Alle inzendingen over kreuken

bij den minne op het liefdestapijt in den kreuk bij kraak van het struweel den mooien vrouw wil in haar geheel vol gaarn tot in de puntjes verleid bij de thee nog met kleine beetjes after tea krokant beliefd in kreetjes…

Mijn handen rieken van uw reuk waar ik uw steel en blaren kreuk, o gulden Afrikaantjes, en 'k hou van u zo veel en teer als straks uw parkskens gloeien weer saffraan-goud in de laantjes; ik riek u dan zo bitter-fris, onaards en vol geheimenis.…

hoe vrij de beweging ook moge lijken van verre dichten staat bij mij te boek als ambachtelijk vak waarin ik volgens regels zoek naar de kern op een wit vlak bij volle maan onder tal van sterren bij kreuk vlek en punt kan ik er daarbij van op aan dat men eerst strijkt en gumt…

Nationale gedichtendag niet dat het moet; het mag je maakt een versje, liefst met plezier bij mij zorgt dit wel voor vertier regel voor regel, woord voor woord dat is een beetje hoe het hoort Natuurlijk is iets specifieks leuk al kan dit ook, zonder 'kreuk' voor een nieuwe, volgende rijm zal het geschrevene weer anders zijn maar voor nu,…

Kraak mij niet, kreuk mij niet, probeer me niet te pakken, ik ben precies zo teer als het lijkt. In het duister en in het licht zullen mijn ragfijne voelsprieten je schoonheid bewonderen. Maar wacht, oordeel mij niet te snel Wacht nog even, eer ik mijn hielen licht.…

Zou zo graag zo veel van je dichten totdat de doodsban je loslaat in je bad Naar je vliegen Tot die sferen Zonder liegen Mijn leven is nog steeds te deren In m'n dromen Doe je het bed Kreuken, de douche stromen Maar blijf je verlaten, ongered Achter elke hoek zie ik je net niet Waar ben je lief?…

De dekens,weggeslagen schuilend onder de kreuk van lakens? Alleen met weinig tot geen publiek Wij lachen ons een kriek in dierentuinen Waar deze dieren zich soms in schillen tooien Maar wij staan zoveel meer voor aap Bij het zien van aap aan 't apenkooien.…

Veeg je gat ermeê of snuit je neuzen En frommel ’t vod in de oude kreuken, voor den Duivel! – dát ’s hollands hè? Dàt heb je lief.…

zij voelde rond en warm oneindig lief in universele streling zonder oponthoud door breuk vouw of kreuk overzichtelijk tot in lengte van dagen omdat tijd geen deel uitmaakte van maar in rond besloten was zonder begin en einde door ons niet te evenaren omdat wij met ons lichaam helaas niet altijd zo goed konden rondkomen werden…

wist als de bloedende maan begluurt een naakt papier de zwijgende schrijver die donkerblauwe woorden doopt in zijn uitgelopen droom schreeuwend kreuken nepgouden vingers geschreven verzinsels vol schrammen en builen huilen haar regens de woorden van het vaak gevallen kind dat onbezonnen dromend zijn harde waarheid vindt…

Van oude kerken als kreuken in hun heuvel kende de klankenverliezer het gebed. Een klamme echo een akoestiek een gesuis dat ragfijn geel onophoudelijk de muren in rinkelt. Van oude kerken waar schellend zijn stem voor de adem op fresco's een sleutel vroeg herhaalde hij het bezoekuur.…

je draait je in kreuken en bochten en vouwen het lijkt wel of er van binnen iets knapt vandaar dat zoveel mensen trouwen dan is er tenminste iemand die krabt!…

Een ieder doet zijn best om te stralen als de lampjes in de boom doet een stapje meer voor goede sfeer nadat hij zijn dorst heeft gelest mensen zijn iedere keer weer net even vrolijker en kijken tevreden terug naar hun verleden geen fout, geen kreuk in het papier alleen plezier vinden allen hun weg naar kerk of zomaar een samenzijn…

Het oude jaar heb ik in doos en kist geborgen Lakens als sluiers verhullen 'r voor morgen Gaandeweg vergeelt tijd geurt naar oude kranten Het nieuwe jaar staat voor m'n deur Heeft nog geen vouw geen kreuk, geen geur geen botte of scherpe kanten Gaandeweg mag ik 'r onthullen begint te blozen?…

Virgineum decus Niet lam en afgeleefd, maar kroes, en in zijn' kreuken, zo is het loof mij lief, en ‘t groen, der groene beuken, die in de zonne staan en, hagewijs geleed, de nieuwe pracht aandoen nu van hun lentekleed.…

Is het soms zo’n merkloos jasje wat je een poosje goed floreren laat voor zolang dat duurt totdat het ergerlijk gaat kreuken en pijnlijk schuurt…

breed het leven is we op vleugels varen de zomer in ons woont de wegen begaanbaar zijn we de storm ontwijken het porselein ongebroken is de oever van de ziel onvindbaar is we weten wanneer het einde komt blinde muren alles kunnen zien een steenkoud hart niet bestaat er geen plaats is voor de ander we onze woorden niet ombuigen taal kreuk…

De oprijlaan is dicht beplant met beuken En twee lakeien staan bij de entree Een hovenier besproeit de bloemenzee Zijn Maître zwaait de scepter in de keuken De dienstmaagd dekt de tafel vrij van kreuken Zijn butler regisseert strak het diner Een strijkje speelt sonates van Fauré Om ’t copieus geheel nog op te leuken Doch als des morgens…

jij bent en blijft mimisch schouwen ik dans en zing grap en grol in gefixeerd zijn door alleen mijn eigen ding toch voelt de zaal de leegte die ik speel als in een schilderij zonder warmte en kleur waar echoloze muziek emoties beperken ik dacht in jou het ijkpunt te vinden voor mijn strapatsen maar zij zijn gelijk het zielloze kreuken…

zomaar een straat jong spul aan moeders hand ze gaan en monden staan niet stil in samen vergelijken terwijl ze weten dat anderen achter donkere ramen kijken opgeschoten jeugd waar een verdwaalde vader honkbalt met zijn zoon onder het kritisch oog van vrienden en hij bedient ze met twee deuken in een auto zonder kreuken gaat…

Dàt was een zegel zonder breuk, Een handschrift, nooit nog vals bevonden, Een vaste borgtocht, nooit geschonden, Een perkament in goeden reuk, Dat nooit een barst had of een kreuk! In Oost en West, in Zuid en Noord Werd Holland om die leus geprezen..... Och!…

steek in zee, Dobber zacht naar gindse ree, Rol uw wimpeltje uit de kreuken, Laat geen storm uw scheepje beuken. Dobber zoet en zachtjes voort: Welkom en geluk aan boord!…

De bui is afgedreven; aan de gezonken horizont trekt weg het opgestapelde, de rond- gewelfde wolken; over is gebleven het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen.…

De bui is afgedreven; aan de gezonken horizont trekt weg het opgestapelde, de rond- gewelfde wolken; over is gebleven het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen.…

plakken blijven tot van schaven en schuren de laatste wond genezen is troostrijk is het zekere weten van de moeders als uitlaat die van de vroege ochtend tot nachtelijke uurtjes voorbij hun kinderen luisteren blijven wondermooi is het weten van de moeders als soelaas in vriendschap en relaties die daar de plooien strijken waar het niet kreuken…

Nu bladerdek de slapen van de lentebloem beschermt en wintervorst zich over ’t land ontfermt met sneeuw en ijs als wapen De dag tekent zich schuimig af in grijs getooide wolken Hoe zal zij ooit haar fel gemis naar iets subliem vertolken Hij rendert met zijn geestesoog de pijn die haar naar binnen zoog en deugdzaamheid deed kreuken…

In 't land der leeljen en violen Moog' dra uw eerste stapje dolen; Het gras der weì, de bloem der heì Zij u tot wieg en wiegensprei, En streel de bloem, nog zonder kreuk, Uw kinderreuk. Maar neen in 't dierbaar land der Belgen, Moogt gij de melk der moeder zwelgen, Die zaligheid in u geniet.…

Wrange Amaril, zal min niet murwe meuken* Uw hartje rauw, eer ’t ouderdom* beklimt En van de borst maakt een gordijn vol kreuken, Die ’t elpenbeen* nu tart, hoezeer het glimt? Hoe lang zal nog de blinde schutter* borgen* Uw wilde ziel die schopt de minnezorgen?…

van zuurbranden hoef je niet meer op zoek naar verre landen Wanneer wanneer wanneer raak ik eindelijk eens verlost van mijn jeuk stoor ik me niet meer aan een andermans gebeuk Lig ik weer eens ouderwets in een deuk Heb ik eindelijk eens plezier van mijn goede reuk hoor ik weer eens een goede spreuk leer ik eindelijk eens strijken zonder kreuk…

En even, door die glimp geleid, Keert gij terug in 't oude land, En wat u hindert, zet ge aan kant, Een licht te schikken kleinigheid, Een kreuk die dient terechtgevlijd... En dromen moogt gij ongestoord De nieuwe droom van zon en maan De oude droom dieper verstaan ... En Ik nimmer met één woord Van waar geen woorden bestaan…