, geen deelwoord bleef onvoltooid Nog voor haar stem zich verder kon verheffen,werd zij door overmacht gekooid, verwoei haar kracht in een verfrissende wind die zijzelf had gesticht in een welving van een aards gazon, die ik in elk voorjaar beween, een terp van de wildste rozen in het heem…

hoor - volendamse smits - word ik even klein - weer - denk ik terug in de tijd zie ik hem weer staan míjn broer achter in de kerk in het koor waar hij zingt - met nachtegalen stem - o jesuke klein o jesuke klein, denkt de volwassene in mij hoe lei dit kindeke - dit jantje - onder het juk het juk van de roem en toch als ik hém…

De takken spelen wild een schimmenspel Het scherm is kant en klaar - ecru gordijnen De zon is lamp en niet te dimmen, fel Belicht hij wat ik zoal voel verschijnen Intense liefde voor het fundament Waarop hij rust, mijn meesterlijke woning Aan mij nu vijfentwintig jaar bekend We zochten lang en dit was de beloning Het pand lag lonkend…

en ik… ja ik, gehoorzaam hém…

Die laat ik ook wel gaan Noem me maar dom en naief Maar alleen met hém kan ik de wereld aan…

Ik legde ze even naast elkaar die van m'n vader en van mij allebei speelden we mondharmonica smartlappen en liedjes zo blij Ik wilde ze tegelijk bespelen het geluid van vroeger weer te horen net of ik weer met hém speelde maar het geluid kon me niet bekoren We speelden: achter in het stille klooster en van Jantje met een scheur in z'n…

Aan een haars ondanks ongehuwde tante Wijd ik een quasi necroloog poëem Niet dat ik haar ooit zag, nog onbequeem Om haar verschijning in mij op te nemen Het lag niet in haar aard van haard en heem Op drift te raken, zij verkoos gefleem Als een gezelschapsdame bij een tante Een verre weliswaar, geen naastverwante Het moet mij van het…

door te lange zinnen, verkoos het gezegde, geen deelwoord bleef onvoltooid nog voor haar stem zich verder kon verheffen ,werd zij door overmacht gekooid, verving haar kracht in een nieuwe wind die zijzelf had gesticht als welving van een aards gazon, die ik in elk voorjaar opnieuw beween, die terp van wilde papavers in het heem…

rust een uniek ontwerp, geraakt door welgevormde zinnen, verkoos het gezegde, geen deelwoord bleef onvoltooid nog voor haar stem zich verder kon ontplooien, in het stramien van het denken, verving de kracht in een ongeëvenaarde zetting waarin zij de grip en geest verloor een schaduw langs het leven streek terp van wilde rozen in het heem…

maar onwezenlijk hoe ze daar lag en tegelijkertijd toch niet hoe zij later in 't ouderlijk huis een extra trui aantrok haar moeders trui en hoe zij zich toen nestelde als een poes in de witte rieten stoel haar moeders stoel en wat te doen met haar vader die - op de bank naast de kanarie -waar zíj altijd mee sprak omdat ‘t met hém…

uniek ontwerp, geraakt door welgevormde zinnen, verkoos het gezegde, geen deelwoord bleef bij haar onvoltooid nog voor haar stem zich verder kon ontplooien, in het stramien van haar denken, ontving de kracht in een ongeëvenaarde zetting, maar zij de grip en geest verloor als schaduw langs het leven streek terp van wilde rozen in het heem…

De heem'len meet hij als met een span, zo zonder woord of taal. Zij loven hem in stilte, door de schoonheid van hun scheppingskracht. Ik wil mijn stem verheffen. Hem eren voor al zijn goedheid en zijn macht. Zijn grootste blijk van liefde, dat gaf hij aan de mens.…

Het sneeuwkleed werd ook dit jaar vlok voor vlok gebracht op huis en tuin gespreid in stilte zo volkomen, geen mens of dier heeft ons gewekt, omdat wij dromend sliepen maar na 't ontwaken o, hoe wonder schoon een bruidskleed om ons heem te sieren.…

We tuften langs heg en heem. Hij is met mijn geluk verweven, mijn armen stijf om je heen. Zestig jaar is dat geleden, je bent er al lang niet meer. Maar herinneringen blijven, dat mag, ze laten jou eventjes herleven, brengen een beetje zon op een regenachtige dag.…

Des anderendaags ging het Ros Beiaard los En liep de Ommegang in Dendermonde Met op zijn rug vier zonen van Aymon Wiens naam bij ons verbasterd werd tot 'Heem', Heer van Dordogne, ooit genaamd Dordoen Een graaf van Karel, maar geen Elegast Met Charlemagnes zus was híj getrouwd Zij schonk haar echtgenoot Aymon vier zonen Ritsaert Adelaert…