Alle inzendingen over knikker

Tussen de bruine opgejaagde bomen die in rijen hun schoenen staan te strikken draagt mijn hart zich voort op een fantasie waarin ik het spel ben en mijn dode makkers de knikkers niemand hoeft te winnen, ofschoon het verliezen de noodzaak verkiest boven het geduld de fluit die de ketel doet bezinnen en stotterend alsof het moeite heeft…

ik keer de dagen die voor ons lagen en draai de uren terug naar 't heden verwijt gedachten die toen vergleden dat zij de wens van vader niet zagen in groei te weten van jonge jaren waar met het klimmen de knikkers telden als toegangsgelden voor boomhuthelden in zwarte handen bekroond met blaren het fikkie stoken alras vergeten zal vuur…

de straat verloopt in gevels en in stoep kaatst eindeloos anoniem laat ongezien verblijven potten vangen knikkers op krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je schopt er tegenaan of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst in stille uren…

grindpad achter het hek aan het eind van het grindpad vraagt de stilte om aandacht geen geruis in bomen geen bewegend gras de vogel zingt geen lied de dood maakt me hier wakker ik wist nooit goed wie je was en waar kon je moeilijk volgen op je zelfgemaakt kompas je achterstevoren denken je eindeloze fantasie je knikkeren met…

Moreel rechtschapen was en consciëntieus En discipline had"...het staat er, heus Een ja-knikker maakt nooit zijn eigen keus... ____________________________…

Druppels water, rond als knikkers tiktak in een stroomversnelling door een deels mistig half-vol glas met champagne Van over de rand van achter je brilleglazen kijk je mij aan alvorens aan tafel gezeten jouw deel te nemen van de opgetuigde vogel alleen in blauw en penseelstreken nog vereeuwigbaar Zachtjes ga je spreken over het neergedaalde…

Jij mag getuige zijn van verdriet groot of klein vriendschap huilen ruzie vallen op een zere knie Drukke kinderen en stille roepen schreeuwen gillen verstoppen hollen vliegen lachen luieren liegen Pootje haken pret maken potje knikkeren of schaken voetbal op het plein vechten is maar schijn Drie is teveel vier is beter struikelen…

glad plaveisel trapt wel stukken beter vooral als scheve schaatsers rollen vriendjes die er achteraan gaan hollen mij lukt het niet ik loop geen meter eerst ging ik remmen met mijn handen maar trap nu gewoon weer achteruit veel te krachtig krijg je lekke banden papa zei: je rijdt beter recht vooruit in bochten kan je wel eens stranden knikker…

Doorgewinterde politici weten precies wanneer stemmers knikkers worden. Politici lopen weinig risico. Volgers zijn hun belang. Wie verstand van bange mensen hebben weten wat volgers motiveert. Zij beschermen hun volkje dat naar hun pijpen danst.…

jij telt de stenen als knikkers in een zak het maakt niet uit wat ze vertellen je bent hun vormen zat toch spreken ze de taal van talloze passanten ogen kunnen lezen hoe de dansen staan beschreven in het oppervlak jij was het die hun woorden sprak kon voelen hoe de jaren zich vastlegden in sporen van geboren leven…

ook wij hadden ons sprookjesboek ook daarin kwam vaak niet alles goed natuurlijk was jij niet altijd de schattige prinses ik maar zelden de grote tovenaar daarvoor deed ik altijd te raar wij speelden het naturel zonder verkleedpartij en muziekinstrumenten een spel zonder knikkers de waarheid kenden wij waren ontdekkingsreiziger…

O Greta Green, bewaar de aarde in je kwade vuist als je liefste knikker.…

Een putje om te knikkeren of hinkelen op de stoep doof zijn als je niets wilde horen je ogen dicht als je trapte in de poep. Graven in mijn herinneringen soms met een traan of een lach dankbaar dat ik nog herinneren kan en al deze dingen weer zag.…

ik zag je ogen maar je vragen bleven hangen in de lucht de antwoorden zijn mij altijd ontvlucht ik zag de golven spelen jij een kalme zee ik liet de zon verdwijnen je lachte, zei, ga mee je sportte om te winnen die strijd bond je wel aan ik speelde met de knikkers voor winnen ben ik nooit gegaan jij loopt terwijl ik wandel ik…

In 't gras bij 't water, naast de wilgenrij, Speelt een blond jochie ernstig met een knikker; Wegjaagt in 't bongerdje een vogelverschrikker De Zondagsstilte over de boerderij.…

In 't gras bij 't water, naast de wilgenrij, Speelt een blond jochie ernstig met een knikker; Wegjaagt in 't bongerdje een vogelverschrikker De Zondagsstilte over de boerderij.…

Een putje om te knikkeren of hinkelen op de stoep doof zijn als je niks wilde horen je ogen dicht als je trapte in de poep. Graven in mijn herinneringen soms met een traan of een lach dankbaar dat ik nog herinneren kan en al deze dingen weer zag.…

hollen met je lichaam in een tas o winter jij bent een slechte meester een klein beetje vuurwerk daarmee ben ik tevreden o winter geef mij wat vrolijkheid knip een stuk van deze middag af gooi een sprookje in het water van de nacht o slechte meester dag slechte winter, scharenslijper, met geschramde knieën hol je over de speelplaats als knikkers…

Kom op, kom op met dat geheim Punaises, knikkers, een tube lijm? Een gevoelig, strikt persoonlijk rijm? Een pad, een kikker, een slak vol slijm? Vertel, vertel het nu toch snel Een mes, een bom, een oude bel? Geld, een steen, een eierschel? Ik weet het niet, ik geef het op Playmobil, een zakje drop?…

Je wangen ingevallen, je oogbollen als knikkers in uitgeholde holten. Je zou in rioolbuizen slapen, of in zolders van oude huizen. Ze noemen je 'Uileman' Of gewoon 'De uil'. Soms 'Heer van de nacht' Een wijze man zei: 'Jullie doen hem bestaan, hij is jullie eigen angst'…

Ik eet geen dieren die sprookjes spelen zoals jij, zegt hij en zijn ogen knikkeren zijn kassen over mij heen. ---------------------------------------- uit: 'Ik trek mijn species aan', 2014.…

ik vier de verandering de eigenheid van continenten op voorhand naast een houten palissade het korrelig zweven van een ballon een uitgetelde zon op zich komt u ook uw glas klinkt alvast uw antwoord hangt als een avond in de bomen, zo duidelijk onzichtbaar de knikkerige twijfel die huilt om kennis ‘de wereld is lang geleden al gestolen…

M’n dorp zonder tv en telefoon zondagmorgen naar de kerk ‘s middags naar de bioscoop en tollen op de dorpsweg de dood in ‘t dorp is zeldzaam gevoelsmatig leven we er eeuwig maandag de was, zaterdag in bad en knikkeren op het zandpad de bezoeker roept ‘vollek’ bij de deur als hij al binnen is zwemmen en vissen in ‘t kanaal we zijn…

Ik ben zo iemand die altijd klaar staat, die zijn mond niet houden kan als er iemand om hulp verlegen zit, ik ben zo iemand die ze altijd kunnen bellen als er iets aan de knikker of stuiterbol is, hoe groot ook, men kan altijd een beroep op me doen.…

Het druppelt en klinkt kalm de stem van mijn binnenste goede mens zeldzaam schoon en teder bezit ik je Nu spreken we met rauwe tongen woorden die voor niemand bedoeld zijn rollen als knikkers van een houten trap verdwijnen in echo niemand te beschuldigen niemand te vergeven de enige waarheid is alles is een leugen Weet je dat als…

Torens, die in klassieke vormen ogen tot knikkers maken. Terwijl de man zijn handen wast in de fontein, fluistert hij naar zon en water: Wat is nou Valencia? Wat is nou Valencia, zonder haar? Zo zucht hij alle lusten weg en voelt de laatste munten in zijn zakken. Hij kan hier niet blijven. Niet in deze zon. Niet bij deze zee.…

Overtuigingen van vroeger, wetenschap en meningen die ik had, rollen als losse knikkers door mijn hoofd, blijken gegrondvest op een fundament van jeugdig pragmatisme, fanatiek enthousiasme of meeloperij.…

Met knikkers moet je kunnen spelen. Wie hebben wil heeft nooit genoeg. Geld kan ongelukkige mensen helpen. Mensen die arm of ziek geworden zijn. Een virus houdt ons een spiegel voor. We krimpen van de schrik. Hoe moeten we dan helpen? Hoe? De economie moet zich herstellen!…

Knikkeren, nou ik kom nooit meer overeind, dus dat spel is bij voorbaat ondermijnd. Verstoppertje en tikkertje, wie me dat nog wil zien doen bespreek meteen een ziekenhuisbed, want ik ben val- kampioen.…

met het verhaal van de grote schoolplaat achter heeft de kachel een oud geduld met zacht gloeiende briketten gevuld we blijven nog een paar uren hier een inktlijn bereikt een nieuw hokje op papier buiten ligt het schoolplein kaal van bladeren die in dorre slingers tegen de zijmuur samenhokken in het zand kleine kuilen waarin knikkers…