Alle inzendingen over pijl

mooie dromen als ik slaap rode wangen als ik gaap ik vind dat je het moet weten ik zal je nooit vergeten ik ben verliefd geworden zonder dat ik het wou dus neem me niet kwalijk dat ik van je hou schiet een pijl door mijn ogen maar niet door mijn hart mijn ogen zijn voor iedereen maar mijn hart is voor jou alleen…

mijn maan staat in venus liefde kruist het pad van mijn tweede huis met nummer zeven mijn geluksgetal ik stuur een kreeftje strandwaarts vis een visje stroomopwaarts pak de boogschutter zijn pijlen af zie liefde op het pad staan…

Pijlen verschoot ik vruchteloos om de tijd even te stoppen. Even nog, wou ik de waanzin vergeten, die me de laatste tijd wakker hield. Jij draaide lachend de zandloper om, en ik zag dat het goed was.…

Je raakt mijn ziel zó diep, dat ik van mijn hoge wolk, als door een pijl getroffen, neerstort in een oeverloze oceaan, waar ik mij, volledig aan stukken gevallen, gezonken naar een veel te diepe bodem, bijeen probeer te rapen. Het ziet er naar uit dat ik vooralsnog volkomen gevloerd ben.…

Als een pijl uit een boog. En ineens verdampt. Niets meer, alleen De lijn gevolgd door mijn ogen.…

Je mag niet liegen, de boel bedriegen en als je ook al tegen antwoorden van lastige vragen opziet: Dan is het beter dat je razendsnel oprot en al je pijlen verschiet.…

een donkere trap en daar draven huzaren door het panorama in een rijtuigje met grenadiers en jagers muziek door het bos ik - zei de mus : schoot hem een pijl uit mijn boog - hij weigerde mij onthoofde graven van egmont en horne zijn onuitwisbaar hollandse graven van over de zuiderzee teruggedreven…

Met vuurwerk doet de dirigent niet mee rotjes, pijlen ziet hij niet zo zitten hij ligt al lang vóór 12 uur te pitten want morgenvroeg dan moet hij op TV dan staat de man die wij als ‘saai’ beschouwen wél veertig strijkers in de hand te houden!…

Jij kust mijn hand in de nek alsof ik zou kunnen ontsnappen aan de pijl van de liefdesgod die jou en mij diep verwondt in breekbaarheid verbond tot een kwetsbaar geheel een terracotta beeld uit twee gelijke stukken dat scherven splinterend in onze lijven slaat en opgenomen wordt…

Het vinden van die ander Uniek en onderscheidend Het verliefde hart stillen Een zucht naar genot Het vullen van liefdesschalen Rode harten met pijlen tekenen Het verven van verliefde kleuren Een sensueel spel van passie Het vinden van die ander Samensmelten in pure verliefdheid……

Balkenende Ging rollebollend over ’t tapijt De oppositie kon haar pijlen kwijt Op Wouters drie jaar regeer-ellende Wie wordt de primus inter pares in Den Haag? Geert Wilders wil het nu wel heel erg graag……

Zonnebloed gutst over een spiegelgladde zee naar de ingetogen kust en brandt de cadans uit mechanische ijver van klerken op het land waar het vloeibare goud door de loopgraven van ingesleten patronen danst de weerlozen smeden broze pijlen en richten ze zacht op het zonnehart…

Man, schiet toch eindelijk een keer die stomme pijlen af, zodat ik tenslotte af ben van al die eenzame nachten, de onzekerheid voelt aan als een martelende straf, bijna help ik dan maar mijzelf bij dit eindeloze wachten.…

In het droge zand een paar oude kruiken verwelkte bloemen tussen de struiken verwilderde planten tussen de bomen van een mooi gazon kan ik slechts dromen in mijn kleine tuin staat het onkruid hoog maar ook een beeld met pijl en boog haar smalle linkerschouder is ontbloot ze is gemaakt van afvalhout en schroot het meesje en de merel…

Een grote neus, een grote bek, een onbewoonde plek in een bewoonbaar hart, van waaruit steeds het woord vertrekt dat liefde uit- schrijft tot gedicht of brief, Zo goed als hij weet ik dat liefde duurt tot in de laatste snik alleen het sterven rukt de pijlen uit een hart.…

In broeierige ruimte groeit onaangenaam de opgekropte hitte naar ontlading toe zacht gromt de donder vooralsnog zonder effect zigzaggende pijlen flitsten het doel voorbij samengebalde knallen in crescendo afgevuurd een onverwachte voltreffer die helderheid in puin legt…

Schiet je pijlen! Vuur je wapens! Spuug je gal in mijn gezicht. Je raakt mij niet, noch mijn lichaam. Ik doe gewoon mijn ogen dicht. Ook mijn oren willen niet horen wat je op je lever hebt. Ik voel alleen nog diep van binnen; mijn hart dat bonst met groot geweld.…

de dood komt in een rookwolk stiekem binnen hij verft de longen langzaam schoorsteenzwart dan richt hij al zijn pijlen op het hart en gaat z’n sloperswerk pas echt beginnen de roker zit nu bij de pakjes neer zijn geest is zwak en ook zijn lijf blijkt teer…

Wij plengden Ongemeen gemeende tranen Stonden oog in oog Voelden onze liefde tanen Ons hart nochtans verstoken Van tere, warme liefde Door die rappe, scherpe pijl Die ons dierbaar hart Niet slechts raakte Doch geheel doorkliefde…

Ik op de fiets: een lijn door de straat, een pijl naar de school. Ik op de fiets peil het kind in mezelf, dat schooltje wil spelen. Ik op de fiets en de regen de regen verregent het verscholen kind. Ik arriveer, zet de fiets in het rek, hang een slot aan mijn ziel en geef tamelijk tamelijk les.…

de hand op mijn sidderend ziellichaam, een letter uit behoedzaam denken gericht, als de pijlen die het hart doorboren, mijn geest voor liefde gezwicht woorden, omgang, leven alles in een zucht voor jou gelijk muziek; schone bevrijding van m'n vrezen er bestaat klank nu ik hou…

Als in een cocon zit ik gevangen in een intens verlangen tot de vlinder diep in mij groeit op weg naar het nieuwe leven dat boeit Als een rups voorzichtig ontluiken De draden van zijde als houvast gebruiken Met de dauwdruppels om haar verspreid Is zij ontvankelijk en glanzend zoals altijd Als een kleurenpracht zijn haar vleugels in het licht…

Je naakte lichaam voelt klam en zacht je streelt langzaam het mijne zo glijden wij door deze vochtige nacht waarin we in elkaar verdwijnen Je huid zo vol glans als satijn je zweetdruppels glinsteren als dauw het is heerlijk om hier met jou te zijn en ik besef hoe veel ik van je hou Je lichaamsdelen die mij beroeren maken mij buiten zinnen…

Horizon in de verte lucht vermengd met licht onbereikbaar als de toekomst maar toch, niet uit het zicht…

Ook al is het lang geleden, de oorlog is nog niet voorbij Wat behoort tot een ver verleden Wat vieren we eigenlijk op vijf mei? De bommen en granaten, als je stil bent, is het net of je ze weer hoort de ravage op de pleinen en de straten Woekeren de wapens niet altijd ergens voort? Is er werkelijk vrijheid verworven in het bloed dat vergoten…

Vergaren de grimmige wolken haar macht; Doorkruisen haar pijlen de donkere nacht; Ontworstlen de stormen van 't noorden hun band; Bezwijken de wouden, voor de eeuwen geplant?…

Schiet me als een pijl omhoog de koude ruimte in opdat ik, met mijn diep-blauwe handen, de verstikking van deze kermende aarde kan scheuren.…

Als een pijl in formatie vliegen zij, in alle openheid, hun tijd vooruit. Scheren over land over water naar de grenzeloze horizon, met een overstemmend geluid Zij gaan en staan naar waar het gras groen en sappig is daar ergens op Zuid, Vertrekken in het ledige luchtruim zij zijn vrij, dat zit hen onder de huid.…

hoe naar was de droom de twist in mijn nachtgedicht letters ze smeulden in een grievend vuur nog voor het morgenuur daalde mijn bewoording neer als droesem in een glas onder sprankelende wijn in een roes was ik voor even weerloos klein maar mijn gezond verstand won het op het nippertje ik zinspeelde mijn pijlen raak op de uitdagende…

heur haar opgestoken haar schort altijd even schoon liefde in de tuin even eveline in de kringen van kratten haar jeugd gevangen paralellen schieten pijlen uit de oerknal naar de eeuwigheid weer een depressie uit de lucht vallen zegening en mobilisatie na sterre maanden de premature geboorte van begeerte…