Alle inzendingen over pluizen

als in een waas zag ik je lachende ogen schaatsen van gezicht naar gezicht voelde ik je lichaam vlinderen tussen de mensen kinderen nog in de diepte van hun blik flarden van je stem hoorde ik wit miezeren in de mist van mijn gemijmer en rimpeling van volk suisde door jouw fladder als wollen pluizen op rijm zo kwam ik je tegen…

uitzicht kijkt naar binnen kleurt het behang seizoenenlang met licht uit het verleden je hebt gebeden dat je oud mocht worden en gestreden voor de laatste jaren rust en vrede ogen dromen en je lach is al verleden tijd je handen spelen achteloos met pluizen de asbakken zijn vol je vest van wol zacht als je wangen schouders…

ik lees je in de pluizen van de goudenregen blaas je gedachten voor me uit ze dansen in de ruit waarin ik lach mijn ogen anders dan je ooit verwacht ik leef alleen, maar huis in verlangen naar vozen met jou en vannacht zonder blozen met handen die kijken in zacht vergelijken het doorzichtige willen van lendenen en billen…

Van de wilgen stuiven de pluizen, Wit in de regen van 't duister. Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duistren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

Door de wind gestuwd, schaatsen pluizen over gestold water. Ochtendzon zaait, de lotus komt op tussen vroege rozen.…

Van de wilgen stuiven de pluizen, Wit in de regen van 't duister. Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

kinderkopjes onder mijn voeten mossig omkaderd in het zand glazen ogen ruimen mijn blikveld in de verte dampt het grazig land groene golven deinen langs water van een kroosrijke poldersloot mijn oren vangen gesnater de honger van een snoek is groot daar, waar herinneringen spelen met pluizen van een paardenbloem en ik papieren bootjes…

nog heb ik je niet gezien met de eerste vlokjes sneeuw in je herfstkleurig korte haar de witte pluizen die zo op het kort tapijtje duiken en zich in glinsterende banen onoplosbaar op jouw huid wanen in het bekende spoor van de vele vaak vergoten zilte tranen jij gaat meer voor het knapperend alternatief van de raffelende…

ik liet het rafelen toe omdat ik moe was van de knoet de strak gedraaide schoonheid sloeg een leven lang genadeloos toe pas later gingen we pluizen vonden verschillende huizen die welkom boden ook in die warmte daar konden wij helaas onze draai niet vinden want in de rafels schitterden nog ongeziene kleuren die bijzonder…

De populieren pluizen en hier in huis is het ook niet terwijl mijn kinds-kind zich naar het daglicht werkt, het vruchtwater twee dagen eerder naar de aarde deed vloeien o goden, geen infectie, complicatie als ik bidden mag, geloof en hoop ik in mijn wetenschap over mijn eigen zekerheden vertrouwen heb ik in mijn kind, mijn kleinkind kan…

het uitzicht kijkt naar binnen kleurt het behang seizoenenlang met licht uit het verleden je hebt gebeden dat je oud mocht worden, hebt gestreden voor de laatste jaren rust en vrede ogen dromen en je lach is al verleden tijd je handen spelen achteloos met pluizen de asbakken zijn vol je vest van wol is zacht net als je wangen…

De paardenbloemen pluizen bol. De vogels maken geen geluid. Het gras groeit boven de rozen uit. Heel voorzichtig gaan de bomen liggen om in slaap te komen. Uit hun rompen rijst een woud. En het huis wordt niet herbouwd.…

zacht gleed zijn hand uit de mijne ik voelde de kou zijn langzaam verdwijnen verbonden als kind voel ik nog zijn knuisten pas later gebruikte hij soms ook zijn vuisten maar in de strijd om bestaan heeft hij zich nooit laten gaan relativeerde en blies dan wat pluizen het laatste gevecht heeft hij niet kunnen winnen het onzichtbaar…

gestapt je schoenen maken blaren op het verkeerde pad zocht je schaduw om het licht te kennen wilde bij je zijn zag teveel om snel aan je te wennen verwarde nu en virtueel ik wil weer spelen met je in de wereld van je hoofd wil de toekomst delen met een hart dat mij gelooft jij kleurt de hemel met een blauwe veeg ik blaas de pluizen…

die jaren ben gebleven had alles op een rij in een land met ongekende en uiterst diverse mogelijkheden tot een fysieke averij en het bestrijden ervan mij onder de laatste rafels ernstig deden lijden de strijd lijkt nu gestreden maar schade door bestraling en chemo hebben mij het hartfalen syndroom gebracht voor het pluizen…

ik kom ze steeds vaker tegen de pluizen als dragers van leven staar ze na gedragen door de wind die vast een goed stekje vindt wij adopteren plaats en tijd voor directe streaming van wat er blijft toeval en chaos hebben ons nooit achter de vodden gezeten want wij willen alles weten het is geen opzet je intens te volgen maar…

hoor mezelf sloffen maar weet niet meer waarvan en wanneer ik ben vertrokken voel warm hout mijn vingers kennen nog de nerven in jaarringen gebouwd zij volgen hun lijnen ooit heb ik geweten hoe alle soorten toen hebben geheten ik lach stil zonder herinnering mijn handen weten hoe vroeger alles ging ik mag niet pluizen zeggen…

je schoenen maken blaren op het verkeerde pad zocht je schaduw om het licht te kennen wilde bij je zijn zag teveel om snel aan je te wennen verwarde nu en virtueel ik wil weer spelen met je in de wereld van je hoofd wil de toekomst delen met een hart dat mij gelooft jij kleurt mijn hemel met een blauwe veeg ik blaas je pluizen…

hij ontwaakte bij een kwakend kikkerkoor nog voor de zon het zenith raakte terwijl op 't blote water een zwaan haar nek opdraaide tot een witte vlek kraaide ergens een haan pluizen buiken van donzen kuikens trippelden in trosjes tussen groene bosjes gras als was het een schouwspel voor een snelle fietser en…

Zie ontelbare pluizen als een deken, overvloedig als zij zijn bij vlagen. Het is de enige sneeuw die het voorjaar kan verdragen. Voel de donkergrijze huid als ruige tekenen van leven. Volg de weg langs levende zuilen die schaduwen van licht geven.…

land kapot slaan en de frisse wind ongrijpbaar licht als lucht door de haren gaan In de verte aan de oneindige horizon ver verwijderd van het achterland snellen schepen als stippen, met vlag en wimpel en in hun kielzog slechts een traag spoor, naar een overkant Waar meeuwen schreeuwen als leeuwen wolken drijven als pluizen…

Het wilde-andijvie-kruid Schudt overal zijn stengelen, En strooit zijn pluizen uit - En nog wil Caubes hengelen. Het koolzaad zal eerlang Hier veld bij velden kleuren; Het ploegpaard komt te gang - En nog wil Caubes peuren.…

Stilheid die mijn dorst zal stillen onder de donzen pluizen op het koele marmer heb ik het evenwicht met licht betaald, op een dichters graf waaruit de stilte ademt .…

gebeiteld is hun laatste woord niemand weet meer van de moord op deze vaderlandse helden in het fluisteren van de wind hoor ik vaag nog de sirenes angst en pijn zijn niet verdwenen ik voel de wanhoop in de tijd om het hopeloze van die strijd op dit veld van eer schrijft oorlog zijn geschiedenis met kruizen, over fouten die niet uit te pluizen…

je bent wat traag antwoorden zijn vaag denken lijkt langer te duren door het in de verte turen in theatraal gebaar zoeken je handen mee vingers vinden pluizen als tijdelijk houvast wij tasten samen af of dat wat wij hadden nog kan vonken maar er blijkt slechts een zwart gat dat onontkoombaar groter wordt waarvan jij de randen…

nog pluist het in het pluizige pluisgras waar jij met jouw allergische status vertroetelde met een niezige kus zonder enige schroom de leidster was gewas laat veelal scherpe sporen na als je er overgevoelig voor bent een warme lentedag die ons verwent rollend door grasland en de slag daarna paardenbloemen pollen geen lentefeest vergalopperen…

ligt ook nog wat alles gaat mee naar het nieuwe huis je wist niet dat je zoveel bezat vele dozen gaan gelijk naar zolder rustig valt het stof daar neer sommige dingen moet je bewaren heb je tijd dan kijk je wel weer na lange tijd is daar die tijd als je opnieuw gaat verhuizen wat zat er toch in al die dozen geen tijd gehad om uit te pluizen…

de klok verslaat de tijd al trager leven krimpt tot een gebaar en blik langzaam is er rust gekomen als stilte in de ochtendmist huizen dromen tegen heuvels onder hemels wit en blauw zachte flarden ruisen uit het dal vermengd met geuren van verval water kabbelt litanieën pluizen dollen in de wind kleuren delen groenversnijdend schilderachtig…

Een edelhert op jaren en zeker van goede huize Zat gebogen over boeken zijn stamboom uit te pluizen Aan zijn voorouders boven de haard kon hij zich urenlang vergapen en hij besloot dus tot de aanschaf van een familiewapen Hij dacht daarbij aan een hertenkop op een veld van lazuur en keel Met daaronder het ontzielde lijk van een jager…

de meeuw heeft het wel gehad met zee duin en strand ziet ze krijsen slaan woest hun vleugels uit op Rapenburg Levendaal Hoogwoerd den Burcht Claresteeg ja op de Stille Mare burgers klagen zeg wat mot dat durven niet meer uit hun huizen een misstand net vele pluizen heden kan ik verklaren: geen tot gering presteren als meeuwenverschrikker…