verliezen in roodwit hun bloem
weer loop ik op
het maagdelijk groen
de dodenakkers bloeien
verliezen in roodwit hun bloem
op de uitgestrekte velden
ze glooien in de ochtendzon
de naam op marmeren stenen
gebeiteld is hun laatste woord
niemand weet meer van de moord
op deze vaderlandse helden
in het fluisteren van de wind
hoor ik vaag nog de sirenes
angst en pijn zijn niet verdwenen
ik voel de wanhoop in de tijd
om het hopeloze van die strijd
op dit veld van eer schrijft
oorlog zijn geschiedenis
met kruizen, over fouten die
niet uit te pluizen zijn, stilte
schreeuwt de waarheid van weleer
Geplaatst in de categorie: oorlog